Paulo Coelho

Lukás Jessen-Petersen, 32, engineer, ex-husband

When I first met Athena, she already knew that she was adopted. She was just nineteen and about to have a stand-up fight with a fellow student in the university cafeteria because the fellow student, assuming Athena to be English (white skin, straight hair, eyes that were sometimes green, sometimes grey), had made some insulting remark about the Middle East.

It was the first day of term for these students and they knew nothing about each other. But Athena got up, grabbed the other girl by the collar and started screaming:

‘Racist!’

I saw the look of terror in the girl’s eyes and the look of excitement in the eyes of the other students, eager to see what would happen next. I was in the year above, and I knew exactly what the consequences would be: they would both be hauled up before the vice-chancellor, an official complaint would be made, and that would probably be followed by expulsion from the university and a possible police inquiry into alleged racism, etc. etc. Everyone would lose.

‘Shut up!’ I yelled, without really knowing what I was saying.

I knew neither of the girls. I’m not the saviour of the world and, to be perfectly honest, young people find the occasional fight stimulating, but I couldn’t help myself.

‘Stop it!’ I shouted again at the pretty young woman, who now had the other equally pretty young woman by the throat. She shot me a furious glance. Then, suddenly, something changed. She smiled, although she still had her hands around her colleague’s throat.

‘You forgot to say “please”,’ she said.

Everyone laughed.

‘Stop,’ I asked again. ‘Please.’

She released the other girl and came over to me. All heads turned to watch.

‘You have excellent manners. Do you also have a cigarette?’

I offered her my pack of cigarettes, and we went outside for a smoke. She had gone from outrage to nonchalance, and minutes later, she was laughing, discussing the weather, and asking if I liked this or that pop group. I heard the bell ringing for class and solemnly ignored the rule I’d been brought up to obey all my life: do your duty. I stayed there chatting, as if there were no university, no fights, no canteens, no wind or cold or sun. There was only that young woman with the grey eyes, saying the most boring and pointless things, but capable, nonetheless, of holding my interest for the rest of my life.

Two hours later, we were having lunch together. Seven hours later, we were in a bar, having supper and drinking whatever our limited budgets allowed us to eat and drink. Our conversations grew ever more profound, and in a short space of time, I knew practically everything about her life – Athena recounted details of her childhood and adolescence with no prompting from me. Later, I realised she was the same with everyone, but, that day, I felt like the most important man on the face of the Earth.

She had come to London fleeing the civil war that had broken out in Lebanon. Her father, a Maronite Christian (Editor’s note: a branch of the Catholic Church, which, although it comes under the authority of the Vatican, does not require priests to be celibate and uses both Middle Eastern and Orthodox rituals), had started to receive death threats because he worked for the Lebanese government, but despite this, he couldn’t make up his mind to leave and go into exile. Then Athena, overhearing a phone conversation, decided that it was time she grew up, that she assumed her filial responsibilities and protected those she loved.

She performed a kind of dance and pretended that she’d gone into a trance (she had learned all about this kind of thing at school when she studied the lives of the saints), and started making various pronouncements. I don’t know how a mere child could possibly persuade adults to make decisions based on what she said, but that, according to Athena, was precisely what happened. Her father was very superstitious, and she was convinced that she’d saved the lives of her family.

They arrived here as refugees, but not as beggars. The Lebanese community is scattered all over the world, and her father soon found a way of re-establishing his business, and life went on. Athena was able to study at good schools, she attended dance classes – because dance was her passion – and when she’d finished at secondary school, she chose to take a degree in engineering.

Once they were living in London, her parents invited her out to supper at one of the most expensive restaurants in the city, and explained, very carefully, that she had been adopted. Athena pretended to be surprised, hugged them both, and said that nothing would change their relationship.

The truth was, though, that a friend of the family, in a moment of malice, had called her ‘an ungrateful orphan’ and put her lack of manners down to the fact that she was ‘not her parents’ “real” daughter’. She had hurled an ashtray at him cutting his face, and then cried for two whole days, after which she quickly got used to the idea that she was adopted. The malicious family friend was left with an unexplained scar and took to saying that he’d been attacked in the street by muggers.

I asked if she would like to go out with me the next day. She told me that she was a virgin, went to church on Sundays, and had no interest in romantic novels – she was more concerned with reading everything she could about the situation in the Middle East.

She was, in short, busy. Very busy.

‘People think that a woman’s only dream is to get married and have children. And given what I’ve told you, you probably think that I’ve suffered a lot in life. It’s not true, and, besides, I’ve been there already. I’ve known other men who wanted to “protect” me from all those tragedies. What they forget is that, from Ancient Greece on, the people who returned from battle were either dead on their shields or stronger, despite or because of their scars. It’s better that way: I’ve lived on a battlefield since I was born, but I’m still alive and I don’t need anyone to protect me.’

She paused.

‘You see how cultured I am?’

‘Oh, very, but when you attack someone weaker than yourself, you make it look as if you really do need protection. You could have ruined your university career right there and then.’

‘You’re right. OK, I accept the invitation.’

We started seeing each other regularly, and the closer I got to her, the more I discovered my own light, because she always encouraged me to give the best of myself. She had never read any books on magic or esoterics. She said they were things of the Devil, and that salvation was only possible through Jesus – end of story. Sometimes, though, she said things that didn’t seem entirely in keeping with the teachings of the Church.
‘Christ surrounded himself with beggars, prostitutes, tax-collectors and fishermen. I think what he meant by this was that the divine spark is in every soul and is never extinguished. When I sit still, or when I’m feeling very agitated, I feel as if I were vibrating along with the whole Universe. And I know things then that I don’t know, as if God were guiding my steps. There are moments when I feel that everything is being revealed to me.’

Then she would correct herself:

‘But that’s wrong.’

Athena always lived between two worlds: what she felt was true and what she had been taught by her faith.

One day, after almost a semester of equations, calculations and structural studies, she announced that she was going to leave university.

‘But you’ve never said anything to me about it!’ I said.

‘I was even afraid of talking about it to myself, but this morning I went to see my hairdresser. She worked day and night so that her daughter could finish her sociology degree. The daughter finally graduated and, after knocking on many doors, found work as a secretary at a cement works. Yet even today, my hairdresser said very proudly: “My daughter’s got a degree.” Most of my parents’ friends and most of my parents’ friends’ children, also have degrees. This doesn’t mean that they’ve managed to find the kind of work they wanted. Not at all; they went to university because someone, at a time when universities seemed important, said that, in order to rise in the world, you had to have a degree. And thus the world was deprived of some excellent gardeners, bakers, antique dealers, sculptors and writers.’

I asked her to give it some more thought before taking such a radical step, but she quoted these lines by Robert Frost:

Two roads diverged in a wood, and I –
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

The following day, she didn’t turn up for class. At our following meeting, I asked what she was going to do.

‘I’m going to get married and have a baby.’

This wasn’t an ultimatum. I was twenty, she was nineteen, and I thought it was still too early to take on such a commitment.

But Athena was quite serious. And I needed to choose between losing the one thing that really filled my thoughts – my love for that woman – and losing my freedom and all the choices that the future promised me.

To be honest, the decision was easy.

Next chapter will be on-line on: 26.03.07

Any message about any chapter can be left in the “readers’ corner” post.

tags technorati : Paulo Coelho Paulo Coehlo books Brazil Athena Religion Feminine Woman Life Alchemist Soul Soul of the World Bestsellers Spirituality Spiritual Inspiration Contemporary Literature Novel new great mother Middle East gypsy Transylvania Lebanon Rumania magic mystery occult

Lukás Jessen-Petersen, bí½valí½ manžel

Když se narodil Viorel, bylo mi právÄ› dvaadvacet let. Už jsem nebyl student, kterí½ se zrovna oženil s bí½valou kolegyní­ z fakulty, ale muž odpovÄ›dní½ za obživu rodiny, s ohromní½m bÅ™emenem na bedrech. Moji rodiče samozÅ™ejmÄ› na svatbu ani nepÅ™iÅ¡li a jakoukoli finanční­ podporu podmiňovali rozvodem a dohledem nad dí­tÄ›tem (lépe Å™ečeno tohle mi sdÄ›lil otec, protože matka mi obvykle s pláčem Å™í­kala do telefonu, že jsem se zbláznil, ale že by hroznÄ› ráda konečnÄ› držela vnuka v náruči). Doufal jsem, že oba časem pochopí­ mou lásku k AthénÄ› i moje rozhodnutí­ zůstat s ní­ a že mi v tom pÅ™estanou bránit.

Ale k tomu nedoÅ¡lo. A já jsem potÅ™eboval zaopatÅ™it ženu a syna. PÅ™eruÅ¡il jsem studium na fakultÄ› inžení½rství­. Zatelefonoval mi otec a stÅ™í­davÄ› vyhrožoval i sliboval: Å™ekl, že když tak budu pokračovat dál, nakonec mÄ› vydÄ›dí­, ale kdybych se vrátil na univerzitu, zváží­, jestli mÄ› – jak to vyjádÅ™il – “žprovizornÄ›” nepodpoÅ™í­. Odmí­tl jsem; romantismus mládí­ od nás vždycky vyžaduje radikální­ postoje. OdpovÄ›dÄ›l jsem, že si svoje problémy můžu vyÅ™eÅ¡it sám.

Až do doby, než se narodil Viorel, se Athéna snažila, abych sám sebe lépe chápal. A to nikoli prostÅ™ednictví­m sexuální­ch styků – ostatnÄ› velice nesmÄ›lí½ch -, ale hudbou.

PozdÄ›ji jsem se dozvÄ›dÄ›l, že hudba je tak stará jako človÄ›k. NaÅ¡i pÅ™edkové, putují­cí­ od jeskynÄ› k jeskyni, s sebou nemohli
nosit moc vÄ›cí­, ale moderní­ archeologie dokazuje, že kromÄ› trochy jí­dla si vždycky brali nÄ›jakí½ hudební­ nástroj, obvykle buben. Hudba není­ jen nÄ›co, co nás baví­, ale sahá dál – je to ideologie. Lidi poznáte podle toho, jakou hudbu poslouchají­.
Dí­val jsem se, jak Athéna v tÄ›hotenství­ tančí­, poslouchal, jak hraje na kytaru, aby se dí­tÄ› uklidnilo a cí­tilo, že je milováno, a ponenáhlu jsem pÅ™ipouÅ¡tÄ›l, aby její­ pohled na svÄ›t ovlivňoval i můj život. Když se Viorel narodil a pÅ™inesli jsme ho domů, nejdÅ™í­v ze vÅ¡eho jsme mu pustili jedno Albinoniho adagio. Když jsme se nÄ›kdy pohádali, pak právÄ› sí­la hudby – pÅ™estože mezi tí­m nedokážu nají­t žádní½ logickí½ vztah, jedinÄ› snad pÅ™i pomyÅ¡lení­ na hippies – nám pomáhala pÅ™ekonávat těžké chví­le.
VeÅ¡kerí½ tenhle romantismus vÅ¡ak nestačil k vydÄ›lávání­ penÄ›z. Jelikož já jsem na žádní½ nástroj nehrál, a nemohl jsem se tedy ani uplatnit jako muzikant v nÄ›jakém baru, sehnal jsem nakonec jenom mí­sto stážisty u jedné stavitelské firmy, kde jsem provádÄ›l strukturní­ kalkulace. Hodinová mzda byla ubohá, a tak jsem odcházel z domova brzo ráno a vracel se pozdÄ›. Syna jsem téměř nevidÄ›l, protože spal, a skoro jsem si ani nemohl poví­dat nebo se milovat se ženou, která byla poÅ™ád vyčerpaná. Každí½ večer jsem si kladl otázku: kdy se vlastnÄ› zlepÅ¡í­ naÅ¡e finanční­ situace, abychom mohli vést důstojnÄ›jÅ¡í­ Å¾ivot? PÅ™estože jsem vÄ›tÅ¡inou souhlasil s Athénou, když mluvila o zbytečnosti univerzitní­ho diplomu, bylo mi jasné, že v inžení½rství­, stejnÄ› jako v právu a medicí­nÄ›, je podstatná celá Å™ada technickí½ch vÄ›domostí­, jinak ohrožujeme životy ostatní­ch. A já jsem musel pÅ™eruÅ¡it cestu k povolání­, které jsem si vybral, sen, kterí½ byl pro mÄ› nesmí­rnÄ› důležití½.

Začaly hádky. Athéna si stěžovala, že se dost nevÄ›nuji synovi, kterí½ potÅ™ebuje otce, že kdyby Å¡lo jen o to mí­t dí­tÄ›, tak by si poradila sama a nemusela by mi působit tolik potí­Å¾í­. Najednou jsem za sebou práskl dveÅ™mi a Å¡el pryč, kÅ™ičel jsem, že mi nerozumí­ a že sám nechápu, jak jsem mohl souhlasit s takoví½m “žbláznovství­m” a mí­t dí­tÄ› ve dvaceti, dÅ™í­v než jsme byli schopni zajistit si minimum finanční­ch prostÅ™edků. PostupnÄ› jsme spolu pÅ™estali spát, aÅ¥ už z únavy, nebo proto, že jsme si poÅ™ád Å¡li na nervy.

Začala se mÄ› zmocňovat deprese, zdálo se mi, že mÄ› milovaná žena využí­vá a manipuluje se mnou. Moje stále podivnÄ›jÅ¡í­ rozpoložení­ AthénÄ› neuniklo, ale mí­sto aby mi pomohla, soustÅ™eďovala svou energii jen na Viorela a na hudbu. íštočiÅ¡tÄ›m se mi stala práce. Občas jsem mluvil s rodiči a pokaždé jsem od nich slyÅ¡el známé tvrzení­, že “žmÄ›la dí­tÄ›, jen aby si tÄ› k sobÄ› pÅ™ipoutala”.

Na druhé stranÄ› Athéna byla stále nábožnÄ›jÅ¡í­. OkamžitÄ› požadovala kÅ™est a prosadila rumunské jméno – Viorel. Myslí­m, že až na pár pÅ™istÄ›hovalců se v Anglii nikdo Viorel nejmenuje, ale pÅ™ipadalo mi to inspirativní­ a znovu jsem pochopil, že Athéna si vytváÅ™í­ zvláÅ¡tní­ spojení­ s minulostí­, kterou vlastnÄ› ani neprožila – s dobou strávenou v sirotčinci v Sibiu.

PokouÅ¡el jsem se vÅ¡emu pÅ™izpůsobit, ale cí­til jsem, že kvůli dí­tÄ›ti ztrácí­m Athénu. NaÅ¡e hádky byly stále častÄ›jÅ¡í­, vyhrožovala mi, že odejde z domova, protože prí½ Viorel pÅ™ijí­má z naÅ¡ich konfliktů “žnegativní­ energii”. Jednou v noci jsem po dalÅ¡í­ch ví½hrůžkách mí­sto ní­ odeÅ¡el z domu já a myslel jsem, že se vrátí­m, jen co se trochu uklidní­m.

Bez cí­le jsem chodil Londí½nem, proklí­nal život, kterí½ jsem si sám zvolil, dí­tÄ›, jež jsem byl ochoten mí­t, ženu, která jako by už nemÄ›la zájem o mou pÅ™í­tomnost. VeÅ¡el jsem náhodnÄ› do první­ho baru u stanice metra a hodil do sebe čtyÅ™i sklenky whisky. Když tam v jedenáct hodin zavÅ™eli, zaÅ¡el jsem do jednoho obchodu, kde mají­ otevÅ™eno až do rána, koupil jsem si dalÅ¡í­ whisky, sedl si na námÄ›stí­ na lavičku a pil dál. Obklopila mÄ› nÄ›jaká parta mladí½ch lidí­, kteÅ™í­ chtÄ›li, abych se s nimi o tu láhev rozdÄ›lil, já jsem odmí­tl, a tak mÄ› zmlátili. Hned nato se objevila policie a skončili jsme na komisaÅ™ství­.

Mne pustili, jakmile jsem učinil ví½pověď. SamozÅ™ejmÄ› jsem nikoho neobvinil, Å™ekl jsem, že to byla jen nesmyslná hádka, jinak
bych pak musel nÄ›kolik mÄ›sí­ců docházet k soudu jako oběť útoku. Byl už jsem vÅ¡ak tak opilí½, že když jsem chtÄ›l odejí­t, svalil jsem se inspektorovi na stůl. Ten človÄ›k se dopálil, ale mí­sto aby mÄ› zatkl pro znevažování­ úÅ™ední­ osoby, vystrčil mÄ› ven.
A tam stál jeden z tÄ›ch, co mÄ› napadli, a dÄ›koval mi, že jsem pÅ™í­pad nerozví­Å™il. Dodal, že jsem celí½ zablácení½ a zkrvavení½, a doporučoval, abych se napÅ™ed do něčeho pÅ™evlékl, než půjdu domů. Mí­sto abych Å¡el svou cestou, poprosil jsem ho o laskavost: aby mÄ› vyslechl, protože jsem se nutnÄ› potÅ™eboval vymluvit.

Asi hodinu tiÅ¡e poslouchal mé stesky. Ve skutečnosti jsem nemluvil s ní­m, ale sám se sebou, s mladí½m mužem, kterí½ mÄ›l pÅ™ed sebou celí½ Å¾ivot, kariéru, která mohla bí½t skvÄ›lá, rodiče, jejichž styky by mu otevÅ™ely mnohé dveÅ™e, ale kterí½ teď vypadal jako nÄ›jakí½ Å¾ebrák z Hampsteadu (pozn. red.: londí½nská čtvrÅ¥), opilí½, utahaní½, sklí­Äení½, bez penÄ›z. To vÅ¡e kvůli ženÄ›, která o mÄ› ani nestála.

Když jsem skončil, už jsem své situaci rozumÄ›l lí­p: tenhle život jsem si vybral v pÅ™esvÄ›dčení­, že láska může vždycky vÅ¡ecko zachránit. Ale není­ to pravda: nÄ›kdy nás nakonec zavede do propasti, a je to o to horÅ¡í­, že s sebou obvykle strhneme své drahé. Já teď byl na nejlepÅ¡í­ cestÄ› zničit existenci nejen svou, ale také Athény a Viorela.

V té chví­li jsem si sám zas jednou opakoval, že jsem muž, a ne chlapec, kterí½ se narodil ve zlaté kolébce, a že důstojnÄ› čelí­m vÅ¡em ví½zvám, které pÅ™ede mnou stojí­. Å el jsem domů, Athéna už spala s dí­tÄ›tem v náruči. Vykoupal jsem se, pak jsem venku vyhodil Å¡pinavé Å¡atstvo do smetí­ a podivnÄ› stÅ™í­zliví½ jsem si Å¡el lehnout.

Nazí­tÅ™í­ jsem Å™ekl, že se chci rozvést. Athéna se zeptala proč.

“žProtože tÄ› miluji. Miluji Viorela. A nedÄ›lám nic jiného, než že vás oba obviňuji z toho, že jsem se vzdal svého snu stát se inžení½rem. Kdybychom byli nÄ›jakí½ Äas počkali, vÅ¡ecko by bylo jiné, ale tys myslela jen na své plány – a zapomnÄ›la jsi do nich zahrnout mne.”

Athéna nereagovala, jako by už na nÄ›co takového čekala nebo jako by podvÄ›domÄ› takoví½ postoj sama vyvolala.
Srdce mi krvácelo, protože jsem myslel, že mÄ› bude prosit, abych zůstal. Ale Athéna vypadala klidnÄ›, odevzdanÄ›, a starala se jen, aby dí­tÄ› náÅ¡ rozhovor neslyÅ¡elo. V té chví­li jsem si byl jist, že mÄ› nikdy nemilovala, že jsem byl jenom nástrojem k uskutečnÄ›ní­ její­ho bláznivého snu mí­t dí­tÄ› v devatenácti letech.

Řekl jsem jí­, že byt a nábytek si může nechat, ale ona odmí­tla: nÄ›jakí½ Äas bude u matky, najde si zamÄ›stnání­ a byt pronajme. Zeptala se, jestli může počí­tat s finanční­ pomocí­ pro Viorela. OkamžitÄ› jsem souhlasil.

Vstal jsem, dlouze jsem ji naposled polí­bil a znovu jsem ji pÅ™emlouval, aÅ¥ tam zůstane. Tvrdila, že půjde k matce, hned jak si sbalí­ vÄ›ci. Ubytoval jsem se v levném hotelu a každí½ večer jsem čekal, že mi zavolá a bude prosit, abych se vrátil, že začneme noví½ Å¾ivot – já jsem byl dokonce ochoten znovu začí­t starí½ Å¾ivot, kdyby to bylo tÅ™eba, protože v tom odloučení­ jsem si uvÄ›domil, že nikdo a nic na svÄ›tÄ› mi není­ draÅ¾Å¡í­ než má žena a můj syn.

Za tí½den mi konečnÄ› zavolala. Ale Å™ekla jen, že už si vÅ¡echno odstÄ›hovala a nehodlá se vrátit. Za čtrnáct dní­ jsem se dozvÄ›dÄ›l, že si najala malí½ podkrovní­ byt v Basset Road, kde musela každí½ den vystoupit i s dí­tÄ›tem do tÅ™etí­ho poschodí­. Po dvou mÄ›sí­cí­ch jsme nakonec podepsali rozvodové listiny.

Moje opravdová rodina odeÅ¡la navždy. A rodina, v ní­Å¾ jsem se narodil, mÄ› pÅ™ijala s otevÅ™enou náručí­.

Hned po rozvodu a nesmí­rném utrpení­, jež jsem pociÅ¥oval, jsem si kladl otázku, jestli to opravdu nebylo Å¡patné a nedůsledné rozhodnutí­, jaké dÄ›lávají­ lidé, kteÅ™í­ si v mládí­ pÅ™ečtou spoustu milostní½ch pÅ™í­bÄ›hů a za každou cenu chtÄ›jí­ napodobovat mí½tus o Romeovi a Julii. Když se bolest utiÅ¡ila – a na to je jediní½ lék, totiž čas -, pochopil jsem, že mi život umožnil potkat jedinou ženu, kterou jsem byl schopen milovat po celí½ Å¾ivot. Každá chvilka vedle ní­ stála za to a pÅ™es vÅ¡echno, k čemu doÅ¡lo, bych každí½ svůj krok opakoval.

Ale čas kromÄ› toho, že hojí­ rány, mi ukázal nÄ›co pozoruhodného: človÄ›k může bÄ›hem své existence milovat ví­c než jednu osobu. Znova jsem se oženil, se svou druhou ženou jsem Å¡Å¥astní½ a neumí­m si pÅ™edstavit, jak bych mohl ží­t bez ní­. To vÅ¡ak není­ důvod, abych se zÅ™ekl vÅ¡eho, co jsem prožil, ovÅ¡em za pÅ™edpokladu, že se nepokusí­m obÄ› zkuÅ¡enosti neprozÅ™etelnÄ› srovnávat; lásku nelze měřit, jako měří­me nÄ›jakou silnici nebo ví½Å¡ku budovy.

Z mého vztahu s Athénou zůstalo nÄ›co velice důležitého: syn, její­ velkí½ sen, jak mi to upÅ™í­mnÄ› Å™ekla dÅ™í­v, než jsme se rozhodli vzí­t. S druhou ženou mám také dí­tÄ› a na klady i zápory otcovství­ jsem pÅ™ipraven lépe než pÅ™ed dvanácti roky.
Když jsem jednou pÅ™iÅ¡el pro Viorela, aby se mnou strávil ví­kend, rozhodl jsem se Athény na nÄ›co zeptat: proč zůstala tak klidná, když uslyÅ¡ela, že se s ní­ chci rozvést.

“žProtože jsem se v životÄ› naučila trpÄ›t mlčky,” odpovÄ›dÄ›la.

A teprve pak mÄ› objala a vyplakala vÅ¡echny slzy, které tenkrát neprolila.

PÅ™í­Å¡tí­ kapitola bude on-line: 23.03.07

Drazí­ ÄtenáÅ™i, protože nehovoÅ™í­m VaÅ¡í­m jazykem, požádal jsem nakladatelství­ o pÅ™eklad komentářů a postÅ™ehů, které mi zde zanecháte. VaÅ¡e názory na mou novou knihu jsou pro mne velice důležité.

S láskou

Paulo Coelho

Deidre O’neill, 37 ans, medecin, connue sous le nom d’Edda

Si un jour un homme inconnu nous téléphone, parle un peu, n’insinue rien, ne dit rien de spécial, mais nous accorde cependant une attention que nous recevons rarement, nous sommes capables d’aller au lit le soir míªme relativement amoureuses. Nous sommes ainsi, et il n’y a aucun problème í  cela – s’ouvrir í  l’amour avec une grande facilité, c’est dans la nature féminine.

C’est cet amour qui m’a fait accéder í  la rencontre avec la Mère quand j’avais dix-neuf ans. Athéna aussi avait cet í¢ge quand elle est entrée en transe pour la première fois grí¢ce í  la danse. Mais c’était la seule chose que nous avions en commun – l’í¢ge de notre initiation.

Pour le reste, nous étions totalement et profondément différentes, surtout dans notre rapport aux autres. Comme maí®tresse, j’ai toujours donné le meilleur de moi-míªme, pour qu’elle puisse organiser sa quíªte intérieure. Comme amie – míªme si je ne suis pas certaine que ce sentiment fí»t réciproque – j’ai essayé de l’avertir que le monde n’était pas encore príªt pour les transformations qu’elle voulait provoquer. Je me souviens que j’ai perdu quelques nuits de sommeil avant de prendre la décision de lui permettre d’agir en toute liberté, de suivre uniquement ce que lui commandait son cÅ“ur.

Son grand problème, c’est qu’elle était la femme du XXIIe siècle, alors qu’elle vivait au XXIe – et qu’elle permettait í  tous de le voir. L’a-t-elle payé ? Sans doute. Mais elle aurait payé bien plus cher si elle avait réprimé son exubérance. Elle aurait été amère, frustrée, toujours inquiète de « ce que les autres allaient penser », disant toujours « laisse-moi résoudre d’abord ces problèmes, ensuite je me consacrerai í  mon ríªve », se plaignant sans cesse que « les conditions idéales ne se présentent jamais ».

Tout le monde cherche un maí®tre parfait ; il se trouve que les maí®tres sont humains, míªme si leurs enseignements peuvent íªtre divins – et c’est lí  quelque chose que les gens ont du mal í  accepter. On ne doit pas confondre le professeur avec la leí§on, le rituel avec l’extase, le transmetteur du symbole avec le symbole en lui-míªme. La Tradition est liée í  la rencontre avec les forces de la vie, et non avec les personnes qui la transmettent. Mais nous sommes faibles : nous demandons í  la Mère de nous envoyer des guides, alors qu’elle envoie seulement des signaux pour indiquer la route que nous devons parcourir.

Malheur í  ceux qui cherchent des pasteurs, au lieu de désirer ardemment la liberté ! La rencontre avec l’énergie supérieure est í  la portée de n’importe qui, mais elle est loin de ceux qui font porter leur responsabilité aux autres. Notre temps sur cette Terre est sacré, et nous devons célébrer chaque moment.
On a complètement oublié combien c’est important : míªme les fíªtes religieuses sont devenues des occasions d’aller í  la plage, au parc, dans les stations de ski. Il n’y a plus de rites. On ne peut plus transformer les actions ordinaires en manifestations sacrées. Nous cuisinons en nous plaignant de perdre du temps, alors que nous pourrions transformer l’amour en nourriture. Nous travaillons en pensant que c’est une malédiction divine, quand nous devrions utiliser nos capacités pour nous donner du plaisir, et pour répandre l’énergie de la Mère.

Athéna a mis au jour le monde richissime que nous tous portons dans l’í¢me, sans se rendre compte que les gens n’étaient pas encore príªts í  accepter leurs pouvoirs.

Nous les femmes, quand nous cherchons un sens í  notre vie, ou
le chemin de la connaissance, nous nous identifions toujours í  l’un des quatre archétypes classiques.

La Vierge (et lí , je ne parle pas de sexualité) est celle dont la quíªte passe par l’indépendance totale, et tout ce qu’elle apprend est le fruit de sa capacité í  affronter seule les défis.

La Martyre découvre dans la douleur, l’abandon et la souffrance, un moyen de se connaí®tre elle-míªme.

La Sainte trouve dans l’amour sans limites, dans la capacité de donner sans rien demander en échange, sa vraie raison de vivre.

Enfin, la Sorcière recherche le plaisir total et illimité – donnant ainsi une justification í  son existence.

Athéna a été les quatre í  la fois, alors que nous devons généralement choisir une seule de ces traditions féminines.
Bien sí»r, nous pouvons justifier son comportement en faisant valoir que tous ceux qui entrent dans l’état de transe ou d’extase perdent le contact avec la réalité. C’est faux : le monde physique et le monde spirituel sont la míªme chose. Nous pouvons entrevoir le Divin dans chaque grain de poussière, et cela ne nous empíªche pas de l’écarter í  l’aide d’une éponge mouillée. Le divin ne disparaí®t pas, mais il se transforme en une surface propre.

Athéna aurait dí» faire plus attention. Si je réfléchis í  la vie et í  la mort de ma disciple, il vaut mieux que je change un peu ma faí§on d’agir.

Le prochain chapitre sera en ligne le 26.03.2007

Λεϊλά ∑ανάμπ, 64 ετών, αριθμολόγος

ΑΘΗΝA; Τι ενδιαφέρον όνομα! Για να δούμε… O Μέγιστος Αριθμός της είναι το εννιά. Αισιόδοξη, κοινωνική, θα ξεχώριζε ανάμεσα στο πλήθος. Οι άνθρωποι μάλλον την πλησιάζουν επιζητώντας κατανόηση, συμπόνια, γενναιοδωρία, και ακριβώς γι’ αυτό πρέπει να προσέχει πολύ, γιατί η τάση της να είναι λαοφιλής μπορεί να της φουσκώσει τα μυαλά και να χάσει τελικά περισσότερα απ’ όσα θα κερδίσει. Επίσης, πρέπει να προσέχει τη γλώσσα της, γιατί έχει την τάση να μιλάει περισσότερο απ’ όσο επιτάσσει η κοινή λογική.

Όσο για τον Ελάχιστο Αριθμό της, είναι το έντεκα. Πιστεύω πως επιθυμεί διακαώς κάποια ηγετική θέση. Ενδιαφέρεται για μυστικιστικά ζητήματα· μέσα από αυτά προσπαθεί να φέρει την αρμονία σε όλους γύρω της.

Αυτό όμως έρχεται σε άμεση αντίθεση με τον αριθμό εννιά, που είναι το μονοψήφιο άθροισμα της ημερομηνίας, του μήνα και του έτους γέννησής της. Θα είναι πάντα επιρρεπής στη ζήλια, τη θλίψη, την εσωστρέφεια και σε κυκλοθυμικές αποφάσεις. Προσοχή στις παρακάτω αρνητικές δονήσεις: υπερβολική φιλοδοξία, αδιαλλαξία, κατάχρηση εξουσίας, ακρότητες.

Εξαιτίας αυτής της σύγκρουσης, προτείνω να προσπαθήσει να ασχοληθεί με κάτι στο οποίο δε θα χρειάζεται να έρχεται σε συναισθηματική επαφή με ανθρώπους, όπως για παράδειγμα με την πληροφορική ή τη μηχανική.

Είναι νεκρή; Συγνώμη. Τελικά με τι ασχολούνταν;

Τελικά με τι ασχολούνταν η Αθηνά; Η Αθηνά ασχολούνταν με λίγο απ’ όλα, αλλά αν έπρεπε να συνοψίσω τη ζωή της, θα έλεγα ότι ήταν το εξής: μια ιέρεια που κατανοούσε τις δυνάμεις της Φύσης. Ή μάλλον ήταν κάποια που, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είχε πολλά να χάσει ή να ελπίζει από τη ζωή της, ρισκάριζε παραπάνω από τους άλλους και τελικά μεταμορφώθηκε στις δυνάμεις που έκρινε ότι εξουσίαζε.

Δούλεψε σε σούπερ μάρκετ, υπήρξε τραπεζική υπάλληλος και μεσίτρια· σε καθεμία από αυτές τις δουλειές της άφησε να εκδηλωθεί η ιέρεια που είχε μέσα της. Έζησα μαζί της οχτώ χρόνια και της το χρωστούσα αυτό: να αποκαταστήσω τη μνήμη της, την ταυτότητά της.

Το πιο δύσκολο πράγμα κατά τη συλλογή αυτών των σημειώσεων ήταν να πείσω τους συνομιλητές μου να μου επιτρέψουν να χρησιμοποιήσω τα πραγματικά τους ονόματα. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι δεν ήθελαν να μπλεχτούν σε τέτοιες ιστορίες κι άλλοι προσπάθησαν να κρύψουν τη γνώμη και τα συναισθήματά τους. Τους εξήγησα αφενός ότι πρόθεσή μου ήταν ουσιαστικά να κάνω όλους τους εμπλεκόμενους να την καταλάβουν καλύτερα και αφετέρου ότι κανείς δε θα πίστευε ανώνυμες σημειώσεις.

Καθώς κανείς από τους συνομιλητές μου δε θεωρούσε ότι κατείχε τη μοναδική και οριστική εκδοχή των γεγονότων, όσο ασήμαντα κι αν ήταν αυτά, τελικά δέχονταν. Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης των συνεντεύξεων είδα ότι τίποτα δεν είναι απόλυτο, ότι όλα εξαρτώνται από το πώς τα βλέπει ο καθένας. Πολλές φορές ο καλύτερος τρόπος να μάθουμε ποιοι είμαστε είναι να προσπαθήσουμε να μάθουμε πώς μας βλέπουν οι άλλοι.

Αυτό δε σημαίνει ότι θα φερθούμε όπως περιμένουν· τουλάχιστον όμως καταλαβαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Το χρωστούσα αυτό στην Αθηνά.

Να φέρω στο φως την ιστορία της. Να γράψω το μύθο της.

Το επόμενο κεφάλαιο θα δημοσιευτεί στο διαδίκτυο στις 23.03.07

Αγαπητοί αναγνώστες, επειδή δε μιλώ τη γλώσσα σας, ζήτησα από τον Έλληνα εκδότη μου να μου μεταφέρει τα σχόλιά σας μεταφρασμένα. Οι σκέψεις σας για το καινούριο μου βιβλίο είναι εξαιρετικά σημαντικές για μένα.

Με αγάπη,
Paulo Coelho

Ντίντρε Ο’Νιλ, 37 ετών, γιατρός, γνωστή ως Έντα

ΑΝ ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ μας τηλεφωνήσει σήμερα, μιλήσουμε για λίγο, δεν κάνει υπαινιγμούς, δεν πει τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά παρ’ όλα αυτά μας δώσει την προσοχή που σπάνια δεχόμαστε, το ίδιο βράδυ μπορεί να πέσουμε για ύπνο κάπως ερωτευμένες. Έτσι είμαστε εμείς, και δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό – είναι στη γυναικεία φύση να ανοίγεται εύκολα στην αγάπη.

Αυτή η αγάπη με έκανε να ανοιχτώ στη συνάντηση με τη ητέρα όταν ήμουν δεκαεννιά ετών. Η Αθηνά είχε κι αυτή την ίδια ηλικία όταν έπεσε για πρώτη φορά σε έκσταση χορεύοντας. Όμως αυτό ήταν το μοναδικό μας κοινό – η ηλικία της μύησής μας.

Σε όλα τα άλλα ήμασταν εντελώς διαφορετικές, κυρίως στον τρόπο που αντιμετωπίζαμε τους άλλους. Ως δασκάλα της έδινα πάντα τον καλύτερό μου εαυτό για να μπορέσει να οργανώσει την εσωτερική της αναζήτηση. Ως φίλη της -παρόλο που δεν είμαι σίγουρη αν σ’ αυτό μου το συναίσθημα

υπήρχε ανταπόκριση- προσπάθησα να την προειδοποιήσω ότι ο κόσμος δεν είναι ακόμα έτοιμος για τις αλλαγές που εκείνης ήθελε να προκαλέσει. Θυμάμαι ότι έμεινα αρκετές νύχτες ξάγρυπνη μέχρι ν’ αποφασίσω να της επιτρέψω να ράσει με πλήρη ελευθερία, ακολουθώντας απλώς τις επιταγές της καρδιάς της.

Το μεγαλύτερό της πρόβλημα ήταν ότι υπήρξε γυναίκα ου προηγούνταν της εποχής της και ότι το έδειχνε σε όλους. Πλήρωσε το τίμημα; Χωρίς αμφιβολία. Ωστόσο θα είχε πληρώσει ακόμα μεγαλύτερο τίμημα αν είχε καταπιέσει την πληθωρικότητά της. Θα ήταν γεμάτη πικρία και απογοήτευση, θα ανησυχούσε διαρκώς για το «Ï„ι θα σκεφτούν οι άλλοι», θα έλεγε συνέχεια «Ï€ÎµÏÎ¯Î¼ÎµÎ½Îµ πρώτα να τακτοποιήσω αυτά τα ζητήματα και μετά θα αφοσιωθώ στα όνειρά μου», θα παραπονιόταν όλη την ώρα πως «Î¿Î¹ συνθήκες δεν είναι ποτέ ιδανικές».

Όλοι ψάχνουν τον τέλειο δάσκαλο. Tυχαίνει όμως οι δάσκαλοι να είναι άνθρωποι, ακόμα κι αν τα διδάγματά τους είναι θεόπνευστα. Αυτό είναι κάτι που ο κόσμος δύσκολα το ποδέχεται- δυσκολεύεται να μη συγχέει τον καθηγητή με το μάθημα, την τελετή με την έκσταση, το φορέα-μεταδότη του συμβόλου με το ίδιο το σύμβολο. Η Παράδοση δεν έχει να κάνει με τους ανθρώπους που τη διαδίδουν, αλλά με τη συνάντηση με τις δυνάμεις της ζωής. Ωστόσο είμαστε αδύναμοι: παρακαλάμε τη Μητέρα να μας στείλει οδηγούς, όταν το μόνο που μας στέλνει είναι τα σημάδια για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Ουαί και αλίμονο σε όσους ψάχνουν ποιμένες αντί να αποζητούν ελευθερία! Όλοι μπορούν να βρουν την ανώτερη νέργεια, όχι όμως όσοι μεταφέρουν τις ευθύνες τους στους λλους. Ο χρόνος μας σε τούτη τη γη είναι ιερός και πρέπει να γιορτάζουμε την κάθε του στιγμή.

Η σημασία αυτού έχει ξεχαστεί εντελώς: ακόμα και τις θρησκευτικές αργίες τις βλέπουμε σαν ευκαιρία για να πάμε στην παραλία, στο πάρκο, σε χιονοδρομικά κέντρα. Δεν υπάρχουν πλέον τελετές. Οι άνθρωποι δεν προσπαθούν πια να μετατρέψουν πράγματα που κάνουν καθημερινά σε ιερές κινήσεις. Μαγειρεύουμε και παραπονιόμαστε για το χρόνο που χάνουμε, ενώ θα μπορούσαμε να μεταμορφώνουμε την αγάπη σε φαγητό. Δουλεύουμε πιστεύοντας ότι πρόκειται για θεόσταλτη κατάρα, ενώ θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε τις δεξιότητές μας για να προσφέρουμε ικανοποίηση στον εαυτό μας και για να σκορπάμε γύρω μας την ενέργεια της Μητέρας.

Η Αθηνά έφερε στην επιφάνεια τον πλούσιο κόσμο που έχουμε όλοι στην ψυχή μας, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι οι άνθρωποι δεν είναι ακόμα έτοιμοι να αποδεχτούν τις δυνάμεις τους.

Εμείς οι γυναίκες, όταν ψάχνουμε το νόημα της ζωής μας ή το δρόμο για τη γνώση, ταυτιζόμαστε πάντα με ένα από τα τέσσερα κλασικά αρχέτυπα:

Την Παρθένο (και δεν αναφέρομαι στη σεξουαλικότητα), που η αναζήτησή της γίνεται μέσω της απόλυτης ανεξαρτησίας. Όλα όσα μαθαίνει είναι καρπός της ικανότητάς της να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις μόνη της.

Τη Μάρτυρα, που ανακαλύπτει στον πόνο, στην αυταπάρνηση και στις δοκιμασίες έναν τρόπο να γνωρίσει τον εαυτό της.

Την Αγία, που βρίσκει τον πραγματικό σκοπό της ζωής της στην άνευ όρων αγάπη, στην ικανότητα να δίνει χωρίς να ζητάει τίποτα σε αντάλλαγμα.

Τέλος, τη Μάγισσα, που αναζητά την απόλυτη και απεριόριστη ηδονή, δίνοντας έτσι νόημα στην ύπαρξή της.

Η Αθηνά ήταν και οι τέσσερις ταυτόχρονα, ενώ γενικά πρέπει να επιλέγουμε μόνο μία από αυτές τις γυναικείες μορφές της παράδοσης.

Φυσικά, μπορούμε να αιτιολογήσουμε τη συμπεριφορά της υποστηρίζοντας ότι όλοι όσοι πέφτουν σε έκσταση ή βρίσκονται σε κατάσταση ψυχικής ανάτασης χάνουν την επαφή τους με την πραγματικότητα. Λάθος: ο υλικός και ο πνευματικός κόσμος είναι ένα και το αυτό. Μπορούμε να διακρίνουμε το Θείο σε κάθε κόκκο σκόνης, αυτό όμως δε μας εμποδίζει να τον απομακρύνουμε με ένα βρεγμένο πανί. Το θεϊκό στοιχείο δε χάνεται, απλώς μεταμορφώνεται σε καθαρή επιφάνεια.

Η Αθηνά έπρεπε να προσέξει περισσότερο. Εξετάζοντας τη ζωή και το θάνατο της μαθήτριάς μου, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι καλά θα κάνω να αλλάξω λίγο τον τρόπο που ενεργώ.

Το επόμενο κεφάλαιο θα δημοσιευτεί στο διαδίκτυο στις 19.03.07

Αγαπητοί αναγνώστες, επειδή δε μιλώ τη γλώσσα σας, ζήτησα από τον Έλληνα εκδότη μου να μου μεταφέρει τα σχόλιά σας μεταφρασμένα. Οι σκέψεις σας για το καινούριο μου βιβλίο είναι εξαιρετικά σημαντικές για μένα.
Με αγάπη,

Paulo Coelho

Páter Giancarlo Fontana, 72 let

OvÅ¡emže mÄ› velice pÅ™ekvapilo, když ta velice mladá dvojice pÅ™iÅ¡la k nám do kostela, abychom zaÅ™í­dili obÅ™ad. Lukáse Jessen-Petersena jsem téměř neznal a téhož dne jsem zjistil, že jeho rodina, pocházejí­cí­ z málo známé dánské Å¡lechty, proti tomu svazku rozhodnÄ› vystupuje. A nejen proti sňatku, ale také proti cí­rkvi.

Jeho otec na základÄ› opravdu nepopiratelní½ch vÄ›deckí½ch argumentů Å™í­kal, že Bible, z ní­Å¾ celé náboženství­ vychází­, není­ ve skutečnosti kniha – ale koláž Å¡estaÅ¡edesáti různí½ch rukopisů, u nichž není­ známo skutečné jméno ani totožnost autora; že mezi napsání­m první­ a poslední­ knihy uplynulo skoro tisí­c let, ví­c času než od doby, kdy Kolumbus objevil Ameriku. A že žádná živá bytost na celé planetÄ› – od opic po ptáky – nepotÅ™ebuje desatero pÅ™ikázání­, aby vÄ›dÄ›la, jak se má chovat. Důležité je jenom to, aby se vÅ¡ichni Å™í­dili zákony pÅ™í­rody, a svÄ›t setrvá v harmonii.

OvÅ¡emže čtu Bibli. OvÅ¡emže ví­m nÄ›co o její­ historii. Ale lidé, kteÅ™í­ ji sepsali, byli nástroji Božské moci a Ježí­Å¡ vytvoÅ™il spojenectví­ silnÄ›jÅ¡í­ než desatero pÅ™ikázání­: lásku. Ptáci, opice a vÅ¡emožná dalÅ¡í­ boÅ¾í­ stvoÅ™ení­ poslouchají­ své pudy a dodržují­ jen to, co je naprogramováno. V pÅ™í­padÄ› lidské bytosti je vÅ¡echno mnohem složitÄ›jÅ¡í­, protože človÄ›k zná lásku a její­ nástrahy.

No prosí­m. Už zase kážu, mí­sto abych mluvil o svém setkání­ s Athénou a Lukásem. Když jsem hovoÅ™il s tí­m chlapcem – a Å™í­kám hovoÅ™il, protože nepatÅ™í­me k téže ví­Å™e, a já tedy nejsem vázán zpovÄ›dní­m tajemství­m -, dozvÄ›dÄ›l jsem se, že kromÄ› antiklerikalismu, kterí½ u nich doma panuje, se tam zvedl také silní½ odpor vůči AthénÄ› jakožto cizince. MÄ›l jsem chuÅ¥ požádat ho, aÅ¥ cituje pÅ™inejmenÅ¡í­m jednu pasáž z Bible, kde není­ Å¾ádné vyznání­ ví­ry, ale ví½zva k zdravému rozumu:

“žNebudeÅ¡ mí­ti v ohavnosti Idumejského, nebo bratr tvůj jest, aniž Egyptského v ohavnosti mí­ti budeÅ¡, nebo jsi byl pohostinu v zemi jeho.”

Promiňte. Znovu začí­nám citovat Bibli, ale slibuji, že od nynÄ›jÅ¡ka už si dám pozor. Po rozhovoru s chlapcem jsem strávil minimálnÄ› dvÄ› hodiny s Sherine – nebo s Athénou, jak si dávala Å™í­kat.

Athéna mÄ› vždycky zají­mala. Od té doby, co začala chodit do kostela, mÄ›la podle mÄ› velice jasní½ cí­l: stát se svatou. Řekla mi, že její­ snoubenec o tom neví­, ale že krátce pÅ™ed vypuknutí­m občanské války v Bejrútu zažila nÄ›co hodnÄ› podobného jako sv. Terezie z Lisieux: vidÄ›la krev na ulicí­ch. Můžeme to vÅ¡e pÅ™ičí­tat nÄ›jakému traumatu z dÄ›tství­ a dospí­vání­, ale fakt je, že tuhle zkuÅ¡enost, známou jako “žtvůrÄí­ posedlost posvátnem”, ve vÄ›tÅ¡í­ Äi menÅ¡í­ mí­Å™e udÄ›lá každí½. Znenadání­, ve zlomku vteÅ™iny, pocí­tí­me, že celí½ náÅ¡ život je ospravedlnÄ›n, naÅ¡e hÅ™í­chy odpuÅ¡tÄ›ny, láska že je vždycky silnÄ›jÅ¡í­ a může nás nadobro zmÄ›nit.

AvÅ¡ak právÄ› v té chví­li máme také strach. Odevzdat se cele lásce, aÅ¥ božské, nebo lidské, znamená zÅ™í­ci se vÅ¡eho – a to i vlastní­ho blaha nebo své schopnosti rozhodovat. Znamená to milovat v nejhlubÅ¡í­m slova smyslu. Ve skutečnosti nechceme bí½t spaseni tak, jak to k naÅ¡emu vykoupení­ určil Bůh: chceme si udržet naprostou vládu nad vÅ¡emi kroky, bí½t si plnÄ› vÄ›domi sví½ch rozhodnutí­, bí½t schopni zvolit si pÅ™edmÄ›t své oddanosti.

S láskou tomu tak není­ – láska pÅ™ijde, usadí­ se a začne vÅ¡echno Å™í­dit. Jenom opravdu velmi silné duÅ¡e se nechají­ vést, a Athéna silná duÅ¡e byla.

Tak silná, že trávila dlouhé hodiny v hluboké kontemplaci. MÄ›la zvláÅ¡tní­ nadání­ pro hudbu; prí½ ví½bornÄ› tančila, ale protože k tomu se kostel nehodí­, zvykla si tam každé ráno nosit kytaru a aspoň chví­li zpí­vala PannÄ›, než odeÅ¡la na univerzitu.

JeÅ¡tÄ› si vzpomí­nám, jak jsem ji slyÅ¡el poprvé. Odsloužil jsem jitÅ™ní­ pro tÄ›ch pár farní­ků, kteÅ™í­ jsou ochotni vstávat v zimÄ› časnÄ› ráno, když tu mÄ› napadlo, že jsem zapomnÄ›l vybrat pení­ze, které věří­cí­ vhodili do pokladničky. Vrátil jsem se a uslyÅ¡el hudbu, která způsobila, že najednou jsem vidÄ›l vÅ¡echno jinak, jako by se ovzduÅ¡í­ dotkla andÄ›lská ruka. V rohu v jakémsi vytržení­ asi dvacetiletá dí­vka hrála na kytaru s očima upÅ™ení½ma na obraz NeposkvrnÄ›ného početí­ a zpí­vala nÄ›jaké chvalozpÄ›vy.

PÅ™eÅ¡el jsem k pokladničce. VÅ¡imla si mé pÅ™í­tomnosti a pÅ™estala hrát – ale já jsem ji pÅ™ikí½vnutí­m vybí­dl, aÅ¥ pokračuje. Pak jsem si sedl na lavici, zavÅ™el oči a poslouchal.

Vtom jako by se z nebes snesl pocit ráje, “žtvůrÄí­ posedlost posvátnem”. Dí­vka snad vytuÅ¡ila, co se v mém srdci dÄ›je, a tak začala stÅ™í­dat zpÄ›v s tichem. Ve chví­lí­ch, kdy pÅ™estala hrát, jsem se modlil. Potom se zase ozvala hudba.

UvÄ›domoval jsem si, že proží­vám nezapomenutelní½ Å¾ivotní­ okamžik – právÄ› to, co dokážeme pochopit, až když onen kouzelní½ okamžik pomine. Byl jsem tam pÅ™í­tomen celou svou bytostí­, bez minulosti, bez budoucnosti, žil jsem jenom tí­m ránem, tou hudbou, nÄ›hou, nečekanou modlitbou. Povznesl jsem se do stavu jakési adorace, extáze, vděčnosti za to, že jsem pÅ™es námitky své rodiny Å¡el za tí­m, k čemu jsem se cí­til povolán. Z prostoty kostela, z dí­včina hlasu, z jitÅ™ní­ho svÄ›tla, jež zalévalo vÅ¡e kolem, jsem zas jednou pochopil, že velikost Boha se projevuje v prostí½ch vÄ›cech.

Po mnoha slzách a chví­li, která mi pÅ™ipadala jako věčnost, dí­vka zmlkla. Otočil jsem se a zjistil, že patÅ™í­ k mé farnosti. Od té doby jsme se spÅ™átelili a vždy, když to bylo možné, jsme takto společnÄ› adorovali hudbou.

AvÅ¡ak pÅ™edstava sňatku mÄ› úplnÄ› zaskočila. Vzhledem k tomu, že už jsme se dost sblí­Å¾ili, chtÄ›l jsem vÄ›dÄ›t, jak ji asi pÅ™ijme manželova rodina.

“žÅ patnÄ›, velice Å¡patnÄ›.”

OpatrnÄ› jsem se zeptal, jestli ji k svatbÄ› nenutí­ nÄ›jakí½ důvod.

“žJsem panna. Nejsem tÄ›hotná.”

ChtÄ›l jsem vÄ›dÄ›t, jestli už uvÄ›domila svou rodinu, a ona pÅ™isvÄ›dčila – reagovali s úlekem, matka se rozplakala a otec jí­ vyhrožoval.

“žKdyž sem pÅ™ichází­m chválit svou hudbou Pannu, nemyslí­m na to, co Å™eknou druzí­: jenom se s ní­ dÄ›lí­m o své city. Taková jsem od mládí­: nádoba, v ní­Å¾ se může projevit BoÅ¾í­ energie. A tato energie mÄ› teď žádá, abych mÄ›la dí­tÄ› a mohla mu dát to, co mi nikdy nedala moje biologická matka: ochranu a bezpečí­.”

Na téhle zemi není­ nikdo v bezpečí­, odpovÄ›dÄ›l jsem. Má pÅ™ece pÅ™ed sebou jeÅ¡tÄ› dlouhou budoucnost, je dost času, aby se projevil zázrak stvoÅ™ení­. Ale Athéna už se rozhodla:
“žSvatá Terezie se nevzpí­rala nemoci, která ji postihla: právÄ› naopak, vidÄ›la v tom znamení­ Slávy. Svatá Terezie byla mnohem mladÅ¡í­ než já, bylo jí­ patnáct, když se rozhodla vstoupit do kláÅ¡tera. Zakázali jí­ to, ale nesouhlasila: Å¡la si promluvit pÅ™í­mo s papežem – umí­te si to pÅ™edstavit? Mluvit s papežem! A sví½ch cí­lů dosáhla.

Tatáž Sláva po mnÄ› teď požaduje nÄ›co mnohem snadnÄ›jÅ¡í­ho a Å¡lechetnÄ›jÅ¡í­ho než smí­Å™it se s nemocí­ – abych byla matkou. Kdybych čekala dlouho, nemohla bych bí½t svému dí­tÄ›ti společnicí­, rozdí­l vÄ›ku by byl velkí½ a nemÄ›ly bychom společné zájmy.”

Nebyla by jediná, namí­tl jsem.

Ale Athéna pokračovala, jako by mÄ› neslyÅ¡ela:

“žJsem Å¡Å¥astná, jen když si myslí­m, že Bůh existuje a naslouchá mi; to vÅ¡ak nestačí­, aby človÄ›k žil dál, a nic jako by nemÄ›lo smysl. Snaží­m se projevovat radost, kterou nemám, skrí½vám smutek, abych nedÄ›lala starosti tÄ›m, kdo mÄ› tolik milují­ a pečují­ o mÄ›. V poslední­ dobÄ› jsem vÅ¡ak uvažovala o sebevraždÄ›. V noci pÅ™ed spaní­m sama se sebou dlouze hovoÅ™í­m a prosí­m, aby ta myÅ¡lenka ode mÄ› odeÅ¡la, byl by to nevdÄ›k vůči druhí½m, útÄ›k, způsob, jak Å¡í­Å™it na zemi tragédii a ubohost. Ráno sem chodí­m rozmlouvat se SvÄ›ticí­, prosit, aby mÄ› zbavila zlí½ch duchů, s nimiž hovoÅ™í­m v noci. Až dosud se mi to daÅ™ilo, ale začí­nám slábnout. Ví­m, že mám nÄ›jaké poslání­, které jsem dlouho odmí­tala, a teď je musí­m pÅ™ijmout.

To poslání­ je bí½t matkou. Musí­m je splnit, nebo zeÅ¡í­lí­m. Nepocí­tí­m-li, jak ve mnÄ› roste život, nedokážu dál pÅ™ijí­mat život zvenčí­.”

PÅ™í­Å¡tí­ kapitola bude on-line: 20.03.07

Drazí­ ÄtenáÅ™i, protože nehovoÅ™í­m VaÅ¡í­m jazykem, požádal jsem nakladatelství­ o pÅ™eklad komentářů a postÅ™ehů, které mi zde zanecháte. VaÅ¡e názory na mou novou knihu jsou pro mne velice důležité.

S láskou

Paulo Coelho

Lella Zainab, 64, numerologist

Athena? What an interesting name! Let’s see…her Maximum number is nine. Optimistic, sociable, likely to be noticed in a crowd. People might go to her in search of understanding, compassion, generosity, and for precisely that reason, she should be careful, because that tendency to popularity could go to her head and she’ll end up losing more than she gains. She should also watch her tongue, because she tends to speak more than common sense dictates.

As for her Minimum number eleven, I sense that she longs for some leadership position. She has an interest in mystical subjects and through these tries to bring harmony to those around her.

However, this is in direct conflict with the number nine, which is the sum of the day, month and year of her birth reduced to a single figure: she’ll always be subject to envy, sadness, introversion and impulsive decisions. She must be careful not to let herself be affected by negative vibrations:

excessive ambition, intolerance, abuse of power, extravagance.

Because of that conflict, I suggest she take up some career that doesn’t involve emotional contact with people, like computing or engineering.

Oh, she’s dead? I’m sorry. So what did she do?
What did Athena do? She did a little of everything, but, if I had to summarise her life, I’d say: she was a priestess who understood the forces of nature. Or, rather, she was someone who, by the simple fact of having little to lose or to hope for in life, took greater risks than other people and ended up being transformed into the forces she thought she mastered.

She was a supermarket checkout girl, a bank employee, a property dealer, and in each of these positions she always revealed the priestess within. I lived with her for eight years, and I owed her this: to recover her memory, her identity.

The most difficult thing in collecting together these statements was persuading people to let me use their real names. Some said they didn’t want to be involved in this kind of story; others tried to conceal their opinions and feelings. I explained that my real intention was to help all those involved to understand her better, and that no reader would believe in anonymous statements.

They finally agreed because they all believed that they knew the unique and definitive version of any event, however insignificant. During the recordings, I saw that things are never absolute; they depend on each individual’s perceptions. And the best way to know who we are is often to find out how others see us.

This doesn’t mean that we should do what others expect us to do, but it helps us to understand ourselves better. I owed it to Athena to recover her story, to write her myth.
Samira R. Khalil, 57, housewife, Athena’s mother

Please, don’t call her Athena. Her real name is Sherine. Sherine Khalil, our much-loved, much-wanted daughter, whom both my husband and I wish we had engendered.

Life, however, had other plans – when fate is very generous with us, there is always a well into which all our dreams can tumble.

We lived in Beirut in the days when everyone considered it the most beautiful city in the Middle East. My husband was a successful industrialist, we married for love, we travelled to Europe every year, we had friends, we were invited to all the important social events, and, once, the President of the United States himself visited my house. Imagine that! Three unforgettable days, during two of which the American secret service scoured every corner of our house (they’d been in the area for more than a month already, taking up strategic positions, renting apartments, disguising themselves as beggars or young lovers). And for one day, or, rather, two hours, we partied. I’ll never forget the look of envy in our friends’ eyes, and the excitement of having our photo taken alongside the most powerful man on the planet.

We had it all, apart from the one thing we wanted most – a child. And so we had nothing.

We tried everything: we made vows and promises, went to places where miracles were guaranteed, we consulted doctors, witchdoctors, took remedies and drank elixirs and magic potions. I had artificial insemination twice and lost the baby both times. On the second occasion, I also lost my left ovary, and, after that, no doctor was prepared to risk such a venture again.

That was when one of the many friends who knew of our plight suggested the one possible solution: adoption. He said he had contacts in Romania, and that the process wouldn’t take long.

A month later, we got on a plane. Our friend had important business dealings with the dictator who ruled the country at the time, and whose name I now forget (Editor’s note: Nicolae CeauÅŸescu), and so we managed to avoid the bureaucratic red tape and went straight to an adoption centre in Sibiu, in Transylvania. There we were greeted with coffee, cigarettes, mineral water, and with the paperwork signed and sealed, all we had to do was choose a child.

They took us to a very cold nursery, and I couldn’t imagine how they could leave those poor children in such a place. My first instinct was to adopt them all, to carry them off to Lebanon where there was sun and freedom, but obviously that was a crazy idea. We walked up and down between the cots, listening to the children crying, terrified by the magnitude of the decision we were about to take.

For more than an hour, neither I nor my husband spoke a word. We went out, drank coffee, smoked and then went back in again – and this happened several times. I noticed that the woman in charge of adoptions was growing impatient; she wanted an immediate decision. At that moment, following an instinct I would dare to describe as maternal – as if I’d found a child who should have been mine in this incarnation, but who had come into the world in another woman’s womb – I pointed to one particular baby girl.

The woman advised us to think again. And she’d been so impatient for us to make a decision! But I was sure.

Nevertheless – trying not to hurt my feelings (she thought we had contacts in the upper echelons of the Romanian government) – she whispered to me, so that my husband wouldn’t hear: ‘I know it won’t work out. She’s the daughter of a gipsy.’

I retorted that culture isn’t something that’s transmitted through the genes. The child, who was barely three months old, would be our daughter, brought up according to our customs. She would go to our church, visit our beaches, read books in French, study at the American School in Beirut. Besides, I knew nothing about gipsy culture – and I still know nothing. I only know that they travel a lot, don’t wash very often, aren’t to be trusted, and wear earrings. Legend has it that they kidnap children and carry them off in their caravans, but here, exactly the opposite was happening; they had left a child behind for me to take care of.

The woman tried again to dissuade me, but I was already signing the papers and asking my husband to do the same. On the flight back to Beirut, the world seemed different: God had given me a reason for living, working and fighting in this vale of tears. We now had a child to justify all our efforts.

Sherine grew in wisdom and beauty – I expect all parents say that, but I really do think she was an exceptional child. One afternoon, when she was five, one of my brothers said that, if, in the future, she wanted to work abroad, her name would always betray her origins, and he suggested changing it to one that gave nothing away, like Athena, for example. Now, of course, I know that Athena refers not only to the capital of Greece, but that it is also the name of the Greek goddess of wisdom, intelligence and war.

Perhaps my brother knew not only that, but was aware, too, of the problems an Arab name might bring in the future, for he was very involved in politics, as were all our family, and wanted to protect his niece from the black clouds which he, and only he, could see on the horizon. Most surprising of all was that Sherine liked the sound of the word. That same afternoon, she began referring to herself as Athena and no one could persuade her to do otherwise. To please her, we adopted the nickname too, thinking that it would be a passing fancy.

Can a name affect a person’s life? Time passed, and the name stuck.

From very early on we discovered that she had a strong religious vocation – she spent all her time in the church and knew the gospels by heart; this was at once a blessing and a curse. In a world that was starting to be divided more and more along religious lines, I feared for my daughter’s safety. It was then that Sherine began telling us, as if it were the most natural thing in the world, that she had a series of invisible friends – angels and saints whose images she was accustomed to seeing in the church we attended. All children everywhere have visions, but they usually forget about them after a certain age. They also treat inanimate objects, such as dolls or fluffy tigers, as if they were real. However, I really did feel she was going too far when I picked her up from school one day, and she told me that she’d seen ‘a woman dressed in white, like the Virgin Mary’.

Naturally, I believe in angels. I even believe that the angels speak to little children, but when a child starts seeing visions of grown-ups, that’s another matter. I’ve read about various shepherds and country people who claimed to have seen a woman in white, and how this eventually destroyed their lives, because others sought them out, expecting miracles; then the priests took over, their village became a centre of pilgrimage, and the poor children ended their lives in a convent or a monastery. I was, therefore, very concerned about this story. Sherine was at an age when she should be more concerned with make-up kits, painting her nails, watching soppy TV soaps and children’s programmes. There was something wrong with my daughter, and I consulted an expert.

‘Relax,’ he said.

According to this paediatrician specialising in child psychology – and according to most other doctors in the field – invisible friends are a projection of a child’s dreams and a safe way of helping the child to discover her desires and express her feelings.

‘Yes, but a vision of a woman in white?’

He replied that perhaps Sherine didn’t understand our way of seeing or explaining the world. He suggested that we should gradually begin preparing the ground to tell her that she was adopted. In the paediatrician’s words, the worst thing that could happen would be for her to find out by herself. Then she would begin to doubt everyone, and her behaviour might become unpredictable.

From then on, we changed the way we talked to her. I don’t know how much children remember of what happens to them, but we started trying to show her just how much we loved her and that there was no need for her to take refuge in an imaginary world. She needed to see that her visible universe was as beautiful as it could possibly be, that her parents would protect her from any danger, that Beirut was a lovely city and its beaches full of sun and people. Without ever mentioning ‘the woman in white’, I began spending more time with my daughter; I invited her schoolfriends to come to our house; I seized every opportunity to shower her with affection.

The strategy worked. My husband used to travel a lot, and Sherine always missed him. In the name of love, he resolved to change his way of life a little. Her solitary conversations began to be replaced by games shared by father, mother and daughter.

Everything was going well. Then, one night, she came into our room in tears, saying that she was frightened and that hell was close at hand.

I was alone at home. My husband had had to go away again, and I thought perhaps this was the reason for her despair. But hell? What were they teaching her at school or at church? I decided to go and talk to her teacher the next day.

Sherine, meanwhile, wouldn’t stop crying. I took her over to the window and showed her the Mediterranean outside, lit by the full moon. I told her there were no devils, only stars in the sky and people strolling up and down the boulevard outside our apartment. I told her not to worry, that she needn’t be afraid, but she continued to weep and tremble. After spending almost half an hour trying to calm her, I began to get worried. I begged her to stop, after all, she was no longer a child. I thought perhaps her first period had started and discreetly asked if there was any blood.

‘Yes, lots.’

I got some cotton wool and asked her to lie down so that I could take care of her ‘wound’. It wasn’t important. I would explain tomorrow. However, her period hadn’t started. She cried for a while longer, but she must have been tired, because then she fell asleep.

And the following morning, there was blood.

Four men had been murdered. To me, this was just another of the eternal tribal battles to which my people have become accustomed. To Sherine, it clearly meant nothing, because she didn’t even mention her nightmare.

Meanwhile, from that date onwards, hell came ever closer and it hasn’t gone away since. On that same day, twenty-six Palestinians were killed on a bus, as revenge for the murders. Twenty-four hours later, it was impossible to walk down the street because of shots coming from every angle. The schools closed, Sherine was hurried home by one of her teachers, and the situation went from bad to worse. My husband interrupted his business trip halfway through and came home, where he spent whole days on the phone to his friends in government, but no one said anything that made any sense. Sherine heard the shots outside and my husband’s angry shouts indoors, but, to my surprise, she didn’t say a word. I tried to tell her that it wouldn’t last, that soon we’d be able to go to the beach again, but she would simply look away or ask for a book to read or a record to play. While hell gradually put down roots, Sherine read and listened to music.

But, if you don’t mind, I’d prefer not to dwell on that. I don’t want to think about the threats we received, about who was right, who was guilty and who was innocent. The fact is that, a few months later, if you wanted to cross a particular street, you had to catch a boat across to the island of Cyprus, get on another boat and disembark on the other side of the street.

For nearly a year, we stayed pretty much shut up indoors, always hoping that the situation would improve, always thinking it was a temporary thing, and that the government would take control. One morning, while she was listening to a record on her little portable record-player, Sherine started dancing and saying things like: ‘This is going to last for a long, long time.’

I tried to stop her, but my husband grabbed my arm. I realised that he was listening to what she was saying and taking it seriously. I never understood why, and we’ve never spoken about it since. It’s a kind of taboo between us.

The following day, he began taking unexpected steps, and two weeks later we were on a boat bound for London. Later, we would learn that, although there are no reliable statistics, during those years of civil war about 44,000 people died, 180,000 were wounded, and thousands made homeless. The fighting continued for other reasons, the country was occupied by foreign troops, and the hell continues to this day.

‘It’s going to last for a long, long time,’ said Sherine. Unfortunately, she was right.

Next chapter will be on-line on: 21.03.07

Any message about any chapter can be left in the “readers’ corner” post.

Selon le dictionnaire : substantif féminin, du latin invidia. Mélange de peine et de colère ; sentiment de dégoí»t devant la prospérité ou la joie d’autrui ; désir de posséder ce que les autres possèdent.

Pour l’Église catholique : S’oppose au Dixième Commandement (tu ne convoiteras pas les biens d’autrui). Apparaí®t pour la première fois dans la Genèse, dans l’histoire de Caí¯n et de son frère Abel.

Dans une histoire juive : Un disciple questionna les rabbins au sujet de ce passage de la Genèse : « Le Seigneur tourna son regard vers Abel et son offrande, mais il détourna son regard de Caí¯n et de son offrande. Caí¯n en fut très irrité et son visage fut abattu. Alors le Seigneur lui dit : “Pourquoi t’irrites-tu ? Et pourquoi ton visage est-il abattu ?” »
Les rabbins répondirent :
« Dieu aurait dí» demander í  Caí¯n : “Pourquoi t’irrites-tu ? Est-ce parce que je n’ai pas accepté ton offrande, ou parce que j’ai accepté l’offrande de ton frère ?” »

Pour le journaliste Zuenir Ventura : Les termes qui lui sont associés [í  l’envie] sont corrosion, destruction. En míªme temps, il faut envisager l’envie comme une réaction humaine. Tous les théoriciens de l’envie pensent que la meilleure manière de lutter contre elle est d’accepter que tout le monde la ressent, í  des degrés divers.

Pour l’écrivain Giovanni Papini : La meilleure vengeance contre ceux qui prétendent me rabaisser consiste í  prendre mon envol vers un plus haut sommet. Je ne monterais peut-íªtre pas aussi haut si je n’étais poussé par ceux qui me voudraient í  terre. L’individu vraiment sagace fait davantage : il se sert de la diffamation pour retoucher son portrait et supprimer les ombres qui atteignent sa lumière. L’envieux, sans le vouloir, collabore í  sa perfection.

L’envie et l’éthique : Pour le Dr William M. Shelton, chercheur scientifique, l’envie est une réaction provoquée par des personnes malheureuses, qui cherchent í  s’évader de la réalité en se dissimulant derrière une croisade visant í  rétablir des « valeurs morales », de « nobles idéaux » et la « justice sociale ». La situation atteint une dimension dangereuse quand le système scolaire commence í  développer chez l’élève un conditionnement qui le pousse í  mépriser tous ceux qui réussissent, attribuant tout succès í  la corruption et í  la dégradation morale. Comme la quíªte du succès est inhérente í  la condition humaine, les étudiants finissent dans un processus schizophrénique par détester justement ce qui les conduirait au bonheur, ainsi leurs crises d’anxiété augmentent, et leur capacité d’innover et d’améliorer la société diminue.

Satan et les démons : Les démons vinrent se plaindre auprès du Prince des Ténèbres. Voilí  deux ans qu’ils tentaient un certain moine vivant dans le désert. « Nous lui avons offert de l’argent, des femmes, tout ce que nous avons dans notre répertoire, et rien n’a marché.
– Vous ne connaissez pas le métier, répondit Satan. Venez voir comment il faut agir dans un cas de genre. »
Ils retournèrent tous jusqu’í  la caverne oí¹ vivait le saint moine. Lí , Satan lui murmura í  l’oreille :
« Ton ami Macaire vient d’íªtre nommé évíªque d’Alexandrie. »
Immédiatement, l’homme blasphéma contre les cieux, et il perdit son í¢me.

Commentaire du Ta-tö king : Les sages parfaits de l’Antiquité étaient mystérieux, au-dessus du commun, pénétrants, trop profonds pour íªtre compris par les hommes.
Ils étaient prudents comme l’homme qui traverse le fleuve tourmenté en plein dégel après l’hiver. Réservés comme celui qui est l’hí´te de quelqu’un de très cérémonieux. Évanescents comme la glace quand elle fond. Modestes comme le bois brut qui n’a reí§u aucune forme des mains humaines.
Qui peut, par la sérénité, purifier, peu í  peu, ce qui est impur ? Qui peut trouver le calme et demeurer ainsi í  tout jamais ? Celui qui suit le Chemin Parfait ne désire pas íªtre plein.

(í  suivre : la paresse, dernier péché capital)

Secondo il dizionario: s.f., dal latino Invidia (m). Misto di pena e di rabbia; sentimento di rancore per la prosperití  o gioia altrui; desiderio di possedere quello che altri possiedono.

Per la Chiesa Cattolica: si oppone al Decimo Comandamento (Non desiderare le cose altrui). Compare per la prima volta nella Genesi, nella storia di Caino e di suo fratello Abele.

In una storia ebrea: un discepolo interrogí² i rabbini sul passaggio della Genesi: “Il Signore guardí² con favore Abele e la sua offerta, ma non guardí² con favore Caino e la sua offerta. Caino ne fu molto irritato, il suo viso era abbattuto. Allora il Signore gli disse: perché sei irritato, e perché hai il volto abbattuto?”

Risposero i rabbini:

“Dio deve avere domandato a Caino: perché sei irritato? E’ perché non ho accettato la tua offerta, o perché ho accettato l’offerta di tuo fratello?”

Per il giornalista Zuenir Ventura: i termini associati a essa (l’invidia) sono corrosione, distruzione. Tuttavia, bisogna vedere l’invidia come una reazione umana. Tutti i teorici dell’invidia ritengono che la maniera migliore di lottare contro di essa sia di partire dal principio che tutti la provano, in gradi differenti.

Per lo scrittore Giovanni Papini: la migliore vendetta contro quelli che intendono svilirmi consiste nel tentare un volo verso orizzonti pií¹ elevati. Forse non salirei tanto senza la spinta di chi mi vorrebbe a terra. L’individuo veramente sagace fa di pií¹: si serve della stessa diffamazione per ritoccare al meglio il proprio ritratto ed eliminare le ombre che ne influenzano la luce. L’invidioso si trasforma, senza volere, nel collaboratore della sua perfezione.

L’invidia e l’etica: per lo scienziato e ricercatore Dr. William M. Shelton, l’invidia è una reazione provocata da persone fallite, che cercano di evadere dalla realtí  nascondendosi dietro a una crociata per ristabilire “valori morali”, “ideali nobili” e “giustizia sociale”. La situazione acquista una dimensione pericolosa quando il sistema scolastico comincia a sviluppare nell’alunno il condizionamento a disprezzare tutti quelli che riescono ad avere successo, attribuendo sempre qualsiasi buon risultato a corruzione, manipolazione e degrado morale. Poiché la ricerca del successo è qualcosa di inerente alla condizione umana, gli studenti finiscono per cadere in un processo schizofrenico e odiare proprio quello che li condurrebbe alla felicití , aumentando in tal modo le crisi di ansia e diminuendo la capacití  di innovare e migliorare la societí .

Satana e i demoni: i demoni andarono a reclamare con il Principe delle Tenebre. Da due anni tentavano un certo monaco che viveva nel deserto. “Gli abbiamo gií  offerto denaro, donne, tutto quello che abbiamo nel nostro repertorio, ma niente ha funzionato.”

“Voi non conoscete bene il lavoro” rispose Satana. “Venite a vedere come bisogna agire in un caso del genere.”

Volarono tutti fino alla caverna dove il santo monaco viveva. Lí¬, Satana gli sussurrí² all’orecchio:

“Il tuo amico Macario è stato appena promosso vescovo di Alessandria.”

Immediatamente, l’uomo imprecí² contro i cieli, e perse la sua anima.

Commento del Tao Te Ching: i saggi perfetti dell’Antichití  erano troppo misteriori, soprannaturali, penetranti e profondi per essere compresi dagli uomini.

Erano attenti come l’uomo che attraversa il fiume burrascoso in pieno disgelo dopo l’inverno. Prudenti come quello che è ospite di qualcuno molto cerimonioso. Evanescenti come il ghiaccio che si scioglie. Sobri come il legno grezzo che non ha ricevuto alcuna forma dalle mani umane.

Chi puí², con la serenití , purificare a poco a poco cií² che è impuro? Chi puí² divenire calmo e mantenersi tale per sempre? Quegli che segue il Cammino Perfetto non desidera essere al colmo di alcunché.

(segue: Pigrizia, ultimo vizio capitale)

Según el diccionario: sustantivo femenino, del latí­n Invidia. Mezcla de pena y de rabia. Sentimiento de desagrado provocado por la prosperidad o la alegrí­a de otra persona. Deseo de poseer lo que tienen otros.

Para la Iglesia Católica: es contrario al Décimo Mandamiento (No codiciarás los bienes ajenos). Aparece por primera vez en el Génesis, en la historia de Caí­n y de su hermano Abel.

En una historia judaica: Un discí­pulo les pidió a los rabinos que le explicasen el siguiente pasaje del Génesis: “Le agradaron al Señor tanto Abel como su ofrenda, mientras que Caí­n y la ofrenda de éste no le agradaron. Se enfureció Caí­n sobremanera, y se le demudó el semblante. Entonces le dijo el Señor: «¿Por qué andas tan furioso, y por qué demudó tu semblante?»”
Respondieron los rabinos:
-Lo que realmente debió preguntarle Dios a Caí­n fue: «¿Por qué andas tan furioso? ¿Porque no acepté tu ofrenda o porque acepté la de tu hermano? »

Para el periodista Zuenir Ventura: Términos asociados [a la envidia] pueden ser corrosión, destrucción. Al mismo tiempo, se hace necesario encarar la envidia como una reacción humana. Todos los teóricos del tema piensan que la mejor manera de luchar contra ella es asumir que todo el mundo tiene algo de envidia, más o menos, según cada cual.

Para el escritor Giovanni Papini: La mejor venganza contra los que quieren hacerme de menos consiste en probar a volar a una cumbre aún más alta. Puede que no llegara tan arriba sin el impulso de quien me querí­a por los suelos. El individuo verdaderamente sagaz hace más aún: se aprovecha de la mismí­sima difamación para mejor retocar su retrato, suprimiendo las sombras que ocultan su luz. El envidioso se convierte, sin pretenderlo, en colaborador de tu perfección.

La envidia y la ética: Para el cientí­fico e investigador Dr. William M. Shelton, la envidia es una reacción provocada en personas fracasadas, que buscan evadirse de la realidad escudándose tras una cruzada que pretende restablecer “valores morales”, “nobles ideales” y “justicia social”. La situación llega a ser peligrosa desde el momento en que en el sistema escolar comienza a incentivarse el desprecio por todos aquellos que alcanzan el éxito, atribuyéndolo siempre a corrupción, manipulación, y degradación moral. Como perseguir el éxito es algo inherente al ser humano, los estudiantes terminan entrando en un proceso esquizofrénico que les lleva a odiar justamente lo que les darí­a la felicidad, aumentando como consecuencia las crisis de ansiedad, y disminuyendo la capacidad de innovar y de mejorar la sociedad.

Satán y los demonios: Los demonios fueron a quejarse al Prí­ncipe de las Tinieblas. Llevaban ya dos años tentando a cierto monje que viví­a en el desierto.
-Le hemos ofrecido dinero, mujeres y todo el resto de nuestro repertorio, y no hay manera.
-Es que no sabéis cómo se hace bien un trabajo -respondió Satanás- Venid a ver cómo hay que actuar en un caso como este.
Fueron todos volando hasta la caverna en la que viví­a el monje santo y, una vez allí­, Satán le susurró al oí­do:
-A tu amigo Macario acaban de nombrarlo obispo de Alejandrí­a.
Inmediatamente, el hombre blasfemó contra el cielo y perdió su alma.

Comentario del Tao Te King: Los sabios perfectos de la Antigüedad eran misteriosos, sobrenaturales, penetrantes, demasiado profundos para la comprensión humana.
Eran cuidadosos como el hombre que cruza un rí­o turbulento en pleno deshielo tras el invierno. Prudentes como aquel que es huésped de alguien muy ceremonioso. Evanescentes como el hielo al derretirse. Sencillos como la madera bruta, a la que la mano del hombre aún no ha dotado de ninguna forma.
¿Quién puede, mediante la serenidad, y poco a poco, purificar lo impuro? ¿Quién puede llegar a ser alguien tranquilo, y permanecer en calma para siempre? El que sigue el Camino Perfecto no quiere estar lleno de ninguna cosa.

(El próximo dí­a: Pereza, último pecado capital)

Segundo o dicionário: s.f., do Latim Invidia. Misto de pena e de raiva; sentimento de desgosto pela prosperidade ou alegria de outrem; desejo de possuir aquilo que os outros possuem.

Para a Igreja Católica: Se opíµe ao Décimo Mandamento (Ní£o cobií§ar as coisas alheias). Aparece pela primeira vez no Genesis, na história de Caim e seu irmí£o Abel.

Em uma história judaica: Um discí­pulo questionou os rabinos a respeito da passagem no Genesis: “Agradou-se o Senhor de Abel e sua oferta, ao passo que de Caim e de sua oferta ní£o se agradou. Irou-se, pois, sobremaneira, e descaiu-lhe o semblante. Entí£o lhe disse o Senhor: por que andas irado, e por que descaiu o teu semblante? ”

Responderam os rabinos:

” Deus deve ter perguntado a Caim: por que andas irado? Foi porque ní£o aceitei tua oferenda, ou porque aceitei a oferenda de teu irmí£o?”

Para o jornalista Zuenir Ventura: Os verbos associados a ela (inveja) sí£o corrosí£o, destruií§í£o. Ao mesmo tempo, é preciso encarar a inveja como uma reaí§í£o humana. Todos os teóricos da inveja acham que a melhor maneira de lutar contra ela é assumir que todo mundo a tem, em graus diferentes.

Para o escritor Giovanni Papini: A melhor vinganí§a contra aqueles que me pretendem rebaixar consiste em ensaiar um ví´o para um cume mais elevado. Talvez ní£o subisse tanto sem o impulso de quem me queria por terra. O indiví­duo verdadeiramente sagaz faz mais: serve-se da própria difamaí§í£o para retocar melhor o seu retrato e suprimir as sombras que lhe afetam a luz. O invejoso torna-se, sem querer, o colaborador da sua perfeií§í£o.

A inveja e a ética: Para o cientista e pesquisador Dr. William M. Shelton, a inveja é uma reaí§í£o provocada por pessoas fracassadas, que buscam evadir-se da realidade escondendo-se por detrás de uma cruzada visando restabelecer “valores morais”, “ideais nobres”, e “justií§a social”. A situaí§í£o ganha uma dimensí£o perigosa quando o sistema escolar comeí§a a desenvolver no aluno o condicionamento para desprezar todos aqueles que conseguem ser bem-sucedidos, atribuindo sempre qualquer íªxito í  corrupí§í£o, manipulaí§í£o, e degradaí§í£o moral. Como a busca do sucesso é algo inerente í  condií§í£o humana, os estudantes terminam em um processo esquizofríªnico de odiar justamente aquilo que os levaria í  felicidade, aumentando desta maneira as crises de ansiedade, e diminuindo a capacidade de inovar e melhorar a sociedade.

Satí£ e os demí´nios: Os demí´nios vieram reclamar com o Prí­ncipe das Trevas. Há dois anos tentavam determinado monge que vive no deserto. “Já lhe oferecemos dinheiro, mulheres, tudo o que temos em nosso repertório, e nada funcionou.”

– Vocíªs ní£o conhecem direito o trabalho – respondeu Satanás. – Venham ver como se deve agir em um caso desses.

Voaram todos até a caverna onde o monge santo vivia. Ali, Satanás sussurrou no seu ouvido:

– Seu amigo Macário acaba de ser promovido a bispo de Alexandria.

Imediatamente o homem blasfemou contra os céus, e perdeu sua alma.

Comentário do Tao Te King: Os sábios perfeitos da Antigüidade eram misteriosos, sobrenaturais, penetrantes, profundos demais para serem compreendidos pelos homens.

Eram atentos como o homem que cruza o tormentoso rio em pleno degelo depois do inverno. Prudentes como aquele que é hóspede de alguém muito cerimonioso. Evanescentes como o gelo ao derreter. Despretensiosos como a madeira bruta que ní£o recebeu qualquer forma das mí£os humanas.

Quem pode, pela serenidade, purificar, pouco a pouco, o que é impuro? Quem pode tornar-se calmo e assim para sempre permanecer? Aquele que segue o Caminho Perfeito ní£o deseja estar cheio de coisa alguma.

(a seguir: Preguií§a, último pecado capital)

Lukás Jessen-Petersen, 32 let, inžení½r, bí½valí½ manžel

Athéna už vÄ›dÄ›la, že ji rodiče adoptovali, když jsem se s ní­ setkal poprvé. Bylo jí­ devatenáct a právÄ› se chystala poprat v univerzitní­ kavárnÄ› jen proto, že nÄ›kdo, kdo ji považoval za Angličanku (mÄ›la bí­lou pleÅ¥, hladké vlasy, oči stÅ™í­davÄ› zelené nebo Å¡edé), Å™ekl cosi nelichotivého o Blí­zkém ví½chodÄ›.

Zrovna začal semestr a studenti se jeÅ¡tÄ› vzájemnÄ› neznali. Ta dí­vka vÅ¡ak vstala, popadla druhou za lí­mec a rozkÅ™ikla se jako blázen:

“žRasistko!”

UvidÄ›l jsem zděšení½ ví½raz napadené i vzruÅ¡ené pohledy ostatní­ch studentů, kteÅ™í­ napjatÄ› čekali, co se bude dí­t. Protože už jsem byl o rok ví½Å¡, okamžitÄ› jsem pÅ™edví­dal následky: rektorát, stí­Å¾nosti, možná vyloučení­ ze Å¡koly, policejní­ vyÅ¡etÅ™ování­ rasismu atd. VÅ¡ichni mÄ›li co ztratit.

“žDrž hubu!” zaÅ™val jsem instinktivnÄ›.

Žádnou z tÄ›ch dvou jsem neznal. Nejsem spasitel svÄ›ta a upÅ™í­mnÄ› Å™ečeno, občasná rvačka může mladé lidi leda vzpružit. Ale ten ví½kÅ™ik a následují­cí­ reakce byly silnÄ›jÅ¡í­ než já.

“žPÅ™estaň s tí­m!” zakÅ™ičel jsem znova na hezkou dí­vku, která držela tu druhou, taky hezkou, za krk. Otočila se ke mnÄ› a zpražila mÄ› pohledem. A znenadání­ se nÄ›co zmÄ›nilo. Dí­vka se usmála – pÅ™estože poÅ™ád držela hrdlo své kolegynÄ›.
“žZapomnÄ›l jsi Å™í­ct: prosí­m.”

Pustila dÄ›vče a vykročila ke mnÄ›. VÅ¡echny hlavy se za ní­ otočily.

“žJe vidÄ›t, že máÅ¡ sluÅ¡né vychování­. NemáÅ¡ taky náhodou cigaretu?”

Podal jsem jí­ krabičku a Å¡li jsme si zakouÅ™it do campusu. Vztek zmizel a najednou se chovala úplnÄ› klidnÄ›, za chví­li už se smála, bavila se se mnou o počasí­ a vyptávala se, kterou hudební­ skupinu mám nejradÄ›ji. SlyÅ¡el jsem zvonek svolávají­cí­ na pÅ™ednáÅ¡ky a povznesenÄ› jsem ignoroval nÄ›co, k čemu mÄ› celí½ Å¾ivot vedli: dodržování­ káznÄ›. Dál jsem si s ní­ poví­dal, jako by už neexistovala univerzita, hádky, menzy, ví­tr, zima, slunce. Existovala jen ta Å¡edooká žena pÅ™ede mnou, která Å™í­kala naprosto nezají­mavé a zbytečné vÄ›ci, a pÅ™ece by mÄ› tam dokázaly držet až do smrti.

Za dvÄ› hodiny už jsme spolu obÄ›dvali. Za sedm hodin jsme v jednom baru večeÅ™eli a pili to, co nám jí­st a pí­t dovolil můj rozpočet. NáÅ¡ rozhovor začal bí½t osobnÄ›jÅ¡í­ a brzo už jsem znal téměř celí½ její­ Å¾ivot – Athéna mi vyprávÄ›la podrobnosti z dÄ›tství­ a dospí­vání­, ani jsem se nepotÅ™eboval na nic ptát. PozdÄ›ji jsem se dovÄ›dÄ›l, že takhle se chová ke každému; ale tenkrát jsem si pÅ™ipadal jako ten nejúžasnÄ›jÅ¡í­ ze vÅ¡ech mužů na povrchu zemském. V Londí½nÄ› zí­skala azyl jako uprchlice pÅ™ed občanskou válkou v Libanonu. Otci, maronitskému kÅ™esÅ¥anovi (pozn. red.: vÄ›tev Å™í­mskokatolické cí­rkve, která nevyžaduje kněžskí½ celibát a má vlastní­ liturgii), tam hrozila smrt za spolupráci s vládou, a pÅ™esto se stále nemohl odhodlat k emigraci, dokud Athéna tajnÄ› nevyslechla jeden jeho telefonickí½ hovor a nerozhodla se, že je načase dospÄ›t, pÅ™evzí­t odpovÄ›dnost dcery a chránit ty, které tolik milovala.

PÅ™edvedla pár taneční­ch kroků, tváÅ™ila se, že je v transu (naučila se to na gymnáziu, když si četli o životÄ› svatí½ch), a začala mluvit. Neví­m, jak dokáže dí­tÄ› zaÅ™í­dit, aby se na základÄ› jeho Å™eÄí­ dospÄ›lí­ k něčemu odhodlali, ale Athéna tvrdila, že se to tak skutečnÄ› stalo, otec byl povÄ›rčiví½ a ona byla naprosto pÅ™esvÄ›dčena, že zachránila rodičům život.

PÅ™iÅ¡li sem jako uprchlí­ci, ale ne jako žebráci. Libanonská komunita se rozÅ¡í­Å™ila po celém svÄ›tÄ›, otci se hned podaÅ™ilo obnovit obchodní­ jednání­ a život Å¡el dál. Athéna mohla chodit do dobrí½ch Å¡kol, vÄ›novala se tanci – své váÅ¡ni – a po stÅ™ední­ Å¡kole si zvolila fakultu inžení½rství­.

V Londí½nÄ› ji rodiče vzali na večeÅ™i do jedné z nejdražší­ch restaurací­ a Å¡etrnÄ› jí­ sdÄ›lili, že je adoptované dí­tÄ›. PÅ™edstí­rala pÅ™ekvapení­, objala je a Å™ekla, že na jejich vztahu to nic nemÄ›ní­.

Ve skutečnosti už jí­ jednou jistí½ vzdálení½ pÅ™í­buzní½ vmetl nenávistnÄ› do tváÅ™e: “žNejsi nic jiného než nevděční½ sirotek, dokonce ani nemanželská dcera nejsi, a vůbec se neumí­Å¡ chovat.” Hodila na nÄ›j popelní­k a zranila ho na tváÅ™i, dva dny vskrytu proplakala, ale brzo se se svou situací­ smí­Å™ila. PÅ™í­buznému zůstala na památku jizva, kterou nemohl nijak vysvÄ›tlit, Å™í­kal jen, že ho na ulici pÅ™epadli.

ChtÄ›l jsem si s ní­ smluvit schůzku hned na pÅ™í­Å¡tí­ den. Rovnou mi Å™ekla, že je panna, v nedÄ›li chodí­ do kostela a o zamilované románky se nezají­má – čte spí­Å¡ vÅ¡echno, co sežene o situaci na Blí­zkém ví½chodÄ›. ProstÄ› má co dÄ›lat. Až moc.
“žLidé se domní­vají­, že jediní½m snem ženy je vdát se a mí­t dÄ›ti. A ty si myslí­Å¡, že kvůli vÅ¡emu, čí­m jsem proÅ¡la, jsem v životÄ› hodnÄ› trpÄ›la. Není­ to pravda, tyhle Å™eči znám, i jiní­ muži se už se mnou chtÄ›li sblí­Å¾it pod záminkou, že mÄ› “šbudou chránit’ pÅ™ed tragickí½mi událostmi.

Zapomí­nají­, že už od starého Řecka se lidé vracejí­ z boje buď mrtvi na Å¡tí­tÄ›, nebo silnÄ›jÅ¡í­ se sví½mi jizvami. To druhé je lepÅ¡í­: jsem na bitevní­m poli od narození­, žiju dál a nepotÅ™ebuju, aby mÄ› nÄ›kdo chránil.”

Odmlčela se.

“žVidí­Å¡, jak jsem vzdÄ›laná?”

“žMoc vzdÄ›laná, ale když napadneÅ¡ nÄ›koho slabÅ¡í­ho, naznačujeÅ¡, že opravdu potÅ™ebujeÅ¡ ochranu. Mohli tÄ› vyloučit z univerzity.”

“žMáÅ¡ pravdu. PÅ™ijí­mám tvoje pozvání­.”

Od toho dne jsme se scházeli pravidelnÄ›, a čí­m blí­Å¾ jsem k ní­ mÄ›l, tí­m ví­c jsem objevoval své vlastní­ svÄ›tlo – protože mÄ› podnÄ›covala, abych ze sebe vždycky vydával to nejlepÅ¡í­. Nikdy nečetla žádnou knihu o magii nebo esoterismu: Å™í­kala, že je to nÄ›co ďábelského, že jedinou spásou je Ježí­Å¡, a hotovo. Občas naznačovala cosi, co jako by nebylo v souladu s učení­m cí­rkve:

“žKrista obklopovali žebráci, nevÄ›stky, ví½bÄ›rÄí­ daní­, rybáÅ™i. Nejspí­Å¡ tí­m chtÄ›l Å™í­ct, že božskou jiskru v sobÄ› mají­ vÅ¡ichni, nikdy nevyhasne. Když jsem klidná, nebo naopak velice vzruÅ¡ená, cí­tí­m, že vibruji spolu s celí½m vesmí­rem. A začí­nám znát vÄ›ci, které neznám – jako by mé kroky vedl sám Bůh. Jsou chví­le, kdy cí­tí­m, že se mi zjevuje vÅ¡echno.”
A hned se opravovala:

“žTo je Å¡patné.”

Athéna žila vždycky mezi dvÄ›ma svÄ›ty: tí­m, co cí­tila jako skutečné, a tí­m, čemu ji učila její­ ví­ra.

Jednou, už skoro po celém semestru rovnic, ví½počtů a studia struktur, mi Å™ekla, že z fakulty odejde.

“žO tom jsi se mnou nikdy nemluvila!”

“žAni sama sobÄ› jsem si to nechtÄ›la pÅ™iznat. Ale dnes jsem byla u své kadeÅ™nice; pracovala dnem i nocí­, aby její­ dcera mohla vystudovat sociologii. Dí­vka studium dokončila, a potom marnÄ› shánÄ›la vhodné mí­sto, až konečnÄ› naÅ¡la práci jako sekretáÅ™ka u jedné cementáÅ™ské firmy. PÅ™esto teď moje kadeÅ™nice pyÅ¡nÄ› opakuje: “šMoje dcera má vysokou Å¡kolu.’
VÄ›tÅ¡ina pÅ™átel mí½ch rodičů a dÄ›tí­ pÅ™átel mí½ch rodičů má diplom z nÄ›jaké vysoké Å¡koly. To ovÅ¡em neznamená, že se jim podaÅ™ilo pracovat ve vytouženém oboru – právÄ› naopak, Å¡li studovat na univerzitu proto, že v dobÄ›, kdy se univerzity zdály důležité, kdosi prohlaÅ¡oval, že k úspěšné kariéÅ™e musí­ mí­t človÄ›k diplom. A tak svÄ›t pÅ™ichází­ o ví½borné zahradní­ky, pekaÅ™e, antikváÅ™e, zední­ky a spisovatele.”

Řekl jsem jí­, aÅ¥ si tak radikální­ rozhodnutí­ napÅ™ed trochu rozmyslí­. Citovala mi vÅ¡ak verÅ¡e Roberta Frosta:

“žDvÄ› cesty se dÄ›lily, já Å¡el tou,

kde jich Å¡lo ménÄ› pÅ™ede mnou,

a pak bylo vÅ¡echno jiné.”

Nazí­tÅ™í­ se už na pÅ™ednáÅ¡kách neobjevila. PÅ™i naÅ¡í­ dalÅ¡í­ schůzce jsem se jí­ zeptal, co bude dÄ›lat.

“žVdám se. A budu mí­t dí­tÄ›.”

Nebylo to ultimátum. MnÄ› bylo dvacet, jí­ devatenáct, a já mÄ›l za to, že na takoví½ závazek je jeÅ¡tÄ› dost času.

Ale Athéna mluvila velice vážnÄ›. A já jsem musel volit, jestli pÅ™ijdu o to jediné, na čem mi opravdu záleželo – o lásku té ženy – , nebo o svoji svobodu a vÅ¡ecky možnosti, které mi slibovala budoucnost.

UpÅ™í­mnÄ› Å™ečeno, rozhodnutí­ nebylo nijak těžké.

PÅ™í­Å¡tí­ kapitola bude on-line: 16.03.07

Drazí­ ÄtenáÅ™i, protože nehovoÅ™í­m VaÅ¡í­m jazykem, požádal jsem nakladatelství­ o pÅ™eklad komentářů a postÅ™ehů, které mi zde zanecháte. VaÅ¡e názory na mou novou knihu jsou pro mne velice důležité.

S láskou

Paulo Coelho

Andrea McCain, 32 ans, actrice de théí¢tre

« Personne ne peut manipuler personne. Dans une relation, les deux partenaires savent ce qu’ils font, míªme si plus tard l’un d’eux vient se plaindre d’avoir été utilisé.»

C’est ce que disait Athéna, mais elle faisait le contraire, car j’ai été utilisée et manipulée sans la moindre considération pour mes sentiments. C’est encore plus grave lorsque nous parlons de magie ; après tout, elle était ma maí®tresse, chargée de transmettre les mystères sacrés, de réveiller la force inconnue que nous possédons tous. Quand nous nous aventurons sur cette mer inconnue, nous faisons confiance aveuglément í  ceux qui nous guident – croyant qu’ils en savent plus que nous.

Je peux vraiment l’assurer : ils n’en savent pas plus. Ni Athéna, ni Edda, ni les personnes que j’ai finalement connues grí¢ce í  elles. Elle me disait qu’elle apprenait í  mesure qu’elle enseignait, et bien que, au début, j’aie refusé de la croire, j’ai pu me convaincre plus tard que c’était peut-íªtre vrai, et j’ai fini par découvrir que c’était encore l’une de ses nombreuses manières de nous faire baisser la garde et nous abandonner í  son charme.

Les personnes qui sont dans la quíªte spirituelle ne pensent pas : elles veulent des résultats. Elles veulent se sentir puissantes, loin des masses anonymes. Elles veulent íªtre exceptionnelles. Athéna jouait avec les sentiments d’autrui d’une manière terrifiante.

Il me semble qu’elle avait eu autrefois une admiration profonde pour sainte Thérèse de Lisieux. La religion catholique ne m’intéresse pas, mais, d’après ce que j’ai entendu, Thérèse entrait dans une sorte de communion mystique et physique avec Dieu. Athéna a déclaré un jour qu’elle aimerait que son destin ressemblí¢t í  celui de la sainte. Dans ce cas, elle aurait dí» entrer dans un couvent, consacrer sa vie í  la contemplation ou au service des pauvres. Cela aurait été beaucoup plus utile au monde, et beaucoup moins dangereux que de nous entraí®ner, par des chansons et des rituels, dans une sorte d’intoxication, nous faisant entrer en contact avec le meilleur, mais aussi le pire de nous-míªmes.

Je suis allée voir Athéna parce que je cherchais un sens í  ma vie – bien que je le lui aie caché lors de notre première rencontre. J’aurais dí» comprendre dès le début que cela ne l’intéressait pas beaucoup ; elle voulait vivre, danser, faire l’amour, voyager, réunir des gens autour d’elle pour montrer qu’elle était savante, exhiber ses dons, provoquer les voisins, profiter de tout ce que nous avons de plus profane – míªme si elle cherchait í  donner un vernis spirituel í  sa quíªte.

Chaque fois que nous nous rencontrions, pour des cérémonies de magie ou pour aller dans un bar, je sentais son pouvoir. Je pouvais presque le toucher, tant il se manifestait avec force. Au début, j’étais fascinée, je voulais íªtre comme elle. Mais un jour, dans un bar, elle a commencé í  évoquer le « Troisième Rite », qui concerne la sexualité. Elle a fait cela devant mon compagnon. Son prétexte était de m’apprendre. Son objectif, í  mon avis, était de séduire l’homme que j’aimais.

Et bien sí»r, elle a réussi.

Il n’est pas bon de médire de personnes qui ont quitté cette vie pour le plan astral. Ce n’est pas í  moi qu’Athéna aura í  rendre des comptes, mais í  toutes ces forces qu’elle a utilisées í  son seul profit, au lieu de les canaliser pour le bien de l’humanité et pour sa propre élévation spirituelle.

Et ce qui est pire : tout ce que nous avions entrepris ensemble aurait pu réussir, sans son exhibitionnisme compulsif. Il aurait suffi qu’elle agisse de manière plus discrète, et aujourd’hui nous accomplirions ensemble la mission qui nous a été confiée. Mais elle ne parvenait pas í  se contrí´ler, elle pensait détenir la vérité, elle se jugeait capable de surmonter toutes les barrières en recourant í  son seul pouvoir de séduction.

Qu’en a-t-il résulté ? Je suis restée seule. Et je ne peux plus abandonner le travail í  mi-chemin – il me faudra aller jusqu’au bout, míªme si je me sens parfois faible, et presque toujours découragée.

Je ne suis pas surprise que sa vie se soit terminée de cette manière : elle flirtait sans cesse avec le danger. On dit que les personnes extraverties sont plus malheureuses que les introverties, et qu’elles ont besoin de compenser cela en se montrant í  elles-míªmes qu’elles sont contentes, joyeuses, bien dans leur peau ; dans son cas du moins, cette remarque est absolument correcte.

Athéna était consciente de son charisme, et elle a fait souffrir tous ceux qui l’ont aimée.

Moi y compris.

Le prochain chapitre sera en ligne le 19.03.2007

Andrea McCain, 32 anni, attrice di teatro

“Nessuno puí² manipolare un’altra persona. In un rapporto, entrambe le persone sanno cií² che fanno, anche se poi una potrebbe lamentarsi di essere stata usata.”

Questo diceva Athena – ma si comportava in maniera opposta: io, infatti, sono stata usata e manipolata senza alcuna considerazione per i miei sentimenti. íˆ qualcosa che diventa ancora pií¹ serio quando si parla di magia: in fin dei conti, era la mia maestra, incaricata di trasmettere i misteri sacri, di risvegliare la forza sconosciuta che ciascuno di noi possiede. Quando ci avventuriamo in questo mare sconosciuto, riponiamo una fiducia cieca in coloro che ci guidano, convinti che sappiano pií¹ di noi.

Ebbene, posso garantirlo: non sanno. Né Athena, né Edda, né le persone che ho conosciuto grazie a loro. Lei mi diceva che stava apprendendo a mano a mano che insegnava e, sebbene all’inizio mi rifiutassi di crederlo, in seguito mi convinsi che probabilmente diceva la verití ; poi arrivai a scoprire che era una delle sue molte maniere per fare in modo che abbassassimo la guardia e ci abbandonassimo al suo fascino.

Le persone impegnate in una ricerca spirituale non pensano: vogliono arrivare ai risultati. Vogliono sentirsi potenti, lontane dalle masse anonime. Vogliono essere speciali. Athena giocava con i sentimenti altrui in maniera terrificante.

Mi sembra che, in passato, avesse nutrito una profonda ammirazione per Santa Teresa di Lisieux. A me, la religione cattolica non interessa ma, a quanto ho sentito, Teresa sperimentava una sorta di comunione mistica e fisica con Dio. In un’occasione, Athena disse che le sarebbe piaciuto avere un destino simile a quello della santa: in tal caso, avrebbe dovuto entrare in convento e dedicare la propria vita alla contemplazione o al servizio dei poveri. Sarebbe stato molto pií¹ utile al mondo, e assai meno pericoloso che indurre le persone, con musiche e rituali, a una sorta di “intossicazione” attraverso la quale possono entrare in contatto con il meglio – ma anche con il peggio – di se stesse.

Mi avvicinai a lei in cerca di una risposta riguardo al senso della mia vita – benché nel nostro primo incontro avessi dissimulato questa intenzione. Comunque, avrei dovuto percepire sin dall’inizio che Athena non era molto interessata a tutto cií²: lei voleva vivere, ballare, fare l’amore, viaggiare, riunire delle persone intorno a sé per mostrare quanto fosse saggia, esibire i propri talenti, provocare i vicini, approfittare dei lati pií¹ profani ciascuno di noi- anche se cercava di conferire un alone di spiritualití  alla sua ricerca.

Ogni volta che ci incontravamo, per le cerimonie magiche o per andare in qualche locale, io avvertivo il suo potere: avrei quasi potuto toccarlo, vista la potenza con cui si manifestava. Dapprincipio ne rimasi affascinata: avrei voluto essere come lei. Ma un giorno, in un bar, Athena comincií² a parlare del “Terzo Rito”, che implica la sessualití . Lo fece davanti al mio fidanzato, con il pretesto di darmi degli insegnamenti. Secondo me, il suo obiettivo era quello di sedurre l’uomo che amavo.

E, chiaramente, finí¬ per riuscirci.

Non è bello parlar male di persone che sono passate dalla nostra vita al piano astrale. Athena non dovrí  rendere conto a me, ma a tutte quelle forze che ha usato solo a proprio vantaggio, anziché incanalarle e sfruttarle per il bene dell’umanití  e per la propria elevazione spirituale.

Ma c’è di peggio: tutto cií² che abbiamo cominciato insieme avrebbe potuto funzionare, se non fosse stato per la sua propensione all’esibizionismo. Sarebbe bastato agire in maniera pií¹ discreta, e oggi staremmo compiendo entrambe la missione che ci è stata affidata. Ma Athena non sapeva controllarsi: si riteneva depositaria della verití , in grado di oltrepassare tutte le barriere servendosi solo del suo potere di seduzione.

Qual è stato il risultato? Sono rimasta sola. E non posso abbandonare l’opera a metí  – dovrí² continuare sino alla fine, anche se talvolta mi sento debole, e quasi sempre scoraggiata.

Non mi sorprende che la sua vita sia finita in quel modo: viveva corteggiando il pericolo. Dicono che le persone estroverse siano pií¹ infelici di quelle introverse, e devono compensare il loro stato mostrando a se stesse di essere contente, allegre, in pace con la vita: almeno nel suo caso, è un’affermazione assolutamente corretta.

Athena era consapevole del proprio carisma e ha fatto soffrire tutti quelli che l’hanno amata.

Compresa me.

Il prossimo capitolo sarí  on-line: 19.03.07

“Cari lettori, poiché non parlo la vostra lingua, ho chiesto alla casa editrice di tradurre i vostri commenti. Le vostre considerazioni sul mio nuovo romanzo sono molto importanti per me.”

Con affetto, Paulo Coelho

Άντρεα Μακ Κέιν, 32 ετών, θεατρική ηθοποιός

«ÎšÎ‘ΝΕIΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να χειραγωγήσει κανέναν. Σε μια σχέση και οι δύο ξέρουν τι κάνουν, ακόμα κι αν ο ένας παραπονεθεί αργότερα ότι τον χρησιμοποίησαν».

Έτσι έλεγε η Αθηνά, όμως άλλα έκανε, γιατί εμένα με χρησιμοποίησαν και με χειραγώγησαν χωρίς κανείς να σκεφτεί πώς ένιωθα. Το πράγμα σοβαρεύει ακόμα περισσότερο όταν μιλάμε για μαγεία· στο κάτω κάτω, ήταν η δασκάλα μου, είχε αναλάβει να μου μεταλαμπαδεύσει το πνεύμα των ιερών μυστηρίων, να ξυπνήσει την άγνωστη δύναμη που κατέχουμε όλοι μας. Όταν τολμάμε να ταξιδέψουμε σ’ αυτή την άγνωστη θάλασσα, δείχνουμε τυφλή εμπιστοσύνη σε εκείνους που μας οδηγούν, πιστεύοντας πως ξέρουν περισσότερα από εμάς.

Εγώ όμως το εγγυώμαι: δεν ξέρουν. Ούτε η Αθηνά ούτε η Έντα ούτε οι άνθρωποι που γνώρισα εξαιτίας τους. Μου έλεγε ότι μάθαινε διδάσκοντας και, παρόλο που εγώ στην αρχή αρνιόμουν να το πιστέψω, αργότερα πείστηκα ότι ίσως ήταν αλήθεια, αλλά τελικά ανακάλυψα ότι ήταν άλλος ένας από τους πολλούς τρόπους που χρησιμοποιούσε για να χαλαρώσουμε την άμυνά μας και να παραδοθούμε στη γοητεία της.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε πνευματική αναζήτηση δε σκέφτονται: θέλουν αποτελέσματα. Θέλουν να νιώσουν δυνατοί, να διακριθούν από την ανώνυμη μάζα. Θέλουν να ξεχωρίσουν. Η Αθηνά έπαιζε με τα αισθήματα των άλλων με τρομακτικό τρόπο.

Μου φαίνεται ότι στο παρελθόν έτρεφε βαθύ σεβασμό για την Αγία Τερέζα του Λιζιέ*. Η καθολική θρησκεία δε με ενδιαφέρει, αλλά απ’ ÏŒ,τι έχω ακούσει, η Τερέζα είχε κάτι σαν μυστικιστική και σωματική επαφή με το Θεό. Η Αθηνά είχε πει κάποτε ότι θα ήθελε η μοίρα της να μοιάζει με αυτή της αγίας. Τότε όμως θα έπρεπε να είχε μπει σε μοναστήρι και να είχε αφιερώσει τη ζωή της στην περισυλλογή ή στους φτωχούς. Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο για τον κόσμο και λιγότερο επικίνδυνο από το να δηλητηριάζει τους ανθρώπους με μουσικές και τελετές και να τους παρασύρει σε μια κατάσταση στην οποία μπορούν να έρθουν σε επαφή με τον καλύτερο αλλά και με το χειρότερο εαυτό τους.

Εγώ είχα πάει να τη βρω αναζητώντας μια απάντηση για το νόημα της ζωής μου, αν και της το είχα κρύψει στην πρώτη μας συνάντηση. Θα έπρεπε να είχα καταλάβει εξαρχής ότι δεν την πολυενδιέφερε αυτό. Ήθελε να ζήσει, να χορέψει, να κάνει έρωτα, να μαζέψει κόσμο γύρω της για να δείξει πόσο σοφή ήταν, να επιδείξει τα χαρίσματά της, να προκαλέσει τους γείτονες, να εκμεταλλευτεί τον πιο ανευλαβή εαυτό μας – αν και προσπαθούσε να δώσει πνευματικό χρώμα στην αναζήτησή της.

Ένιωθα τη δύναμή της κάθε φορά που συναντιόμασταν για μαγικές τελετές ή για να πάμε σε κάποιο μπαρ. Μπορούσα σχεδόν να το αγγίξω, τόσο έντονη ήταν η παρουσία της. Στην αρχή γοητεύτηκα, ήθελα να της μοιάσω. Μια μέρα όμως, σε ένα μπαρ, άρχισε να μιλάει για την «Î¤ÏÎ¯Ï„η Τελετή», που αφορά τη σεξουαλικότητα. Το έκανε μπροστά στο φίλο μου με τη δικαιολογία ότι με δίδασκε. Ο σκοπός της, κατά τη γνώμη μου, ήταν να ξελογιάσει τον άντρα που αγαπούσα.

Και φυσικά τα κατάφερε τελικά.

Δεν είναι σωστό να μιλάει κανείς άσχημα για ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή και έχουν περάσει στο αστρικό επίπεδο. Η Αθηνά δε χρειάζεται να δώσει λογαριασμό σ’ εμένα, αλλά σε όλες τις δυνάμεις που, αντί να τις κατευθύνει για το καλό της ανθρωπότητας και για τη δική της πνευματική ανύψωση, τις χρησιμοποίησε προς ίδιον όφελος.

Και το χειρότερο: όλα όσα ξεκινήσαμε μαζί θα μπορούσαν να είχαν πάει καλά αν δεν υπήρχε από την πλευρά της αυτή η τάση επιδειξιομανίας. Αρκεί να είχε φανεί πιο διακριτική, και σήμερα θα εκτελούσαμε μαζί την αποστολή που μας εμπιστεύτηκαν. Όμως δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό της, έκρινε ότι κατείχε την αλήθεια, ότι ήταν ικανή να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια χρησιμοποιώντας απλώς και μόνο την ικανότητά της να γοητεύει.

Και ποιο το αποτέλεσμα; Έμεινα μόνη. Και τώρα δεν μπορώ να αφήσω στη μέση αυτό που έχω αναλάβει – πρέπει να φτάσω μέχρι τέλους, αν και μερικές φορές νιώθω αδύναμη και σχεδόν πάντα αποκαρδιωμένη.

Δε με εκπλήσσει που η ζωή της τέλειωσε έτσι: φλερτάριζε συνέχεια με τον κίνδυνο. Λένε ότι τα εξωστρεφή άτομα είναι πιο δυστυχισμένα από τα εσωστρεφή, ότι έχουν ανάγκη να αντισταθμίζουν τη δυστυχία τους αποδεικνύοντας στον εαυτό τους ότι είναι ευχαριστημένα, χαρούμενα, ότι τα έχουν βρει με τη ζωή· τουλάχιστον στην περίπτωσή της αυτό ευσταθεί απολύτως.

Η Αθηνά είχε επίγνωση του χαρίσματός της και έκανε όλους όσοι την αγαπούσαν να υποφέρουν.

Μαζί μ’ αυτούς κι εμένα.

* Αγία Τερέζα του Λιζιέ (1873-1897): καθολική μοναχή που έγινε δεκτή στη μονή των καρμηλιτισσών στη γαλλική πόλη Λιζιέ της Νορμανδίας όταν ήταν μόλις δεκαπέντε ετών. Πέθανε εννιά χρόνια αργότερα από φυματίωση, αφήνοντας πίσω της την αυτοβιογραφία της, έργο που θεωρείται πολύ σπουδαίο από τους πιστούς καθολικούς για τα διδάγματά του. Η Τερέζα αγιοποιήθηκε το 1925 από τον Πάπα Πίο ΙΑ¢. (Σ.Ï„.Îœ.)

Το επόμενο κεφάλαιο θα δημοσιευτεί στο διαδίκτυο στις 16.03.07

Αγαπητοί αναγνώστες, επειδή δε μιλώ τη γλώσσα σας, ζήτησα από τον Έλληνα εκδότη μου να μου μεταφέρει τα σχόλιά σας μεταφρασμένα. Οι σκέψεις σας για το καινούριο μου βιβλίο είναι εξαιρετικά σημαντικές για μένα.
Με αγάπη,

Paulo Coelho

By Paulo Coelho

Thank you, great leader George W. Bush.

Thank you for showing everyone what a danger Saddam Hussein represents. Many of us might otherwise have forgotten that he had used chemical weapons against his own people, against the Kurds and against the Iranians. Hussein is a bloodthirsty dictator and one of the clearest expressions of evil in today’s world.

But this is not my only reason for thanking you. During the first two months of 2003, you have shown the world a great many other important things and, therefore, deserve my gratitude.

So, remembering a poem I learned as a child, I want to say thank you.

Thank you for showing everyone that the Turkish people and their Parliament are not for sale, not even for 26 billion dollars.

Thank you for revealing to the world the gulf that exists between the decisions made by those in power and the wishes of the people. Thank you for making it clear that neither José Marí­a Aznar nor Tony Blair give the slightest weight to or show the slightest respect for the votes they received. Aznar is perfectly capable of ignoring the fact that 90% of Spaniards are against the war, and Blair is unmoved by the largest public demonstration to take place in England in the last thirty years.

Thank you for making it necessary for Tony Blair to go to the British Parliament with a fabricated dossier written by a student ten years ago, and present this as ‘damning evidence collected by the British Secret Service’.

Thank you for allowing Colin Powell to make a complete fool of himself by showing the UN Security Council photos which, one week later, were publicly challenged by Hans Blix, the Inspector responsible for disarming Iraq.

Thank you for adopting your current position and thus ensuring that, at the plenary session, the French Foreign Minister, Dominique de Villepin’s anti-war speech was greeted with applause – something, as far as I know, that has only happened once before in the history of the UN, following a speech by Nelson Mandela.

Thank you too, because, after all your efforts to promote war, the normally divided Arab nations, at their meeting in Cairo during the last week in February, were, for the first time, unanimous in their condemnation of any invasion.

Thank you for your rhetoric stating that ‘the UN now has a chance to demonstrate its relevance’, a statement which made even the most reluctant countries take up a position opposing any attack on Iraq.

Thank you for your foreign policy which provoked the British Foreign Secretary, Jack Straw, into declaring that in the 21st century, ‘a war can have a moral justification’, thus causing him to lose all credibility.

Thank you for trying to divide a Europe that is currently struggling for unification; this was a warning that will not go unheeded.

Thank you for having achieved something that very few have so far managed to do in this century: the bringing together of millions of people on all continents to fight for the same idea, even though that idea is opposed to yours.

Thank you for making us feel once more that though our words may not be heard, they are at least spoken – this will make us stronger in the future.

Thank you for ignoring us, for marginalising all those who oppose your decision, because the future of the Earth belongs to the excluded.

Thank you, because, without you, we would not have realised our own ability to mobilise. It may serve no purpose this time, but it will doubtless be useful later on.

Now that there seems no way of silencing the drums of war, I would like to say, as an ancient European king said to an invader: ‘May your morning be a beautiful one, may the sun shine on your soldiers’ armour, for in the afternoon, I will defeat you.’

Thank you for allowing us – an army of anonymous people filling the streets in an attempt to stop a process that is already underway – to know what it feels like to be powerless and to learn to grapple with that feeling and transform it.

So, enjoy your morning and whatever glory it may yet bring you.

Thank you for not listening to us and not taking us seriously, but know that we are listening to you and that we will not forget your words.

Thank you, great leader George W. Bush.

Thank you very much.

Paulo Coelho

© Translated from the Portuguese (Brazil) by Margaret Jull Costa

Welcome to Share with Friends – Free Texts for a Free Internet

هذه المساحة مخصصة لمن قرأ الرواية. وسوف يتم فيها استعراض كل أنواع النقد، ايجابياً كان أم سلبياً، ولن تُستقطع سوى التعليقات الجارحة والهجومية. نحن نعتبر أن النقد والتعليق أمرٌ طبيعي. هذه المساحة مخصصة فقط لمن قرأ “ساحرة بورتوبيللو”. للذين لم يقرأوا الفصول المتاحة على الانترنت، الرجاء الضغط على العمود الظاهر على يمين الشاشة، لكن التعليقات تبقى غير متاحة سوى للقرّاء.

مع أطيب التمنيات،

بولا براكونوت