Paulo Coelho

Ντίντρε Ο’Νιλ, 37 ετών, γιατρός, γνωστή ως Έντα

ΑΝ ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ μας τηλεφωνήσει σήμερα, μιλήσουμε για λίγο, δεν κάνει υπαινιγμούς, δεν πει τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά παρ’ όλα αυτά μας δώσει την προσοχή που σπάνια δεχόμαστε, το ίδιο βράδυ μπορεί να πέσουμε για ύπνο κάπως ερωτευμένες. Έτσι είμαστε εμείς, και δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό – είναι στη γυναικεία φύση να ανοίγεται εύκολα στην αγάπη.

Αυτή η αγάπη με έκανε να ανοιχτώ στη συνάντηση με τη ητέρα όταν ήμουν δεκαεννιά ετών. Η Αθηνά είχε κι αυτή την ίδια ηλικία όταν έπεσε για πρώτη φορά σε έκσταση χορεύοντας. Όμως αυτό ήταν το μοναδικό μας κοινό – η ηλικία της μύησής μας.

Σε όλα τα άλλα ήμασταν εντελώς διαφορετικές, κυρίως στον τρόπο που αντιμετωπίζαμε τους άλλους. Ως δασκάλα της έδινα πάντα τον καλύτερό μου εαυτό για να μπορέσει να οργανώσει την εσωτερική της αναζήτηση. Ως φίλη της -παρόλο που δεν είμαι σίγουρη αν σ’ αυτό μου το συναίσθημα

υπήρχε ανταπόκριση- προσπάθησα να την προειδοποιήσω ότι ο κόσμος δεν είναι ακόμα έτοιμος για τις αλλαγές που εκείνης ήθελε να προκαλέσει. Θυμάμαι ότι έμεινα αρκετές νύχτες ξάγρυπνη μέχρι ν’ αποφασίσω να της επιτρέψω να ράσει με πλήρη ελευθερία, ακολουθώντας απλώς τις επιταγές της καρδιάς της.

Το μεγαλύτερό της πρόβλημα ήταν ότι υπήρξε γυναίκα ου προηγούνταν της εποχής της και ότι το έδειχνε σε όλους. Πλήρωσε το τίμημα; Χωρίς αμφιβολία. Ωστόσο θα είχε πληρώσει ακόμα μεγαλύτερο τίμημα αν είχε καταπιέσει την πληθωρικότητά της. Θα ήταν γεμάτη πικρία και απογοήτευση, θα ανησυχούσε διαρκώς για το «Ï„ι θα σκεφτούν οι άλλοι», θα έλεγε συνέχεια «Ï€ÎµÏÎ¯Î¼ÎµÎ½Îµ πρώτα να τακτοποιήσω αυτά τα ζητήματα και μετά θα αφοσιωθώ στα όνειρά μου», θα παραπονιόταν όλη την ώρα πως «Î¿Î¹ συνθήκες δεν είναι ποτέ ιδανικές».

Όλοι ψάχνουν τον τέλειο δάσκαλο. Tυχαίνει όμως οι δάσκαλοι να είναι άνθρωποι, ακόμα κι αν τα διδάγματά τους είναι θεόπνευστα. Αυτό είναι κάτι που ο κόσμος δύσκολα το ποδέχεται- δυσκολεύεται να μη συγχέει τον καθηγητή με το μάθημα, την τελετή με την έκσταση, το φορέα-μεταδότη του συμβόλου με το ίδιο το σύμβολο. Η Παράδοση δεν έχει να κάνει με τους ανθρώπους που τη διαδίδουν, αλλά με τη συνάντηση με τις δυνάμεις της ζωής. Ωστόσο είμαστε αδύναμοι: παρακαλάμε τη Μητέρα να μας στείλει οδηγούς, όταν το μόνο που μας στέλνει είναι τα σημάδια για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Ουαί και αλίμονο σε όσους ψάχνουν ποιμένες αντί να αποζητούν ελευθερία! Όλοι μπορούν να βρουν την ανώτερη νέργεια, όχι όμως όσοι μεταφέρουν τις ευθύνες τους στους λλους. Ο χρόνος μας σε τούτη τη γη είναι ιερός και πρέπει να γιορτάζουμε την κάθε του στιγμή.

Η σημασία αυτού έχει ξεχαστεί εντελώς: ακόμα και τις θρησκευτικές αργίες τις βλέπουμε σαν ευκαιρία για να πάμε στην παραλία, στο πάρκο, σε χιονοδρομικά κέντρα. Δεν υπάρχουν πλέον τελετές. Οι άνθρωποι δεν προσπαθούν πια να μετατρέψουν πράγματα που κάνουν καθημερινά σε ιερές κινήσεις. Μαγειρεύουμε και παραπονιόμαστε για το χρόνο που χάνουμε, ενώ θα μπορούσαμε να μεταμορφώνουμε την αγάπη σε φαγητό. Δουλεύουμε πιστεύοντας ότι πρόκειται για θεόσταλτη κατάρα, ενώ θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε τις δεξιότητές μας για να προσφέρουμε ικανοποίηση στον εαυτό μας και για να σκορπάμε γύρω μας την ενέργεια της Μητέρας.

Η Αθηνά έφερε στην επιφάνεια τον πλούσιο κόσμο που έχουμε όλοι στην ψυχή μας, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι οι άνθρωποι δεν είναι ακόμα έτοιμοι να αποδεχτούν τις δυνάμεις τους.

Εμείς οι γυναίκες, όταν ψάχνουμε το νόημα της ζωής μας ή το δρόμο για τη γνώση, ταυτιζόμαστε πάντα με ένα από τα τέσσερα κλασικά αρχέτυπα:

Την Παρθένο (και δεν αναφέρομαι στη σεξουαλικότητα), που η αναζήτησή της γίνεται μέσω της απόλυτης ανεξαρτησίας. Όλα όσα μαθαίνει είναι καρπός της ικανότητάς της να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις μόνη της.

Τη Μάρτυρα, που ανακαλύπτει στον πόνο, στην αυταπάρνηση και στις δοκιμασίες έναν τρόπο να γνωρίσει τον εαυτό της.

Την Αγία, που βρίσκει τον πραγματικό σκοπό της ζωής της στην άνευ όρων αγάπη, στην ικανότητα να δίνει χωρίς να ζητάει τίποτα σε αντάλλαγμα.

Τέλος, τη Μάγισσα, που αναζητά την απόλυτη και απεριόριστη ηδονή, δίνοντας έτσι νόημα στην ύπαρξή της.

Η Αθηνά ήταν και οι τέσσερις ταυτόχρονα, ενώ γενικά πρέπει να επιλέγουμε μόνο μία από αυτές τις γυναικείες μορφές της παράδοσης.

Φυσικά, μπορούμε να αιτιολογήσουμε τη συμπεριφορά της υποστηρίζοντας ότι όλοι όσοι πέφτουν σε έκσταση ή βρίσκονται σε κατάσταση ψυχικής ανάτασης χάνουν την επαφή τους με την πραγματικότητα. Λάθος: ο υλικός και ο πνευματικός κόσμος είναι ένα και το αυτό. Μπορούμε να διακρίνουμε το Θείο σε κάθε κόκκο σκόνης, αυτό όμως δε μας εμποδίζει να τον απομακρύνουμε με ένα βρεγμένο πανί. Το θεϊκό στοιχείο δε χάνεται, απλώς μεταμορφώνεται σε καθαρή επιφάνεια.

Η Αθηνά έπρεπε να προσέξει περισσότερο. Εξετάζοντας τη ζωή και το θάνατο της μαθήτριάς μου, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι καλά θα κάνω να αλλάξω λίγο τον τρόπο που ενεργώ.

Το επόμενο κεφάλαιο θα δημοσιευτεί στο διαδίκτυο στις 19.03.07

Αγαπητοί αναγνώστες, επειδή δε μιλώ τη γλώσσα σας, ζήτησα από τον Έλληνα εκδότη μου να μου μεταφέρει τα σχόλιά σας μεταφρασμένα. Οι σκέψεις σας για το καινούριο μου βιβλίο είναι εξαιρετικά σημαντικές για μένα.
Με αγάπη,

Paulo Coelho