Paulo Coelho

Secondo il dizionario: sostantivo femminile, dal latino gula(m). Eccesso nell’uso di cibo e bevande; avidití , golosití .

Secondo la Chiesa Cattolica: desiderio smodato del piacere connesso all’uso degli alimenti. Non si devono desiderare quegli alimenti che pregiudicano la salute. Non si deve prestare maggiore attenzione al cibo che non a quelli che ci fanno compagnia. L’intossicazione ingiustificata è una perdita totale della ragione e un peccato mortale.

Secondo Peter de Vries: la gola è un disturbo: significa che qualcosa ci sta divorando dentro.

Dal “Verba Seniorum”(La saggezza degli Antichi): l’abate Pastor passeggiava con un monaco di Sceta, quando furono invitati a mangiare. Il padrone della casa, onorato dalla presenza dei padri, fece servire quanto aveva di meglio.
Il monaco, perí², era nel suo periodo di digiuno: quando arriví² il cibo, prese un pisello e lo masticí² lentamente. E non mangií² nient’altro.
All’uscita, l’abate Pastor gli disse:
“Fratello, quando vai a far visita a qualcuno, non trasformare la tua santití  in un’offesa. La prossima volta che sarai a digiuno, non accettare inviti a cena.”

Ricetta di fegato d’oca con tartufi: si pulisce perfettamente il fegato d’oca, tagliandolo poi insieme ai tartufi a piccoli quadratini. Si fodera una terrina piccola e alta con varie fette di pancetta (le fette devono essere sottilissime). Si condisce il tutto con un po’ di sale e pepe e vi si mettono sopra alcuni pezzettini di tartufo. Si aggiungono i rimanenti pezzettini di fegato e tartufo a strati successivi. Si chiude ermeticamente la terrina con l’aiuto di uno strato di pasta fatta con farina e acqua e si mette a cuocere il foie gras a bagnomaria nel forno per 50/60 minuti. Dopo di cií² vi si mette sopra un peso affinché la pasta risulti compatta.

La fame nel mondo: il numero di persone affamate nei paesi in via di sviluppo andrí  dagli attuali 777 milioni a circa 440 milioni nel 2030. Cií² significa che la mèta del Forum Mondiale sull’Alimentazione indicata nel 1996, di ridurre della metí  il numero di persone affamate rispetto ai livelli del 1990-92 (815 milioni), non sarí  raggiunta neanche nel 2030. L’Africa subsahariana è motivo di grande preoccupazione perché il numero di persone cronicamente sottonutrite probabilmente scenderí  solo dagli attuali 194 milioni a 183 milioni nel 2030 ( Fonte: Rapporto della FAO – Agricoltura mondiale: obiettivo 2015/2030)

In una storia sufi: un panettiere voleva conoscere Uways, e questi si recí² alla panetteria sotto le spoglie di un mendicante. Comincií² a mangiare un pane, ma il panettiere lo picchií² e lo caccií² fuori.
“Folle!” esclamí² un discepolo che stava arrivando “non vedi che hai cacciato via il maestro che volevi conoscere?”
Pentito, il panettiere andí² a domandargli che cosa poteva fare per farsi perdonare. Uways gli chiese di invitare lui e i suoi discepoli a mangiare.
Il panettiere li condusse percií² in un buonissimo ristorante e ordiní² i piatti pií¹ costosi.
“Cosí¬ distinguiamo l’uomo buono dall’uomo cattivo” disse Uways ai discepoli a metí  del pranzo. “Quest’uomo è capace di spendere dieci monete d’oro in un banchetto perché io sono celebre, ma non è capace di dare da mangiare una pagnotta a un mendicante che ha fame.”

Commento del Tao Te Ching: trenta raggi si uniscono nel cubo a formare una ruota. Ma è il suo vuoto centrale che permette l’utilizzo dell’auto. Modellate la creta per fare un vaso. Ritagliate porte e finestre nello spazio vuoto delle pareti affinché la stanza possa venire usata.
In tal modo l’essere produce cií² che è utile, ma è il vuoto che lo rende efficace.

(segue: Invidia)

Andrea McCain, 32, actress

‘No one can manipulate anyone else. In any relationship, both parties know what they’re doing, even if one of them complains later on that they were used.’

That’s what Athena used to say, but she herself behaved quite differently, because she used and manipulated me with no consideration for my feelings. And given that we’re talking about magic here, this makes the accusation an even more serious one; after all, she was my teacher, charged with passing on the sacred mysteries, with awakening the unknown force we all possess. When we venture into that unfamiliar sea, we trust blindly in those who guide us, believing that they know more than we do.

Well, I can guarantee that they don’t. Not Athena, not Edda, nor any of the people I came to know through them. She told me she was learning through teaching, and although, at first, I refused to believe this, later, I came to think that perhaps it was true. I realised it was one of her many ways of getting us to drop our guard and surrender to her charm.

People who are on a spiritual quest don’t think, they simply want results. They want to feel powerful and superior to the anonymous masses. They want to be special. Athena played with other people’s feelings in a quite terrifying way.

I understand that she once felt a profound admiration for St Thérèse of Lisieux. I have no interest in the Catholic faith, but, from what I’ve heard, Thérèse experienced a kind of mystical and physical union with God. Athena mentioned once that she would like to share a similar fate. Well, in that case, she should have joined a convent and devoted her life to prayer or to the service of the poor. That would have been much more useful to the world and far less dangerous than using music and rituals to induce in people a kind of intoxicated state that brought them into contact with both the best and the worst of themselves.

I sought her out when I was looking for some meaning to my life, although I didn’t say as much at our first meeting. I should have realised from the start that Athena wasn’t very interested in that; she wanted to live, dance, make love, travel, to gather people around her in order to demonstrate how wise she was, to show off her gifts, to provoke the neighbours, to make the most of all that is profane in us – although she always tried to give a spiritual gloss to that search.

Whenever we met, whether it was to perform some magical ceremony or to meet for a drink, I was conscious of her power. It was so strong I could almost touch it. Initially, I was fascinated and wanted to be like her. But one day, in a bar, she started talking about the ‘Third Rite’, which has to do with sexuality. She did this in the presence of my boyfriend. Her excuse was that she was teaching me something. Her real objective, in my opinion, was to seduce the man I loved.

And, of course, she succeeded.

It isn’t good to speak ill of people who have passed from this life onto the astral plane. However, Athena won’t have to account to me, but to all those forces which she turned to her own benefit, rather than channelling them for the good of humanity and for her own spiritual enlightenment.

The worst thing is that if it hadn’t been for her compulsive exhibitionism, everything we began together could have worked out really well. Had she behaved more discreetly, we would now be fulfilling the mission with which we were entrusted. But she couldn’t control herself; she thought she was the mistress of the truth, capable of overcoming all barriers merely by using her powers of seduction.

And the result? I was left alone. And I can’t leave the work half-finished – I’ll have to continue to the end, even though sometimes I feel very weak and often dispirited.

I’m not surprised that her life ended as it did: she was always flirting with danger. They say that extroverts are unhappier than introverts, and have to compensate for this by constantly proving to themselves how happy and contented and at ease with life they are. In her case, at least, this is absolutely true.

Athena was conscious of her own charisma, and she made all those who loved her suffer.

Including me.

Next chapter will be on-line on: 07.03.07

Any message about any chapter can be left in the “readers’ corner” post.

tags technorati : Paulo Coelho Paulo Coehlo books Brazil Athena Religion Feminine Woman Life Alchemist Soul Soul of the World Bestsellers Spirituality Spiritual Inspiration Contemporary Literature Novel new great mother Middle East gypsy Transylvania Lebanon Rumania magic mystery occult

Segundo o dicionário: substantivo feminino, do Latim gula. Excesso na comida e bebida; avidez, gulodice.

Segundo a Igreja Católica:desejo desordenado pelo prazer conectado com comida ou bebida. Ní£o se deve cortejar alimentos que atacam a saúde. Ní£o se deve dar mais atení§í£o í  comida do que aos que nos acompanham. A intoxicaí§í£o injustificada é uma completa perda da razí£o e um pecado mortal.

Segundo Peter de Vries: A gula é um distúrbio; significa que algo está nos devorando por dentro.

Do “Verba Seniorum”(A sabedoria dos Antigos): O abade Pastor passeava com um monge de Sceta, quando foram convidados para comer. O dono da casa, honrado pela presení§a dos padres, mandou servir o que havia de melhor.

Entretanto, o monge estava no perí­odo de jejum; quando a comida chegou, pegou uma ervilha, e mastigou-a lentamente. E nada mais comeu.

Na saí­da, o abade Pastor conversou com ele:

– Irmí£o, quando for visitar alguém, ní£o torne a sua santidade uma ofensa. Da próxima vez que estiver em jejum, ní£o aceite convites para jantar.

Receita de fí­gado de ganso com trufas: Limpa-se o fí­gado de ganso impecavelmente, corta-se o fí­gado e as trufas em quadradinhos pequenos. Forra-se totalmente uma terrina pequena e alta com várias tiras pequenas de toucinho (estas tiras devem ser finí­ssimas). Temperam-se com um pouco de sal e pimenta e espalham-se por cima alguns bocadinhos de trufas.Píµem-se os restantes bocadinhos de fí­gado e de trufas em camadas sucessivas. Fecha-se a terrina hermeticamente com ajuda de uma tira de massa feita de farinha e água e leva-se o foie gras a cozer em banho-maria no forno durante 50 a 60 minutos.Depois desta operaí§í£o coloca-se um peso por cima para a pasta ficar compacta.

A fome no mundo: O número de pessoas famintas nos paí­ses em desenvolvimento deve ir dos atuais 777 milhíµes para cerca de 440 milhíµes em 2030. Isso significa que a meta da Cúpula Mundial de Alimentaí§í£o acertada em 1996, de diminuir pela metade o número de pessoas famintas em relaí§í£o aos ní­veis verificados em 1990-92 (815 milhíµes), ní£o será atingida nem mesmo em 2030. ífrica subsaariana é motivo de grande preocupaí§í£o porque o número de pessoas cronicamente subnutridas só cairá provavelmente dos atuais 194 milhíµes para 183 milhíµes em 2030 ( Fonte: relatório da FAO – Agricultura mundial: rumo a 2015/2030)

Em uma história sufi: Um padeiro queria conhecer Uways, e este foi í  padaria disfarí§ado de mendigo. Comeí§ou a comer um pí£o, o padeiro espancou-o e atirou-o na rua.

– Louco! – disse um discí­pulo que chegava – ní£o víª que expulsou o mestre que queria conhecer?

Arrependido, o padeiro foi perguntou o que podia fazer para que o perdoasse. Uways pediu que convidasse a ele e seus discí­pulos para comer.

O padeiro levou-os até um excelente restaurante, e pediu os pratos mais caros.

– Assim distinguimos o homem bom do homem mau – disse Uways para os discí­pulos, no meio do almoí§o. – Este homem é capaz de gastar dez moedas de ouro num banquete porque sou célebre, mas é incapaz de dar um pí£o para alimentar um mendigo com fome.

Comentário do Tao Te King: Trinta raios unem-se no cubo formando uma roda. Mas é seu vazio central que permite a utilizaí§í£o do carro.Modelai o barro para fazer um jarro. Recortai no espaí§o vazio das paredes portas e janelas a fim de que um quarto possa ser usado.

Dessa forma o ser produz o útil mas é o vazio que o torna eficaz.

(a seguir: Inveja)

Según el diccionario: sustantivo femenino, del latí­n gula. Exceso en la comida y la bebida; avidez, glotonerí­a.

Según la Iglesia Católica: deseo desordenado del placer proporcionado por la comida o la bebida. No se debe abusar en el consumo de alimentos que perjudican la salud. No debe darse más atención a la comida que a los que nos acompañan. La intoxicación injustificada supone perder completamente el juicio y es un pecado mortal.

Según Peter de Vries: La gula es un disturbio; significa que algo nos está devorando desde dentro.

Del Verba Seniorum (La Sabidurí­a de los Antiguos): El abad Pastor y un monje de Sceta se encontraban paseando cuando los invitaron a comer. El dueño de la casa, honrado por la presencia de los religiosos, ordenó que sirvieran lo mejor que hubiera.

No obstante, el monje pasaba por un periodo de ayuno, así­ que, cuando la llegó la comida, eligió un guisante y lo masticó muy despacio. Eso fue todo lo que comió.

Tras salir de la casa, el abad Pastor conversó con él:

-Hermano, cuando hagas alguna visita, no conviertas tu santidad en una ofensa. La próxima vez que estés ayunando, no aceptes invitaciones como la de hoy.

Receta de hí­gado de ganso con trufas: Se limpia el hí­gado de ganso impecablemente. Se cortan el hí­gado y las trufas en cubos pequeños. Se cubre completamente una tarrina pequeña y alta con varias tiras pequeñas (y finí­simas) de tocino. Se condimentan con un poco de pimienta y sal y se esparcen por encima algunos pedacitos de trufas. A continuación, se van añadiendo en varias capas los cubitos de hí­gado y de trufas. Se cierra herméticamente la tarrina con la ayuda de una tira de masa hecha de harina y agua y se lleva el foie gras al horno para dejarlo cocer al baño marí­a entre 50 y 60 minutos. Después de esta operación, se pone un peso por encima para que la pasta quede compacta.

El hambre en el mundo: El número de personas hambrientas en los paí­ses en desarrollo caerá de los actuales 777 millones a cerca de 440 millones en 2030. Esto quiere decir, sin embargo, que la meta que se propuso en la Cúpula Mundial de la Alimentación en 1996, de reducir a la mitad el número de personas hambrientas según las cifras estimadas en el periodo 1990-1992 (815 millones), no llegará a ser cumplida ni siquiera en 2030. El ífrica subsahariana es motivo de especial preocupación porque el número de personas crónicamente desnutridas tan sólo pasará de los actuales 194 millones a 183 millones en 2030 (Fuente: informe de la FAO – Agricultura mundial: rumbo a 2015/2030).

En una historia sufi: Un panadero querí­a conocer a Uways, y éste fue a la panaderí­a disfrazado de mendigo. Se puso a comer un pan, y el panadero empezó a darle golpes hasta echarlo a la calle.

-¡Pero tú estás loco! -gritó un discí­pulo que llegaba en ese momento- ¿No te das cuenta de que acabas de expulsar al maestro que querí­as conocer?

Arrepentido, el panadero se aproximó al maestro y le preguntó qué podrí­a hacer para que lo perdonase. Uways pidió que lo invitase a comer, a él junto con sus discí­pulos.

El panadero los llevó a un excelente restaurante, y pidió los platos más caros.

-Es así­ como distinguimos al hombre bueno del malvado -les dijo Uways a sus discí­pulos en mitad de la comida. -Este hombre es capaz de gastar diez monedas de oro en un banquete porque soy célebre, pero es incapaz de darle un pan a un mendigo hambriento.

Comentario del Tao Te King: Treinta radios se unen en el cubo para formar una rueda; pero es su vací­o central lo que permite la utilización del carro. Modelad el barro para hacer una jarra. Abrid en las paredes puertas y ventanas a fin de que un cuarto pueda ser usado.

De esta manera, el ser produce lo útil, pero es el vací­o lo que lo torna eficaz.

(El próximo dí­a: Envidia)

Selon le dictionnaire : Substantif féminin, du latin gula. Excès de nourriture et de boisson ; avidité ; gí¢terie.

Selon l’Église catholique : désir démesuré pour le plaisir lié í  la nourriture ou í  la boisson. On ne doit pas avoir d’attirance pour des aliments qui nuisent í  la santé. On ne doit pas accorder plus d’attention í  la nourriture qu’í  ceux qui nous accompagnent. L’intoxication injustifiée est une perte totale de la raison et un péché mortel.

Selon Peter De Vries : La gourmandise est un trouble ; elle signifie que quelque chose nous dévore de l’intérieur.

Du « Verba Seniorum » (La Sagesse des Anciens) : L’abbé Pastor se promenait avec un moine de Sceta, quand ils furent invités í  manger. Le maí®tre de maison, honoré par la présence des príªtres, fit servir ce qu’il y avait de meilleur.
Mais le moine était en période de jeí»ne. Quand la nourriture arriva, il prit un petit pois et le mastiqua lentement ; et il ne mangea rien d’autre.
í€ la sortie, l’abbé Pastor s’adressa í  lui :
« Frère, quand tu es en visite, ne fais pas de ta sainteté une offense. La prochaine fois que tu jeí»neras, n’accepte pas d’invitation í  dí®ner. »

Recette du foie d’oie aux truffes : Laver le foie d’oie impeccablement, couper le foie et les truffes en petits carrés. Garnir entièrement une terrine petite et haute avec plusieurs tranches de lard (ces tranches doivent íªtre très fines). Assaisonner d’un peu de sel et de poivre et répandre par-dessus quelques petits morceaux de truffes. Disposer le reste des morceaux de foie et de truffes en couches successives. Fermer la terrine hermétiquement í  l’aide d’une bande de pí¢te faite de farine et d’eau et mettre le foie gras í  cuire dans un bain marie au four pendant 50 í  60 minutes. Après cette opération poser un poids par-dessus pour que le pí¢té reste compact.

La faim dans le monde : Le nombre de personnes souffrant de la faim dans les pays en développement doit passer de 777 millions actuellement í  environ 440 millions en 2030. Cela signifie que l’objectif du Programme alimentaire mondial, fixé en 1996, de diminuer de moitié le nombre de personnes souffrant de la faim par rapport aux niveaux constatés en 1990-92 (815 millions), ne sera pas atteint en 2030. L’Afrique subsaharienne est cause de grave préoccupation parce que le nombre de personnes chroniquement sous-alimentées n’y tombera probablement que des 194 millions actuels í  183 millions en 2030. (Source : rapport de la FAO – Agriculture mondiale : vers 2015-2030)

Dans une histoire soufie : Un boulanger voulait connaí®tre Uways. Ce dernier se rendit í  la boulangerie déguisé en mendiant ; il mordit dans un pain, le boulanger le roua de coups et le jeta dans la rue.
« Fou ! dit un disciple qui arrivait. Ne vois-tu pas que tu as chassé le maí®tre que tu voulais connaí®tre ? »
Repentant, le boulanger demanda ce qu’il pouvait faire pour se faire pardonner. Uways lui proposa de l’inviter í  manger, lui et ses disciples.
Le boulanger les emmena dans un excellent restaurant, et il commanda les plats les plus coí»teux.
« C’est ainsi que nous distinguons l’homme bon du méchant, dit Uways í  ses disciples, au milieu du déjeuner. Cet homme est capable de dépenser dix pièces d’or dans un banquet parce que je suis célèbre, mais il est incapable de donner un pain pour nourrir un mendiant qui a faim. »

Commentaire du Tao-tö king : Trente rayons convergent au moyeu formant une roue. Mais c’est le vide médian qui permet de faire marcher le char. On faí§onne l’argile pour faire un vase. On perce une maison de portes et de feníªtres afin que la chambre puisse íªtre habitée.

Ainsi l’íªtre produit ce qui est utile, mais c’est le vide qui le rend efficace.

(í  suivre : l’envie)

الأب جيانكارلو فونتانا، 72 سنة

رأيتها عندما حضرت إلى قدّاس الأحد، والطفل بين ذراعيها كالعادة. عرفتُ أنها ولوكاس يواجهان صعوبات، لكن حتى ذاك الأسبوع، بدت تلك الصعوبات مجرد سوء تفاهم من النوع الذي يحصل بين كل ثنائي. وبما أن كلاًّ منهما كان شخصاً يشعّ طيبة، أَمِلتُ، عاجلاً أم آجلاً، في أن يُبدِّدا التباين بينهما.

سنة كاملة مرّت على زيارتها الأخيرة إلى الكنيسة صباحاً لتعزف الغيتار وتسبّح العذراء. كرّست نفسها لرعاية فايورل، الذي شرّفني أن أعمّده، مع أنني لم أسمع من قبل بقديس يحمل هذا الاسم. واظبتْ على حضور القدّاس كلّ أحد، وكنا على الدوام نتحدّث بعد أن تنتهي الصلاة وينفضّ الحشد. قالت إنني صديقها الوحيد. معاً تشاركنا العبادة الإلهية. لكنها الآن، احتاجت إلى أن تتقاسم معي مشكلاتها الدنيوية.

أحبّت لوكاس أكثر من أي رجل التقته؛ كان والد ابنها، والشخص الذي اختارت أن تقضي حياتها معه، الشخص الذي تخلّى عن كل شيء وتمتّع بالجرأة الكافية لإنشاء عائلة. عند ظهور الصعوبات، حاولتْ إقناعه أنها مجرد مرحلة، أنّ عليها أن تكرّس نفسها لابنهما، ولم يكن في نيّتها أن تجعل من فايورل طفلاً مدلّلاً مشاكساً. إذ سرعان ما كانت ستتركه يواجه بعض تحدّيات الحياة وحده. بعد ذلك، ترجع الزوجة والمرأة التي عرفها زوجها عندما التقيا للمرة الأولى، بل المرأة التي أصبحت أفضل استيعاباً لواجباتها ومسؤولياتها التي رافقت قرارها. ظل لوكاس يشعر أنه منبوذ؛ حاولت يائسة أن تقسم نفسها ما بين زوجها وابنها، لكن كان عليها دوماً الاختيار بين أحدهما. ومتى حدث ذلك، لم تتردّد يوماً، كانت تختار فايورل.

واستقاءً من معرفتي القليلة بعلم النفس، قلتُ إنها ليست المرة الأولى التي أسمع فيها قصة مماثلة. وفي مثل هذه الحالات، ينزع الرجال إلى الشعور بأنهم منبوذون، لكن سرعان ما يزول ذلك. كنت قد سمعت عن مشكلات مشابهة في محادثاتي مع رعايا آخرين في الأبرشية. خلال إحدى محادثاتنا، اعترفتْ أثينا أنها كانت متسرّعة على الأرجح؛ فرومانسية أن تكون أمّاً شابة أعمتها عن إبصار التحديات الحقيقية التي تنشأ بعد ولادة الطفل. لكن كان الأوان قد فات على الندم.

سألتني إن كان بإمكاني التحدّث إلى لوكاس، الذي لم يأت إلى الكنيسة قط، لأنه، على الأرجح، لم يؤمن بالله؛ أو لأنه فضّل قضاء صباح كل أحد مع ابنه. وافقتُ على طلبها، على أن يأتي بملء إرادته. وعندما كانت أثينا تهمّ في طلب هذه الخدمة منه، حدثت الأزمة الكبرى، فهجرها وهجر فايورل.

أشُرتُ عليها بالصبر، لكن جرحها كان عميقاً. هُجرت مرة في طفولتها، وانتقل الحقد كلّه الذي شعرت به تجاه والدتها الطبيعية آلياً إلى لوكاس، مع أنني عرفت لاحقاً أنهما أصبحا صديقين مقرَّبين ثانية. كانت أثينا ترى أن قطع روابط الأسرة إنما هو أكبر خطيئة يمكن لامرىء أن يرتكبها.

واظبت على المجيء إلى الكنيسة أيام الآحاد، لكنها كانت ترجع إلى المنزل فور انتهاء القدّاس. لم يعد لديها من تترك معه ابنها الذي لم يكن يكفّ عن البكاء طوال القدّاس، مانعاً المصلّين من التركيز. وفي إحدى الفرص النادرة التي أمكننا التحادث خلالها، قالت إنها تعمل لحساب مصرف، وإنها استأجرت شقة، ولا داعي لأن أقلق على حالها، وإن والد فايورل (كفّتْ حينها عن ذكر اسمه( يؤدّي واجباته المادية.

وإذا بيوم الأحد المشؤوم ذاك يأتي.

علمتُ من أحد رعايا الأبرشية ما حدث خلال ذاك الأسبوع. قضيتُ عدة ليالٍ أصلي عسى أن يُنزَل عليّ ملاكاً يوحي إلي إذا كان يجدر بي مواصلة التزامي بالكنيسة أو بالبشر، نساءً ورجالاً من لحم ودم. عندما لم يظهر أي ملاك، اتصلتُ برئيسي، الذي قال لي إنّ السبب الوحيد لبقاء الكنيسة هو التزامها الأزلي بالعقيدة. ولو أنها درجت على الاستثناءات، لرجعنا إلى القرون الوسطى. عرفتُ بالضبط ما كان سيحدث. فكّرتُ في مهاتفة أثينا، لكنها لم تكن قد أعطتني رقم هاتفها الجديد.

ذاك الصباح، ارتجفتْ يداي وأنا أرفع القربان المقدّس وأباركه. تلفّظتُ بالكلمات التي غدت تقليداً عمره ألف سنة، بالقدرة التي توارثتها الأجيال من الرُسل. ثم ارتحلتْ خواطري إلى تلك المرأة الشابة وطفلها بين ذراعيها، كما العذراء، أعجوبة الأمومة والحب التي تجلّت في الهجر والعزلة، تلك المرأة التي انضمّت إلى صف المتناولين كما كانت تفعل دائماً وتتقدّم ببطء للمناولة.

أعتقد أن غالبية الحشد عرف ما كان يحدث. وكانوا جميعاً يراقبونني، مترقّبين ردّة فعلي. رأيت نفسي محاطاً بأهل العدل، بالخطأة، بالفرّيسيين، بأعضاء من مجلس اليهود، بالرُسل، بالتلاميذ، بذوي النيات الحسنة كما السيئة.

مثلتْ أثينا أمامي وقامت بالحركة المعتادة: أغمضت عينيها، وفتحت فمها لاستقبال جسد المسيح.

بقي جسد المسيح في يديّ.

فتحتْ عينيها، عاجزة عن فهم ما يحدث.

قلتُ همساً: «Ø³Ù†ØªØ­Ø¯Ù‘Ø« لاحقاً».

لكنها لم تأتِ بحركة.

«Ø³Ù†ØªØ­Ø¯Ù‘ثُ لاحقاً، الناس مصطفّون وراءك. سنتحدّث لاحقاً».

سألتْ، بصوت سَمِعَه كل من وقف في الصف:

«Ù…اذا يحدث؟».

«Ø³Ù†ØªØ­Ø¯Ù‘Ø« لاحقاً».

«Ù„ماذا لا تريد مناولتي؟ ألا ترى أنك تُهينني أمام الجميع؟ أَوَلا يكفيني ما أعانيه؟».

قلتُ مجدداً: «Ø£Ø«ÙŠÙ†Ø§ØŒ تحرّم الكنيسة المطَلّقات من تناول القربان المقدّس. لقد وقّعتِ أوراق طلاقك هذا الأسبوع. سنتحدّث لاحقاً».

عندما أدركتُ أنها ستظلّ قابعة مكانها، أومأتُ إلى الشخص الواقف وراءها بالتقدّم. واصلتُ المناولة حتى آخر الرعايا. عندئذ بالذات، قبل أن أستدير ناحية المذبح، كان أن سمعتُ ذاك الصوت.

لم يعد صوت الفتاة التي بجّلت العذراء مريم، التي تحدّثت عن مخطّطاتها، التي تأثّرت جداً عندما شاطرتني تعرّفها سِيَر القديسين، والتي كادت دموعها تنهمر عندما أطلعتني على مشكلاتها الزوجية. كان الصوت صوت حيوان جريح، مُهان، بقلب ملؤه الكراهية.

قال الصوت:

«Ø§Ù„لعنة على هذا المكان! اللعنة على كل من لم يُصغِ إلى كلام المسيح وحوّلوا مُرْسَلَته إلى بناءٍ من حجر. ذلك أن المسيح قال: «ØªØ¹Ø§Ù„وا إليّ يا جَمِيعَ المتْعَبِين والرَازِحين تَحْتَ الأَحْمَالِ الثَقِيْلَةِ، وأَنا أُريْحُكُم». أنا تحت حمل ثقيل ولن يَدَعوني آتي إلى الربّ. تعلّمتُ اليوم أنّ الكنيسة قد غيّرت تلك الكلمات، لتُمسي: «ØªØ¹Ø§Ù„وا إليّ يا جميع التابعين للأحكام، ودعوا الرازحين تحت الأحمال الثقيلة يهلكون!».

سمعتُ إحدى النسوة في الصف الأمامي من مقاعد الكنيسة تسألها الهدوء. لكنني أردت سماعها. احتجتُ إلى سماعها. استدرتُ ناحيتها، مطأطأ الرأس. كان ذلك كلّ ما أمكنني فعله.

«Ø£ÙÙ‚سم أنني لن أطأ كنيسة بعدُ في حياتي! مرة أخرى، تهجرني عائلة، وهذه المرة لا دخل للصعوبات المالية بالأمر أو بقلّة نضج من يتزوجون عن عمر يافع جداً. اللعنة على كلّ من يوصد الباب في وجه أم وطفلها! أنتم تماماً كأولئك الناس الذين رفضوا قبول عائلة يسوع. كأولئك الذين أنكروا المسيح عندما كان بأمسّ الحاجة إلى صديق!».

بذلك، استدارتْ ورحلت، والدموع تنهمر على وجنتيها، وطفلها بين ذراعيها. أنهيتُ خدمة القدّاس، قدّمتُ المباركة الأخيرة وتوجّهتُ تواً إلى ملحق الكنيسة. ذاك الأحد، لم يكن لأكرّسه من أجل إسداء النصح والمحادثات غير المثمرة. ذاك الأحد، واجهتني معضلة فلسفية هي أنني اخترت الوفاء للمؤسسة عوضاً عن الكلمات التي تقوم عليها هذه المؤسسة.

أنا أتقدّم في العمر الآن، ويمكن أن يتغمّدني الله في أي لحظة. بقيتُ مخلصاً لديني، وأؤمن بأن الدين، على الرغم من كل هفواته، فإنه يحاول أن يضع الأمور في نصابها. ستمرّ عقود، ربما قرون، لكن ذات يوم، سيكون المهمّ هو الحب وكلمة المسيح: «ØªÙŽØ¹ÙŽØ§Ù„وا إِليَّ يا جَمِيعَ المُتْعَبِينَ وَالرَازِحِينَ تَحْتَ الأَحْمَالِ الثَقِيلَةِ وأَنا أُرِيحُكُم». لقد كرّستُ حياتي كلّها للكهنوت ولا أندم على قراري ولو لثانية. مع ذلك، تمرّ أوقات، مثل ذلك الأحد، يراودني فيه الشك في الإنسان مع أنني لا أشك في إيماني.

أعرفُ الآن ما حدث لأثينا، وأتساءل عجباً: هل بدأ ذلك في تلك اللحظة، أم أنه كان راسخاً في روحها؟ أفكّر في أمثال أثينا ولوكاس في العالم، أولئك المطلّقين، المحرومين من تناول القربان المقدّس. كلّ ما يمكنهم فعله هو أن يجيلوا الفكر في المسيح المتعذّب، المصلوب، والإصغاء إلى كلماته، وهي كلمات لا تكون دوماً على وفاق مع قوانين الفاتيكان. في حالات قليلة، يهجر هؤلاء الناس الكنيسة. لكنهم، في غالبيتهم، يواظبون على حضور قدّاس الأحد، لأن هذا ما تعوّدوه، على الرغم من معرفتهم أنّ القربان والنبيذ المتحوِّلَين إلى جسد الرب ودمه محظوران عليهم.

أرغب في تصوّر أثينا، بمغادرتها الكنيسة، أنها التقت يسوع باكية، مضطربة. ولو حصل ذلك لارتمت بين ذراعيه وطلبت إليه أن يفسّر لها استبعادها بسبب ورقة وقّعتها، وهو أمر تافه على المستوى الروحاني، وعلى قدر من الأهمية لمكاتب التسجيل وجباة الضرائب.

ولا بد أن المسيح قد أجاب أثينا:

«ÙŠØ§ ابنتي، استُبعدتُ أنا أيضاً. لقد مرّ وقت طويل قبل سماحهم لي بالدخول».

الفصل التالي سيعرض في 05/03/2007

أعزّائي القرّاء،

بما أنه ليس في إمكاني التحدّث بلغتكم، طلبت من شركة المطبوعات للتوزيع والنشر، الناشر باللغة العربية، أن تترجم لي كل تعليقاتكم القيّمة على روايتي الجديدة. ملاحظاتكم وآراؤكم تعني لي الكثير.

مع حبّي،

باولو كويليو

לוקאס יֶסֶן-פטרסן, בן 32, מהנדס, בעל לשעבר

כשפגשתי אותה בפעם הראשונה, אתנה כבר ידעה שהוריה אימצו אותה. היא היתה בת תשע-עשרה ועמדה להתחיל מריבה בקפטריה של האוניברסיטה כי מישהי, שחשבה שהיא ממוצא אנגלי (לבנה, שיער חלק, עיניים שלפעמים היו ירוקות ולפעמים בצבע אפור), העירה הערה שלילית על המזרח התיכון.

זה היה היום הראשון ללימודים. היה זה מחזור סטודנטים חדש ואיש לא ידע דבר על חבריו. אבל אותה בחורה קמה, בשנייה אחזה בצווארון שלה, והחלה לצרוח עליה כמטורפת:

“גזענית!”

ראיתי את מבטה מלא האימה של הבחורה ואת מבטיהם הנרגשים של יתר הסטודנטים, שרצו לראות מה יקרה. היות שהייתי שנה מעל אותו מחזור של סטודנטים, צפיתי מיד את התוצאות: חדר הרקטור, תלונות, אפשרות לסילוק מהלימודים, חקירה משטרתית על הטענות לגזענות וכו’. לכולם ×”×™×” מה להפסיד.

“תשתקי!” צעקתי, בלי לדעת מה אני אומר.

לא הכרתי אף אחת מהשתיים. אינני גואל העולם, ואם לומר בכנות הרי שמריבה מדי פעם היא דבר שמעורר וממריץ אנשים צעירים. אבל הצעקה והתגובה שיצאו מתוכי היו חזקות ממני.

“תפסיקי!” צעקתי שוב לעבר הבחורה היפה שאחזה בצווארה של השניה, שגם היא היתה יפה. היא הביטה בי ועיניה רשפו במבט קטלני. ולפתע משהו השתנה – היא ×—×™×™×›×”, אף ×›×™ ידיה היו עדיין על צוואר חברתה.

“שכחת לומר ‘בבקשה’.”

כולם צחקו.

“תפסיקי את ×–×”,” ביקשתי, “בבקשה.”

היא עזבה את הבחורה ופסעה לעברי. כל הראשים עקבו אחר תנועותיה.

“יש לך נימוסים. אולי יש לך גם סיגריה?”

הושטתי לעברה את החפיסה והלכנו לעשן בקמפוס. היא הספיקה לעבור מזעם קיצוני לרוגע מוחלט, ודקות לאחר מכן כבר צחקה, דיברה על מזג האוויר, שאלה האם אני אוהב להקה כזו או אחרת. שמעתי את הצלצול שקרא להיכנס לכיתות והתעלמתי בחגיגיות מהדבר שחונכתי אליו כל חיי: לשמור על המשמעת. נשארתי שם, משוחח, כאילו אין עוד אוניברסיטה, מריבות, קנטינות, רוח, קור או שמש. כל שהיה קיים היה אותה אישה בעלת עיניים אפורות שהיתה מולי ואמרה דברים שלא היה בהם כל עניין והיו חסרי תועלת לחלוטין, דברים שהיה בכוחם להותיר אותי שם לשארית ימי חיי.

שעתיים לאחר מכן כבר אכלנו צהריים ביחד. שבע שעות לאחר מכן היינו בבר, אוכלים ושותים את מה שהתקציב שלנו אפשר. השיחות הלכו ונעשו עמוקות יותר, ובתוך זמן קצר הכרתי למעשה את כל ×—×™×™×” – אתנה סיפרה פרטים על ילדותה ועל גיל ההתבגרות שלה בלי ששאלתי אותה ולו שאלה אחת. מאוחר יותר נודע לי שהיא כזו עם כולם. אבל באותו יום הרגשתי שאני האדם המיוחד ביותר בעולם.

היא הגיעה ללונדון כפליטה ממלחמת האזרחים בלבנון. אביה, נוצרי מרוני (הערת עורך: ענף בנצרות, שאמנם כפוף לוותיקן אבל אינו אוסר על נישואי כמרים ועורך טקסים המשלבים יסודות מהכנסיות המזרחיות עם יסודות קתוליים), קיבל איומים ברצח כיוון שעבד עם הממשלה, ולמרות זאת לא קיבל את ההחלטה לצאת לגלות עד שאתנה, ששמעה בהיחבא שיחת טלפון, החליטה שהגיע השעה לגדול, לקחת על עצמה את האחריות שלה כבת, ולהגן על אהוביה.

היא ביצעה מין ריקוד, העמידה פנים שהיא בטרנס (היא למדה הכול בבית הספר, כשלמדה את חיי הקדושים) והחלה לומר דברים. אינני יודע כיצד יכולה ילדה לגרום לכך שמבוגרים יקבלו החלטות על יסוד דברים שהיא אומרת, אבל אתנה סיפרה שכך בדיוק קרה, גם בגלל שאביה האמין מאוד באמונות תפלות. היא היתה משוכנעת לחלוטין שהצילה את חיי משפחתה.

הם הגיעו לכאן כפליטים, אבל לא כקבצנים. הקהילה הלבנונית פזורה בכל רחבי העולם, ועד מהרה מצא האב דרך לשקם את עסקיו והחיים נמשכו. אתנה יכלה ללמוד בבתי ספר טובים, היא לקחה שיעורי ריקוד – זו היתה התשוקה שלה – ובחרה ללמוד בפקולטה להנדסה מיד כשסיימה תיכון.

כשהמשפחה כבר היתה בלונדון, הזמינו אותה הוריה לאכול באחת המסעדות היקרות ביותר בעיר והסבירו לה, בכל הזהירות הדרושה, שהיא מאומצת. היא העמידה פנים שהיא מופתעת, חיבקה אותם ואמרה ששום דבר אינו עתיד להשתנות ביחסים ביניהם.

לאמתו של דבר, בעבר כבר ×›×™× ×” אותה חבר של המשפחה ברגע של כעס: “יתומה כפוית טובה, את אפילו לא בת טבעית, ואת לא יודעת איך להתנהג.” היא השליכה עליו מאפרה, פצעה אותו בפניו ובכתה בסתר במשך יומיים, אבל לאחר מכן התרגלה לדבר. אותו איש נותר עם צלקת שלא הצליח להסביר לאיש, ולכן אמר ששודדים תקפו אותו ברחוב.

הזמנתי אותה לצאת למחרת היום. באורח ישיר ביותר אמרה לי שהיא בתולה, שהיא הולכת לכנסייה בימי ראשון ושאינה מתעניינת בסיפורי אהבה – היא היתה טרודה יותר בקריאה של כל דבר שיכלה למצוא על המזרח התיכון.

בקיצור, היא היתה עסוקה. עסוקה מאוד.

“אנשים חושבים שהחלום היחיד של נשים הוא להתחתן וללדת ילדים, ואתה חושב שבגלל כל מה שסיפרתי לך סבלתי הרבה בחיים. ×–×” לא נכון, ואני כבר מכירה את הסיפור ×”×–×”, גברים אחרים כבר ניסו להתקרב אלי עם האמירה שהם רוצים ‘להגן עלי’ מהטרגדיות.

“מה שהם שוכחים הוא שמאז ימי יוון העתיקה, מי ששבו משדה הקרב עשו זאת או על המגנים שלהם, אם שבו ללא רוח חיים, או חזקים יותר, עם צלקות. מוטב כך: מיום שנולדתי אני בשדה קרב, ואני עדיין בחיים ולא צריכה שאף אחד יגן עלי.”

היא עשתה הפסקה.

“אתה רואה כמה אני משכילה?”

“משכילה מאוד, אבל כשאת תוקפת מישהי חלשה ממך, את למעשה רומזת שאת זקוקה להגנה. היית יכולה להרוס שם את הקריירה האוניברסיטאית שלך.”

“אתה צודק. אני מקבלת את ההזמנה.”

החל מאותו יום התחלנו לצאת באורח קבוע, וככל שהתקרבתי אליה, כך גיליתי את האור שלי עצמי – כיוון שהיא דחפה אותי תמיד לתת את המיטב שבי. היא מימיה לא קראה שום ספר על כישוף או אזוטריות: אמרה שאלו עניינים של השטן, שהגאולה היחידה מצויה בישו, נקודה. מדי פעם היתה רומזת על דברים שלא נראו כמתאימים ביותר למה שהכנסייה מלמדת:

“ישו ×”×™×” מוקף בקבצנים, בזונות, בגובי מסים, בדייגים. אני חושבת שבכך הוא ביקש לומר שהניצוץ האלוהי נמצא בנפשו של כל אדם, שהוא אינו כבה לעולם. כשאני נותרת שקטה, או כשאני נרגשת מאוד, אני מרגישה שאני רוטטת יחד עם כל היקום. ואני מתחילה לדעת דברים שאינני יודעת – כאילו אלוהים עצמו מנחה את צעדי. ישנם רגעים שאני מרגישה שכל הדברים מתגלים בפני.”

ואז היא היתה מתקנת את עצמה:

“×–×” לא נכון.”

אתנה חייתה תמיד בין שני עולמות: מה שהיא הרגישה שהוא אמיתי, ומה שלימדו אותה דרך האמונה שלה.

יום אחד, לאחר כמעט סמסטר של משוואות, חישובים, לימודים של סטרוקטורה, אמרה שהיא מתכוונת לעזוב את הפקולטה.

“אבל אף פעם לא דיברת איתי על ×–×”!”

“פחדתי לדבר על ×–×” אפילו עם עצמי. אבל היום הייתי אצל הספרית שלי. היא עבדה יום ולילה כדי שבתה תוכל לסיים תואר בסוציולוגיה. הבת הצליחה לסיים את הלימודים, ולאחר שדפקה על דלתות רבות הצליחה למצוא עבודה כמזכירה בחברת מלט. ובכל זאת, הספרית שלי חזרה ואמרה היום, כולה גאווה: ‘לבת שלי יש תואר’.

“לרוב החברים של ההורים שלי, ולרוב הילדים של החברים של ההורים שלי, יש תואר. ×–×” לא אומר שהם הצליחו לעבוד במה שהם רצו – ההפך הגמור הוא הנכון. הם נכנסו לאוניברסיטה ויצאו ממנה רק ×›×™ מישהו, בתקופה בה אוניברסיטאות נראות חשובות, אומר שאדם שרוצה להתקדם בחיים צריך תואר. וכך אין עוד בעולם גננים, אופים, מוכרי עתיקות, סתתים וסופרים מעולים.”

ביקשתי ממנה לחשוב מעט לפני שתקבל החלטה קיצונית כל כך, אבל היא ציטטה את השורות של רוברט פרוסט:

משתי הדרכים שביער עבות
בחרתי בזו שהלכו בה פחות
ופה הרי כל ההבדל בעולם.[1]

למחרת היא לא הופיעה לשיעורים. בפגישתנו הבאה שאלתי אותה מה היא מתכוונת לעשות.

“להתחתן. ללדת ילד.”

זה לא היה אולטימטום. הייתי בן עשרים, היא היתה בת תשע-עשרה, ואני חשבתי שעדיין מוקדם מדי ליטול התחייבות מהסוג הזה.

אולם אתנה דיברה ברצינות גמורה. ×”×™×” עלי לבחור: לאבד את הדבר היחיד שבאמת העסיק את מחשבותיי – אהבתה של אותה אישה – או לאבד את חירותי ואת כל הבחירות שהעתיד הבטיח לי.

בכל הכנות: ההחלטה לא היתה קשה כלל וכלל.

הפרק הבא יעלה לאויר ביום :03.03.07

קורא/ת יקר/ה

מכיוון שאיני דובר את שפתך ביקשתי מהמו“ל שלי בארץ לתרגם את דבריך עבורי. מחשבותיך על ספרי מאד חשובות לי.

באהבה,

פאולו קואלו

——————————————————–

[1] תרגום לעברית: עדנה אולמן-מרגלית (כפי שהתפרסם בעיתון “הארץ”)

סמירה ר. ×—’ליל, בת 57, עקרת בית, אמה של אתנה

בבקשה, אל תקרא לה אתנה. שמה האמיתי ×”×™×” שֶרִין. שרין ×—’ליל, בת אהובה מאוד, יקרה מאוד, שהן אני והן בעלי היינו רוצים שתהיה פרי חלצינו!

אבל לחיים היו תוכניות אחרות – כשנדיבותו של הגורל גדולה מאוד, תמיד יש בור תחתית שהחלומות יכולים ליפול לתוכו.

גרנו בביירות בימים שהכול ראו בה את העיר היפה ביותר במזרח התיכון. בעלי ×”×™×” תעשיין מצליח, התחתנו מאהבה, נסענו לאירופה בכל שנה, היו לנו חברים, היינו מוזמנים לכול האירועים החברתיים החשובים, ופעם אפילו קיבלתי בביתי את נשיא ארצות הברית, תאר לך! אלו היו שלושה ימים בלתי-נשכחים: יומיים שבמהלכם השירות החשאי האמריקני בדק כל פינה בביתנו (הם כבר היו בשכונה יותר מחודש קודם לכן, תופסים עמדות אסטרטגיות, שוכרים דירות, מתחפשים לקבצנים או לזוגות נאהבים). ויום אחד, או מוטב לומר – שעתיים של ×—×’×™×’×”. לעולם לא אשכח את הקנאה בעיניהם של חברינו, ואת השמחה על האפשרות להצטלם יחד עם האדם רב העוצמה ביותר בעולם.

היה לנו הכול, פרט לדבר שרצינו יותר מכל: ילד. היות שכך, לא היה לנו כלום.

ניסינו בכל דרך אפשרית: נדרנו נדרים, הלכנו למקומות שהבטיחו לנו שנסים יכולים להתחולל בהם, התייעצנו עם רופאים ועם מרפאים למיניהם, לקחנו תרופות ושתינו שיקויים ותמציות כישוף. פעמיים עברתי הפריה מלאכותית ואיבדתי את העובר. בפעם השניה איבדתי גם את השחלה השמאלית שלי, ולא הצלחתי עוד למצוא רופא שיהיה מוכן להסתכן בהרפתקה נוספת מהסוג הזה.

ואז, אחד מהחברים הרבים שהכירו את מצבנו, הציע את המוצא האפשרי היחיד: לאמץ ילד. הוא אמר שיש לו קשרים ברומניה, ושהתהליך לא יארך זמן רב.

חודש לאחר מכן לקחנו מטוס. לחברנו היו עסקים גדולים עם העריץ ששלט ברומניה באותה עת, שאת שמו אינני זוכרת (הערת עורך: ניקולאי צ’אוצ’סקו), כך שהצלחנו לעקוף את ההליכים הבירוקרטיים והגענו למרכז לאימוץ בסִיבְּיוּ שבטרנסילבניה. במקום המתינו לנו עם קפה, סיגריות, מים מינרליים וכל הניירת מוכנה, כשכל מה שנדרש מאיתנו ×”×™×” לבחור את הילד. לקחו אותנו למעון לתינוקות ששרר בו קור רב, ואני מצאתי את עצמי מהרהרת בשאלה: כיצד אוכל להשאיר את היצורים האומללים הללו במצב שכזה. האינסטינקט הראשוני שלי ×”×™×” לאמץ את כולם, לקחת אותם לארצנו, אל השמש והחירות, אבל מובן שזה ×”×™×” רעיון חסר שחר. הסתובבנו בין העריסות, שמענו את הבכי, והיינו מלאי אימה מפני ההחלטה שעלינו לקבל. במשך יותר משעה, לא אני ולא בעלי החלפנו בינינו ולו מילה. יצאנו, שתינו קפה, עישנו סיגריות, חזרנו – והדבר חזר על עצמו פעמים אחדות. הבחנתי שהאחראית על האימוץ החלה לאבד את סבלנותה ושעלינו להחליט מהר. באותו רגע, מכוח אינסטינקט שהייתי מעזה לכנות אימהי, כאילו מצאתי את הילד שהיה צריך להיות שלי בגלגול ×”×–×”, אבל ×”×’×™×¢ לעולם באמצעות רחם אחרת – הצבעתי לעבר תינוקת.

האחראית הציעה לנו לחשוב שוב. היא, שהיתה חסרת סבלנות כל כך נוכח העיכוב שלנו! אבל אני כבר החלטתי.

ובכל זאת, בכל הזהירות, תוך שהיא מקפידה לא לפגוע ברגשותיי (היא חשבה שיש לנו קשרים בדרגים הגבוהים של השלטון הרומני), לחשה לי כדי שבעלי לא ישמע:

“אני יודעת שהיא לא תתאים. היא בת של צוענייה.”

השבתי שתרבות אינה מועברת בגנים – והילדה, שהיתה בקושי בת שלושה חודשים, תהיה בתי ובתו של בעלי ותחונך על פי דרכנו. היא תכיר את הכנסייה שאנו הולכים אליה, את החופים שאנו מטיילים בהם, תקרא ספרים בצרפתית, תלמד בבית הספר האמריקני בביירות. ובנוסף לכך, לא ×”×™×” לי שום מידע – וכזה הוא המצב גם היום – ביחס לתרבות הצוענית. אני רק יודעת שהם נוסעים הרבה, שהם לא תמיד מתרחצים, שהם מרמים אנשים ועונדים עגילים. ישנה אגדה לפיה הם נוהגים לחטוף ילדים כדי לקחת אותם בשיירות שלהם, אבל במקרה שלפני קרה ההפך המוחלט: הם השאירו מאחוריהם ילדה כדי שאני אטפל בה.

האישה עוד ניסתה להניא אותי מהחלטתי, אבל אני כבר התחלתי לחתום על המסמכים וביקשתי מבעלי לעשות כמוני. בחזרה לביירות העולם נראה שונה: אלוהים נתן לי סיבה להתקיים, סיבה לעבוד ולהילחם בעמק הבכא הזה. כעת היתה לנו ילדה כדי להצדיק את כל מאמצינו.

שרין גדלה בחוכמה וביופי – אני חושבת שכל ההורים אומרים כך, אבל אני סבורה שהיא באמת היתה ילדה יוצאת מגדר הרגיל. אחר צהריים אחד, כשהיא כבר בת חמש, אחד מאחי אמר לי שאם היא תרצה לעבוד בחוץ לארץ יסגיר שמה את מוצאה, והציע שנשנה אותו לשם שלא ישא איתו שום משמעות, כמו למשל אתנה. מובן שהיום אני יודעת שאתנה אינה רק שם של בירה של ארץ ידועה, אלא גם אלת החכמה והבינה, ואלת המלחמה.

ייתכן שאחי לא ידע רק את זאת, אלא ×”×™×” גם מודע לבעיות ששם ערבי עלול לגרום בעתיד – הוא ×”×™×” מעורב בפוליטיקה, כמו כל המשפחה שלנו, וביקש להגן על אחייניתו מפני העננים השחורים שהוא, אבל רק הוא, הצליח לראות באופק. הדבר המפתיע ביותר הוא ששרין אהבה את המילה. בתוך אחר צהריים אחד החלה להתייחס לעצמה כאל “אתנה”, ואיש לא הצליח עוד להוציא זאת מהראש שלה. כדי לשמח אותה אימצנו גם אנחנו את הכינוי ×”×–×”, מתוך מחשבה שלאחר זמן הוא יעלם כלא ×”×™×”.

האם ייתכן ששם יכול להשפיע על חייו של אדם? שכן הזמן חלף, הכינוי שרד וסופנו שהתרגלנו אליו.

כשהייתה בגיל ההתבגרות גילינו שיש לה נטייה דתית מסוימת – היא ממש חייתה בכנסייה וידעה בעל פה את מעשי השליחים, והדבר ×”×™×” ברכה אבל גם קללה. בעולם שהלך ונעשה מחולק על פי אמונות דתיות, חששתי לביטחונה של בתי. בשלב ×”×–×” כבר החלה שרין לומר לנו, כאילו מדובר בדבר הנורמלי ביותר בעולם, שיש לה סדרה של חברים בלתי נראים – מלאכים וקדושים שנהגה לראות את דמויותיהם בכנסייה אליה הלכנו. ברור שלכול הילדים בעולם יש חזיונות, אם ×›×™ לעתים רחוקות בלבד הם זוכרים אותם לאחר שהם עוברים גיל מסוים. הם גם נוהגים להעניק חיים לחפצים, כמו בובות או נמרי פרווה. אבל כשיום אחד הלכתי לאסוף אותה מבית הספר והיא אמרה לי שהיא ראתה “אישה לבושה בלבן, דומה לבתולה מריה,” התחלתי לחשוב שהיא מגזימה.

אני מאמינה במלאכים, כמובן. אני אפילו מאמינה שהמלאכים מדברים עם ילדים קטנים. אבל כשילד רואה התגלויות של אנשים בוגרים, הדברים שונים. אני מכירה סדרה של סיפורים על רועים או כפריים שאמרו שראו אישה בלבן, ובסופו של דבר נהרסו החיים שלהם בגלל זה. שכן, כשקורה מקרה כזה, מתחילים אנשים לחפש את מי שדיווחו על ההתגלות ולבקש שיחוללו נסים. הכמרים דואגים, הכפרים הופכים למרכזי עלייה לרגל, והילדים המסכנים מסיימים את חייהם במנזר. לכן נחרדתי מאוד לשמע הסיפור הזה. בגיל הזה היתה שרין אמורה להיות עסוקה יותר בכלי איפור, בצביעת ציפורניה, בצפייה בטלנובלות רומנטיות או בתוכניות ילדים בטלוויזיה. משהו לא היה כשורה עם הבת שלי, והלכתי להתייעץ עם מומחה.

“תירגעי,” הוא אמר לי.

מבחינת רופא הילדים שהתמחה בפסיכולוגיה של ילדים, כמו מבחינתם של רוב הרופאים שעוסקים בתחומים הללו, החברים הבלתי נראים הם מין שיקוף של החלומות של הילד, והם עוזרים לו לגלות את רצונותיו, לבטא את רגשותיו, והכול באורח בלתי מזיק.

“אבל… אישה בלבן?”

הוא השיב לי שייתכן ששרין אינה מבינה היטב את דרכנו לראות או להסביר את העולם. הוא הציע שנתחיל אט אט להכין את השטח כדי לספר לה שהיא מאומצת. בשפתו של המומחה, הדבר הגרוע ביותר שהיה עלול לקרות הוא שהיא תגלה זאת בעצמה, שכן כתוצאה מכך היא עלולה להטיל ספק בכל העולם ולא תהיה אפשרות לחזות כיצד תנהג.

החל מאותו רגע שינינו את השיח שלנו איתה. אינני יודעת האם האדם מצליח לזכור דברים שקורים לו כשהוא עדיין תינוק, אבל התחלנו לנסות להראות לה כמה היא אהובה, ושאין עוד צורך שתחפש לעצמה מקלט בעולם דמיוני. ×”×™×” עליה להבין שהעולם הנראה שלה יפה ככל שהוא יכול להיות יפה, שהוריה יגנו עליה מפני כל סכנה, שביירות יפה, שהחופים תמיד שטופי שמש ומלאים באנשים. בלי להתעמת באורח ישיר עם אותה “אישה” התחלתי לבלות זמן רב יותר עם בתי, הזמנתי את חבריה ללימודים לבקר בביתנו ולא פסחתי על שום הזדמנות כדי להראות לה את כל החיבה שהיתה בלבנו כלפיה.

האסטרטגיה הניבה תוצאה. בעלי הרבה לנסוע ושרין הרגישה בחסרונו ולכן, מתוך אהבתו אליה, החליט לשנות מעט את סגנון חייו. השיחות לבד החלו לפנות את מקומן למשחקים משעשעים בין בת לאביה ולאמה.

הכול התנהל יפה עד שבאחד הלילות היא באה לחדרי בוכייה. היא אמרה שהיא פוחדת, שהגיהינום קרוב.

הייתי לבד בבית, בעלי שוב נאלץ להיעדר, וחשבתי שזו הסיבה לתחושת הבהלה שלה. אבל גיהינום? מה מלמדים אותן בבית הספר או בכנסייה? החלטתי שלמחרת אלך לשוחח עם המורה.

בינתיים שרין לא הפסיקה לבכות. לקחתי אותה לחלון, הראיתי לה את הים התיכון שם בחוץ, שהיה מואר בירח מלא. אמרתי לה שאין שדים אלא כוכבים בשמים ואנשים שמטיילים להם ב’בולבר’ מול דירתנו. הסברתי לה שאין לה סיבה לפחד, אמרתי לה להירגע, אבל היא המשיכה לבכות ולרעוד. לאחר כמעט חצי שעה של ניסיונות להרגיע אותה התחלתי להיות עצבנית. ביקשתי ממנה להפסיק את ×–×”, ואמרתי לה שהיא כבר אינה ילדה. העליתי בדעתי שייתכן שקיבלה את המחזור הראשון. שאלתי אותה בדיסקרטיות האם ניגר איזשהו דם.

“הרבה.”

לקחתי מעט צמר גפן וביקשתי ממנה לשכב כדי שאוכל לטפל ב”פצע”. אמרתי לה שזה כלום, שאסביר לה למחרת היום. אבל ×–×” לא ×”×™×” מחזור. היא עדיין בכתה מעט, אבל כנראה שהיתה עייפה שכן עד מהרה נפלה עליה תרדמה.

ולמחרת, זרם הדם משעות הבוקר.

ארבעה גברים נרצחו. מבחינתי זה היה בסך הכול עוד אחד מן הקרבות השבטיים האינסופיים שעמי היה רגיל בהם. מבחינתה של שרין זה כנראה לא היה שום דבר, כי היא אפילו לא הזכירה את הסיוט של הלילה הקודם.

אלא שהחל מאותו יום הגיהינום אכן התחיל להתקרב ולבוא, והוא לא התרחק עד עצם היום הזה. באותו יום נהרגו 26 פלסטינים באוטובוס כנקמה על אותו רצח. עשרים וארבע שעות לאחר מכן כבר לא היתה אפשרות ללכת ברחובות בשל היריות משני הצדדים. בתי הספר נסגרו ואחת המורות הביאה בבהילות את שרין הביתה. החל מאותו רגע איבדו הכול שליטה על המצב. בעלי קטע את נסיעתו וחזר הביתה, ובילה ימים שלמים בשיחות טלפון עם חבריו בממשלה, אבל איש לא היה מסוגל לומר דבר שיהיה בו שמץ של היגיון. שרין שמעה את היריות בחוץ, את הצעקות של בעלי בבית, ולהפתעתי לא אמרה דבר. אני ניסיתי לומר לה שזה יעבור, שבקרוב נוכל שוב ללכת לחוף הים, אבל היא היתה מסיטה את עיניה ומבקשת איזה ספר לקרוא או תקליט להאזין לו. בעוד הגיהינום התמקם בקרבת מקום, שרין קראה והאזינה למוזיקה.

אינני רוצה לחשוב על כך יותר מדי, בבקשה. אינני רוצה לחשוב על האיומים שקיבלנו, על מי צדק, על מי היו האשמים ומי היו החפים מפשע. העובדה היא שחודשים מעטים לאחר מכן מי שרצה לחצות רחוב מסוים נאלץ לקחת אונייה, לשוט עד קפריסין, שם לקחת אונייה אחרת ולרדת במדרכה ממול.

למעשה, נשארנו בבית במשך כמעט שנה, ממתינים כל העת שהמצב ישתפר, ממשיכים לחשוב שכל ×–×” הוא מצב בן-חלוף, שהממשלה בסופו של דבר תשתלט על המצב. בוקר אחד, בשעה שהאזינה לתקליט במערכת הניידת הקטנה שלה, עשתה שרין מספר צעדי ריקוד והחלה לומר דברים כגון: “×–×” ייקח הרבה, הרבה זמן.”

רציתי להפסיק אותה אבל בעלי אחז בזרועי, ראיתי שהוא מקשיב ולוקח ברצינות את דברי הילדה. לא הבנתי מדוע, ועד היום לא דיברנו על כך. זהו טאבו שניצב בינינו.

למחרת הוא החל לנקוט צעדים בלתי צפויים, ובתוך שבועיים יצאנו ללונדון. מאוחר יותר היינו עתידים לדעת, אף כי אין על כך סטטיסטיקה מדויקת, שבשנות מלחמת האזרחים נהרגו כ44- אלף בני אדם, 180 אלף נפצעו ואלפים רבים נותרו ללא קורת-גג. הקרבות נמשכו מסיבות אחרות, הארץ נכבשה בידי כוחות זרים, והגיהינום ממשיך עד עצם היום הזה.

“×–×” ייקח הרבה זמן,” אמרה שירין. אלוהים, למרבה הצער היא צדקה.

הפרק הבא יעלה לאויר ביום :03.01.07

קורא/ת יקר/ה

מכיוון שאיני דובר את שפתך ביקשתי מהמו“ל שלי בארץ לתרגם את דבריך עבורי. מחשבותיך על ספרי מאד חשובות לי.

באהבה,

פאולו קואלו

Самира Р. Халиль, мать Афины

Мне казалось, что ее профессиональные достижения, ее умение зарабатывать деньги, ее новая любовь, ее радость, когда она играла с маленьким сыном, – словом, все отошло на второй план. Я была просто в ужасе, когда Шерин сообщила мне о своем решении – найти ту, кто произвел ее на свет.

Сначала я утешала себя – разумеется, никакого приюта больше не существует, личные дела давно уничтожены, чиновники окажутся непреклонны, правительство падет и границы закроют, или чрево, когда-то вынашивавшее Афину, уже давно обратилось в прах. Но этих утешений хватило ненадолго: мне ли было не знать, что для моей дочери препятствий не существует, ибо она способна на все.

До сей поры, эта тема у нас в семье была под запретом. Шерин знала, что она – наша приемная дочь, ибо бейрутский психиатр посоветовал рассказать ей, когда немного подрастет, всю правду. Но она никогда не спрашивала, откуда она, из какой страны – для нее, как и для нас с мужем, отчизной был Бейрут.

Приемный сын одной моей подруги покончил с собой в шестнадцать лет, когда у него родилась сестра – я помнила об этом, и потому мы с мужем больше не заводили детей и шли на любые жертвы, чтобы Шерин поняла: она – единственная причина моей любви, радости и печали, надежд и упований. И все равно, она этого вроде бы не замечала. О Боже мой, как неблагодарны могут быть дети!

Я хорошо знала свою дочь и понимала, что доказывать что-либо бессмысленно. Целую неделю мы с мужем почти не спали, а утром и вечером она бомбардировала нас одним и тем же вопросом: «ÐšÐ°Ðº называется тот румынский город, где я родилась?» Ð’ довершение всего, Виорель постоянно плакал, как будто сознавая, что происходит рядом с ним.

Я решила снова проконсультироваться с психиатром. И спросила, почему молодая женщина, у которой есть все, постоянно чувствует себя обделенной и несчастной.

— Все мы хотим знать, откуда мы, – сказал мне врач. – Это – фундаментальный философский вопрос. А что касается вашей дочери, то я считаю ее интерес к своим корням вполне оправданным. Разве вас это не интересовало бы?

Нет, отвечала я. Даже наоборот: я считала бы, что это опасно – искать человека, отвергшего и бросившего меня, когда я была лишена сил, чтобы выжить.

— Вместо того чтобы противодействовать, попробуйте помочь ей, – настаивал психиатр. – Быть может, увидев, что вы не возражаете, она откажется от своей идеи. Год, проведенный вдали от всех ее близких, должен был развить в ней некий, как мы говорим, эмоциональный голод, который она пытается теперь утолить такими вот мелкими провокациями. И устраивает их с единственной целью – убедиться, что ее любят.

Лучше бы Шерин сама пошла к психиатру – тогда бы я поняла причины ее поведения.

— Демонстрируйте доверие, не рассматривайте все это как угрозу. Но если она и после этого все же захочет уехать, вам остается только смириться и сообщить ей то, о чем она просит. Насколько я понимаю, она всегда была проблемной девочкой. Как знать, может быть, эти поиски укрепят ее?

Я спросила, есть ли у психиатра дети. Он ответил: «ÐÐµÑ‚», и я поняла, что напрасно обратилась к нему за советом.

В тот же вечер, когда мы сидели у телевизора, Шерин вновь взялась за свое:

— Что вы смотрите?

— Новости.

— Зачем?

— Хотим знать, что происходит в Ливане, — ответил мой муж.

Я почувствовала подвох, однако было уже поздно. Шерин моментально воспользовалась ситуацией.

— Вот видите, вам интересно, что происходит в стране, где вы родились. Ð’Ñ‹ обвыклись в Англии, обзавелись друзьями, живете спокойно и безбедно, папа много зарабатывает здесь. И все-таки продолжаете покупать ливанские газеты, щелкаете пультом, пока не наткнетесь на какой-нибудь репортаж из Бейрута. Ð’Ñ‹ воображаете будущее, исходя из своих представлений о прошлом, и не отдаете себе отчета в том, что эта война не кончится никогда. Скажу иначе: теряя связь со своими корнями, вы думаете, что утратили связь с миром. Так неужели же вам трудно понять мои чувства?!

— Ты – наша дочь.

— Да. И навсегда ею останусь. Я горжусь этим. Пожалуйста, не сомневайтесь в моей любви к вам, в том, как я благодарна вам за все, что вы для меня сделали. И я прошу только одного – позвольте мне побывать на моей истинной родине. Может быть, я спрошу женщину, которая произвела меня на свет, почему она бросила меня, а может быть, и не стану, а просто взгляну ей в глаза. Если не сделаю этого, буду презирать себя за трусость и никогда не смогу постичь суть и смысл пробела.

— Какого пробела?

— Ð’ Дубай я изучала каллиграфию. Я танцую при всяком удобном случае. Но музыка существует лишь потому, что существуют паузы. А фразы – лишь благодаря пробелам. Занимаясь чем-нибудь, я чувствую себя полноценным человеком, но ведь никто не может действовать на протяжении двадцати четырех часов кряду. И вот, когда я останавливаюсь, остро ощущаю, что чего-то не хватает.

Ð’Ñ‹ часто говорили мне, что я с рождения отличалась беспокойным нравом. Но ведь я не выбирала себе такую манеру поведения – мне бы тоже хотелось сидеть здесь и смотреть телевизор. Однако это невозможно: мысли в голове несутся без остановки. Иногда мне кажется – я схожу с ума: я должна постоянно что-то делать – танцевать, писать, продавать земельные участки, заботиться о Виореле, читать все, что подвернется под руку. Ð’Ñ‹ считаете, что это нормально?

— Такой уж у тебя темперамент, — сказал мой муж.

На этом разговор оборвался так же, как и все предшествующие: Виорель заплакал, Шерин замкнулась в молчании, а я в очередной раз убедилась в том, до чего же неблагодарны дети по отношению к своим родителям, а ведь те столько сделали для них. Однако наутро, за кофе, прерванный разговор возобновил мой муж.

— Некоторое время назад, когда Ñ‚Ñ‹ работала в Дубай, я побывал в Бейруте, хотел понять, нельзя ли нам вернуться на родину. Нашего дома больше не существует, но страна восстанавливается, хотя в ней стоят иностранные войска и время от времени происходят вторжения. Я так обрадовался тогда и подумал: быть может, пришло время все начать заново? И эти слова «Ð½Ð°Ñ‡Ð°Ñ‚ÑŒ заново» вернули меня к действительности: я понял, что уже миновал тот рубеж, до которого можно позволить себе такую роскошь. Теперь я хочу лишь продолжать то, что делаю, а рисковать, затевая что-нибудь новое, больше не намерен.

Я стал искать людей, с которыми когда-то общался, встречался, пил виски по вечерам. Большинства уже нет, а оставшиеся постоянно жалуются на гнетущее чувство неуверенности в завтрашнем дне. Я прошелся по знакомым местам и повсюду ощущал себя посторонним – мне там больше ничего не принадлежало. А хуже всего – то, что мечта о возвращении меркла и тускнела с каждой минутой, с каждым шагом по улицам когда-то родного города.

И все же это было необходимо. Песни изгнания продолжают звучать в моей душе, и я знаю, что никогда больше не буду жить в Бейруте. Но дни, проведенные там, помогли мне осознать, где я нахожусь ныне, и оценить каждую секунду, проведенную в Лондоне».

— Что Ñ‚Ñ‹ хочешь мне этим сказать?

— Что Ñ‚Ñ‹ права. Быть может, и в самом деле стоит понять смысл пробелов. Отправляйся, мы присмотрим за Виорелем.

Он ушел к себе в кабинет и вернулся, держа в руках желтоватую папку, где хранились документы об удочерении, – и протянул ее Шерин. Потом поцеловал ее и сказал, что ему пора на службу.

Следующая глава будет опубликована: 03.03.07

“Дорогие читатели, так как я не говорю на Вашем языке, то я попросил Издателя перевести мне Ваши послания. Ваши мысли о моей новой книге очень важны для меня.
С Любовью.”

Пауло Коэльо

Andrea McCain, 32 let, divadelní­ herečka

“žNikdo nemůže s nikí½m manipulovat. V každém vztahu obÄ› strany vÄ›dí­, co dÄ›lají­, i když si pak jedna z nich začne stěžovat, že ji ta druhá využila.”

Tak to Å™í­kala Athéna – dÄ›lala vÅ¡ak praví½ opak, protože ona mÄ› využí­vala a manipulovala se mnou bez ohledu na moje city. Celá záležitost je jeÅ¡tÄ› vážnÄ›jÅ¡í­, hovoÅ™í­me-li o magii; byla koneckonců mou učitelkou, pověřenou pÅ™edat posvátná mystéria, probudit neznámou sí­lu, která je v nás vÅ¡ech. Když se odváží­me na toto neznámé moÅ™e, důvěřujeme slepÄ› tÄ›m, kdo nás vedou – věří­me totiž, že vÄ›dí­ ví­c než my.

Já vÅ¡ak tvrdí­m: nevÄ›dí­. Ani Athéna, ani Edda, ani lidé, jež jsem jejich prostÅ™ednictví­m poznala. Athéna mi Å™í­kala, že se uÄí­ vyučování­m, a pÅ™estože jsem tomu zpočátku nechtÄ›la věřit, pozdÄ›ji jsem si ověřila, že to může bí½t pravda, a nakonec jsem zjistila, že je to jeden z mnoha její­ch způsobů, jimiž nás vždy pÅ™imÄ›la, abychom v nestÅ™eženém okamžiku podlehli její­mu kouzlu.

Lidé, kteÅ™í­ se vÄ›nují­ duchovní­mu hledání­, nemyslí­: chtÄ›jí­ ví½sledky. ChtÄ›jí­ se cí­tit mocní­, vzdálení­ bezejmenní½m masám. ChtÄ›jí­ bí½t mimoÅ™ádní­. Athéna si zahrávala s cizí­mi city dÄ›siví½m způsobem.

Myslí­m, že kdysi v minulosti hluboce obdivovala svatou Terezii z Lisieux. Katolické náboženství­ mÄ› nezají­má, ale slyÅ¡ela jsem, že Terezie mÄ›la jakési mystické i fyzické spojení­ s Bohem. Athéna se jednou zmí­nila, že by chtÄ›la mí­t podobní½ osud jako Terezie: mÄ›la tedy vstoupit do kláÅ¡tera a zasvÄ›tit život rozjí­mání­ nebo službÄ› chudí½m. Bylo by to pro svÄ›t mnohem užitečnÄ›jÅ¡í­ a nebylo by to tak nebezpečné, jako když se hudbou a rituály vedou lidé k určité intoxikaci, pÅ™i ní­Å¾ mohou vejí­t ve styk nejen s tí­m lepÅ¡í­m, ale i s tí­m horÅ¡í­m v sobÄ› samí½ch.

Já jsem za ní­ Å¡la, když jsem pátrala po smyslu svého života – i když jsem to pÅ™i naÅ¡em první­m setkání­ zastí­rala. MÄ›la jsem si hned ze začátku vÅ¡imnout, že tohle Athénu moc nezají­má: chtÄ›la ží­t, tančit, milovat, cestovat, shromažďovat kolem sebe lidi, aby ukázala, jak je moudrá, aby pÅ™edvádÄ›la své schopnosti, provokovala sousedy, zneuží­vala vÅ¡eho, co je v nás nejobyčejnÄ›jÅ¡í­ho – pÅ™estože se svému hledání­ snažila dodat duchovní­ho lesku.

Pokaždé, když jsme se seÅ¡ly, aÅ¥ k nÄ›jakí½m magickí½m obÅ™adům, nebo abychom si zaÅ¡ly nÄ›kam do hospody, jsem cí­tila její­ moc. Projevovala se tak silnÄ›, že byla takÅ™ka hmatatelná. NejdÅ™í­v mÄ› to fascinovalo, chtÄ›la jsem bí½t jako ona. Jednou vÅ¡ak začala v hospodÄ› vykládat o “žTÅ™etí­m rituálu”, kterí½ zahrnuje sexualitu. UdÄ›lala to pÅ™ed mí½m pÅ™í­telem pod záminkou, že mÄ› učí­. Podle mÄ› vÅ¡ak chtÄ›la svést muže, kterého jsem milovala.

A nakonec se jí­ to samozÅ™ejmÄ› podaÅ™ilo.

Nemá se mluvit Å¡patnÄ› o lidech, kteÅ™í­ z tohoto života pÅ™eÅ¡li do astrální­ho plánu. Athéna se nebude muset zodpoví­dat mnÄ›, ale tÄ›m silám, kterí½ch využila k vlastní­mu prospÄ›chu, mí­sto aby je soustÅ™edila k dobru lidstva a k svému duchovní­mu pozdvižení­.

A nejhorÅ¡í­ je, že vÅ¡echno, co jsme společnÄ› začaly, mohlo vyjí­t, nebí½t její­ho sklonu k exhibicionismu. Stačilo jednat diskrétnÄ›ji, a dnes bychom společnÄ› plnily poslání­, jež nám bylo svěřeno. Ona se vÅ¡ak nedokázala ovládnout, myslela, že má vždycky pravdu a že pÅ™ekoná vÅ¡echny pÅ™ekážky pouhou schopností­ svádÄ›t.

Jak to dopadlo? Zůstala jsem sama. A práce už nemohu nechat v polovinÄ› – budu muset jí­t až do konce, ačkoli se nÄ›kdy cí­tí­m slabá a skoro vždy sklí­Äená.

NepÅ™ekvapuje mÄ›, že její­ Å¾ivot skončil takhle: ustavičnÄ› si zahrávala s nebezpečí­m. Ří­ká se, že extroverti jsou neÅ¡Å¥astnÄ›jÅ¡í­ než introverti a že si to musejí­ kompenzovat tí­m, že sami sobÄ› dokazují­, jak jsou spokojení­, veselí­ a plni života; aspoň v její­m pÅ™í­padÄ› je tenhle postÅ™eh naprosto správní½.

Athéna si uvÄ›domovala své charisma a působila utrpení­ vÅ¡em, kdo ji milovali.

I mnÄ›.

PÅ™í­Å¡tí­ kapitola bude on-line: 03.03.07

Drazí­ ÄtenáÅ™i, protože nehovoÅ™í­m VaÅ¡í­m jazykem, požádal jsem nakladatelství­ o pÅ™eklad komentářů a postÅ™ehů, které mi zde zanecháte. VaÅ¡e názory na mou novou knihu jsou pro mne velice důležité.

S láskou
Paulo Coelho

לֶלָה זַינָבּ, בת 64, נומרולוגית

אתנה? איזה שם מעניין! בואו נראה… המספר העליון שלה הוא תשע. אופטימית, חברותית, מסוגלת לבלוט בתוך המון. אנשים מתקרבים אליה בחיפוש אחר הבנה, חמלה, נדיבות, ובדיוק מהסיבה הזו עליה להיות ערנית, ×›×™ הנטייה לפופולריות עלולה לעלות לה לראש, ובסוף היא עלולה להפסיד יותר ממה שתרוויח. היא צריכה להיזהר גם עם הלשון שלה, ×›×™ היא נוטה לדבר יותר ממה שהשכל הטוב מרשה.

ובאשר למספר התחתון שלה… אחת–עשרה. אני חושבת שהיא שואפת לעמדה של בכורה. עניין בנושאים מיסטיים, שבאמצעותם היא מבקשת לגרום להרמוניה בקרב כל מי שנמצא סביבה. אלא שזה מתנגש באורח ישיר עם המספר תשע, שהוא סכום היום, החודש והשנה שנולדה בהם, כסכום ספרות סופי. תמיד תהיה שבויה בידי קנאה, עצב, מופנמות והחלטות של טמפרמנט. היא צריכה להיזהר עם הוויברציות השלילית הבאות: עודף שאפתנות, חוסר סובלנות, ניצול לרעה של כוח, אקסטרווגנטיות.

בגלל העימות הזה, אני מציעה שתקדיש עצמה לתחום שלא ידרוש ממנה מגע רגשי עם בני האדם, כמו עבודה בתחום המחשבים או ההנדסה.

היא מתה? סליחה… ובמה היא עסקה בסופו של דבר?

במה עסקה אתנה בסופו של דבר? אתנה עסקה קצת בכל דבר, אבל אילו היה עלי לסכם את חייה הייתי אומר: היא היתה כוהנת שהבינה את כוחות הטבע. מוטב לומר, היא היתה מישהו שמעצם העובדה הפשוטה שלא היה לה הרבה מה להפסיד או הרבה למה לצפות בחיים, היא סיכנה יותר ממה שאחרים מסכנים, וסופה שהפכה לאותם כוחות שחשבה שהיא שולטת בהם.

היא היתה עובדת בסופרמרקט, פקידה בבנק, אשת נדל“ן, ובכל אחת מהעמדות הללו לא חדלה לשקף את הכוהנת שהיתה בתוכה. חייתי איתה במשך שמונה שנים, וחובתי כלפיה היתה לשמר את זכרה ואת זהותה.

הדבר הקשה ביותר באיסוף העדויות הזה היה לשכנע את האנשים להרשות לי לעשות שימוש בשמותיהם האמיתיים. אחדים טענו שהם אינם רוצים להיות מעורבים בסיפור מהסוג הזה, אחרים ביקשו להסתיר את דעותיהם ואת רגשותיהם. הסברתי שכוונתי האמיתית היא לגרום לכך שכל המעורבים יטיבו להבין אותה, ושאיש לא יאמין לעדויות אנונימיות.

היות שכל אחד ואחד מן המרואיינים חשב שבידו הגרסה היחידה והסופית של כל אירוע, חסר משמעות ככל שיהיה, בסופו של דבר הם הסכימו לדרישתי. במהלך ההקלטות ראיתי שהדברים אינם מוחלטים, אלא שהם קיימים מתוך תלות עם תפיסתו של כל אדם. ופעמים רבות, הדרך הטובה ביותר לדעת מי אנו היא לבקש לדעת כיצד אחרים רואים אותנו.

אין משמעות הדבר שנעשה את מה שהם מצפים מאיתנו, אבל לפחות ניטיב להבין את עצמנו. הייתי חייב זאת לאתנה. לשמר את סיפורה. לכתוב את המיתוס שלה.

הפרק הבא יעלה לאויר ביום :02.27.07

קורא/ת יקר/ה

מכיוון שאיני דובר את שפתך ביקשתי מהמו“ל שלי בארץ לתרגם את דבריך עבורי. מחשבותיך על ספרי מאד חשובות לי.

באהבה,

פאולו קואלו

דיידרה אוניל, בת 37, רופאה, מוכרת בשם אדה

אם גבר שאיננו מכירות מתקשר אלינו היום, משוחח מעט, אינו רומז דבר, אינו אומר שום דבר מיוחד, ובכל זאת מעניק לנו תשומת לב לה אנו זוכות לעתים רחוקות בלבד, אנו מסוגלות להיכנס למיטה עוד באותו ערב כשאנו מאוהבות למדי. כאלה אנחנו, ואין בכך כל רע – טבען של הנשים הוא להיפתח לאהבה בקלות רבה.

האהבה הזו היא שפתחה אותי לקראת המפגש עם האם, כשהייתי בת תשע–עשרה. ×–×” ×”×™×” גם גילה של אתנה כשנכנסה בפעם הראשונה לטרנס באמצעות ריקוד. אבל ×–×” ×”×™×” הדבר היחיד המשותף בינינו – הגיל בו באנו בשערי העניין.

בכל דבר אחר היינו שונות באורח עמוק ומוחלט, בעיקר באופן שבו התמודדנו עם בני אדם אחרים. כמורה שלה נתתי תמיד את המיטב שבי, כך שהיא תוכל לארגן את החיפוש הפנימי שלה. כחברה שלה – אף ×›×™ לא ×”×™×” לי כל ביטחון שהרגש ×”×–×” הדדי – ביקשתי להתריע בפניה על כך שהעולם אינו מוכן עדיין לתמורות שרצתה לגרום בו. אני זוכרת שאיבדתי לילות אחדים של שינה עד שקיבלתי את ההחלטה לאפשר לה לנהוג בחירות מוחלטת, כשהיא הולכת אך ורק בעקבות מה שלבה ציווה עליה.

הבעיה הגדולה ביותר שלה היתה, שבעודה ×—×™×” בסך הכל במאה העשרים ואחת, היתה אתנה אשת המאה העשרים ושתיים, ואפשרה לכולם לראות זאת. האם היא שילמה מחיר? ללא ספק. אבל היא היתה משלמת מחיר הרבה יותר גבוה אילו החניקה את אופייה התוסס והמוחצן. אילו עשתה כן היא היתה מרירה, מתוסכלת, מוטרדת ללא הרף מ“מה יגידו האחרים“, אומרת תמיד: “תני לי לפתור קודם את העניינים האלה, ואחר כך אקדיש את עצמי לחלום שלי“, ומתלוננת על כך ש“התנאים האידיאליים אינם מגיעים לעולם“.

הכול מחפשים מורה מושלם. העניין הוא בכך שהמורים הם יצורי אנוש, גם אם מה שהם מלמדים עשוי להיות אלוהי – וזה דבר שלאנשים קשה לקבל. לא לבלבל בין המורה לשיעור, בין הפולחן לאקסטזה, בין מוסר הסמל לסמל עצמו. המסורת קשורה למפגש עם כוחות החיים, ולא עם האנשים שמעבירים את אותם כוחות. אלא שאנו חלשים: אנו מבקשים שהאם תשלח לנו מורי דרך, והיא שולחת לנו רק את הסימנים לדרך שעלינו ללכת בה.

אוי למי שמבקשים רועים רוחניים במקום לשאוף לחירות! המפגש עם האנרגיה העליונה נמצא בהישג ידו של כל אדם, אבל הוא רחוק מהישג ידם של מי שמעבירים את האחריות שלהם לאחרים. זמננו בעולם הזה קדוש, ועלינו לחגוג ולקדש כל רגע ורגע.

חשיבות הדבר הזה נשכחה לחלוטין: אפילו החגים הדתיים הפכו להזדמנויות ללכת לים, לפארקים, לאתרי סקי. אין עוד פולחנים וטקסים. כבר לא מצליחים להפוך את הפעולות הרגילות לביטויים מקודשים. אנחנו מבשלים ומתלוננים על בזבוז הזמן, כשיכולנו להפוך אהבה לאוכל. אנחנו עובדים וחושבים שזו קללה משמים, כשהיה עלינו להשתמש ביכולות שלנו כדי להפיק מכך הנאה, כדי להפיץ את האנרגיה של האם.

אתנה העלתה על פני השטח את העולם העשיר ביותר שכולנו נושאים בנפשנו, בלי לשים לב שבני האדם אינם מוכנים לקבל את כוחותיו של אותו עולם.

אנו, הנשים, כשאנו מחפשות משמעות לחיינו, או את דרך הידיעה, אנחנו תמיד מזדהות עם אחד מתוך ארבעה ארכטיפים קלאסיים.

הבתולה (ואינני מדברת כאן על מיניות) היא זו שהחיפוש שלה מתממש באמצעות העצמאות המוחלטת, וכל מה שהיא לומדת הוא פרי של יכולתה לעמוד לבדה מול האתגרים.

הקדושה המעונה מוצאת דרך להכיר את עצמה באמצעות הכאב, ההתמסרות, הסבל.

הקדושה מוצאת את הסיבה האמיתית לחייה באהבה ללא גבולות, ביכולת לתת בלי לבקש דבר בתמורה.

ולבסוף, המכשפה יוצאת בחיפוש אחר ההנאה השלמה וחסרת הגבולות – ובכך מצדיקה את קיומה.

אתנה היתה כל הארבע בעת ובעונה אחת, בעוד שבדרך כלל עלינו לבחור רק אחת מתוך המסורות הנשיות הללו.

מובן שאנו יכולים להצדיק את התנהגותה בכך שנטען שכל מי שנכנס למצב של טרנס או של אקסטזה מאבד קשר עם המציאות. ×–×” לא נכון: העולם הפיזי והעולם הרוחני הם היינו–הך. אנו יכולים להבחין באלוהי בכל גרגיר של אבק, והדבר אינו מונע מאיתנו להרחיק אותו באמצעות ספוג רטוב. בכזה מקרה האלוהי אינו נעלם אלא הופך למשטח הנקי.

אתנה היתה צריכה לשמור על עצמה יותר. כשאני חושבת על חייה ומותה של תלמידתי, אני חושבת שמוטב שאשנה מעט את דרך הפעולה שלי.

הפרק הבא יעלה לאויר ביום :02.25.07

קורא/ת יקר/ה

מכיוון שאיני דובר את שפתך ביקשתי מהמו“ל שלי בארץ לתרגם את דבריך עבורי. מחשבותיך על ספרי מאד חשובות לי.

באהבה,

פאולו קואלו

لوكاس دجِسِّن – بيترسِن، زوج سابق

مع ولادة فايورِل، كنت قد أتممتُ سنتي الثانية والعشرين. لم أعد حينها الطالب الذي تزوّج زميلته الطالبة، بل أضحيتُ رجلاً مسؤولاً عن إعالة أسرته، يرفع حملاً ثقيلاً على منكبيه. عَرَضَ عليّ والدايّ، اللذان لم يحضرا الزفاف، معونة مادية شرط أن أهجر أثينا وأكسب الوصاية على الولد (أو، بالأحرى، هذا ما قاله والدي، ذلك أنّ والدتي كانت تتصل بي هاتفياً، تجهش بالبكاء، تقول إني لا بُدّ أن أكون مجنوناً، وتقول أيضاً كم أنها تودّ أن تضمّ حفيدها بين ذراعيها(. كنتُ آمل أن تتبدّد مقاومتهما تدريجاً مع فهمهما كم أحب أثينا وكم أنا عازم على البقاء معها.

لم تتبدّد. إذّاك كان عليّ تأمين لقمة العيش لزوجتي ولولدي. تركتُ الدراسة في كلية الهندسة. تلقّيت اتصالاً هاتفياً من والدي. مزيج من التهديد والوعيد: قال إن مضيتُ في غيّي، فسوف يؤول بي الأمر إلى حرماني من الميراث. لكن إن عدتُ إلى الجامعة، فسوف يفكر في مساعدتي، «Ù…ؤقتاً»ØŒ كما جاء على لسانه. رفضتُ. تقتضي رومانسية الشباب أن نتّخذ على الدوام مواقف حاسمة جداً. قلت له باستطاعتي أن أحلّ مشكلاتي بنفسي.

في الوقت الذي سبق ولادة فايورل، أخذت أثينا تساعدني على فهم نفسي أكثر. كان يحصل ذلك من خلال الموسيقا، لا من خلال الجنس، إذ عليّ الاعتراف بأن علاقتنا الجنسية لم تكن مكتملة.

علمتُ فيما بعد أن عمر الموسيقا بعمر الجنس البشري. لم يكن أجدادنا، المتنقلون من كهف إلى كهف، قادرين على حمل الكثير من المتاع، لكن يُظهر عِلم الآثار الحديث أنهم كانوا يحملون، إلى جانب القوت القليل الذي يلزمهم، آلة موسيقية في أمتعتهم، تكون طبلاً في العادة. ليست الموسيقا مجرد شيء يُريحنا أو يُلهينا، هي أبعد من ذلك، إنها إيديولوجيا.

كما يمكنك الحكم على الناس من خلال نوع الموسيقا التي يصغون إليها.

فيما رُحتُ أراقب أثينا وهي ترقص أثناء حملها، وأستمع إليها تعزف على الغيتار لتهدئة الطفل وجعله يشعر بأنه محبوب، كنتُ أدع رؤيتها للعالم تؤثّر في حياتي أيضاً. مع ولادة فايورل، كان أوّل ما قمنا به عند إحضاره إلى المنزل، إسماعه موسيقا ألبيوني البطيئة. وكنا متى تخاصمنا، تساعدنا قوة الموسيقا على تخطّي المِحن، مع أنني أعجز عن إقامة أي رابط منطقي بين الأمرين، إلّا إذا فسِّر على الطريقة الهيبية.

لكن هذه الرومانسية كلّها لم تُدرّ علينا المال. بما أنني لم أكن أعرف العزف على أي آلة موسيقية، ولم يكن بوسعي تقديم معزوفات موسيقية في حانة، حصلتُ أخيراً على وظيفة كمتدرّج في شركة هندسة معمارية، وكنت أقوم بالحسابات البنيوية. كانوا يدفعون لي أجراً متدنياً على أساس الساعة. وهكذا، كنت أغادر المنزل كل صباح في وقت مُبكر جداً وأرجع متأخّراً. لم أكن في الغالب لأرى ابني، الذي يكون نائماً عند عودتي. وكنت أشعر بالإرهاق الشديد الذي يحول دون التحدّث إلى زوجتي أو ممارسة الحب معها. كنت أتساءل كل ليلة: متى سنتمكّن من تحسين أوضاعنا المادية ونعيش بالأسلوب الذي نستحقّه؟ مع أنني وافقت أثينا الرأي إلى حدّ بعيد في أنه لا جدوى من حيازة شهادة في الهندسة (أو الحقوق أو الطب مثلاً(، فإن ثمة وقائع تقنية أساسية تظل جوهرية إذا كنا لا ننوي أن نعرّض حياة الناس للخطر. انقطعتُ مجبراً عن التدرّب في مهنتي المختارة، ما معناه التخلّي عن حلم كان شديد الأهمية لي.

وإذا بالشجارات تبدأ. تذمّرتْ أثينا أنني لم أكن أمنح الطفل الاهتمام الكافي، أنه يحتاج إلى والد، أنها لو أرادت ولداً ببساطة، لكانت فعلت ذلك وحدها، من دون أن تسبّب لي كل تلك المتاعب. خرجتُ من المنزل مستاءً أكثر من مرة، قائلاً إنها لا تفهمني، وإنني لم أفهم كيف وافقتُ على «Ø¬Ù†ÙˆÙ†» أن نرزق بطفل ونحن في العشرين من العمر، قبل أن يكون لنا حتى الحدّ الأدنى من الضمانة المادية. تدريجاً، وبسبب الإرهاق والانزعاج، توقّفنا عن ممارسة الحب.

بدأتُ أغرق في الاكتئاب شاعراً أنني تعرّضت للتلاعب والاستغلال من المرأة التي أحببت. لاحظتْ أثينا حالتي النفسية المتفاقمة غرابة. لكنها، بدل أن تساعدني، ركَّزت طاقاتها على فايورل وعلى الموسيقا. غدا العمل منفذي. كنت أتكلّم إلى والديّ بين الحين والحين، وكانا يقولان على الدوام، كما قالا مراراً من قبل، إنها حملتْ بالطفل لتجبرني على الزواج منها.

ازدادت أثينا تمسّكاً بالدين. أصرّت على أن تتمّ عمادة ابننا باسم معمودية قرّرته بنفسها هو فايورل، وهو اسم روماني.

وباستثناء مهاجرين قلائل، أشكّ أن أحداً في إنجلترا يحمل اسم فايورل. لكني فكّرتُ في أن ذلك يجسِّد خيالها. وأدركتُ أيضاً أنها كانت تُقيم روابط غريبة مع ماضٍ لم تعرفه قط، هو أيامها في دار الأيتام في سيبيو.

حاولتُ التأقلم، لكنني شعرت بأنني أفقد أثينا بسبب الطفل. أخذت جدالاتنا تتكرّر، وهدّدتني بالرحيل خوفاً من أن يلتقط فايورل «Ø§Ù„طاقة السلبية» من شجاراتنا. ذات ليلة، عندما لفظتْ هذا التهديد مرة جديدة، كنت أنا من رَحل، وفي نيّتي الرجوع بعد أن أكون قد هدأت قليلاً.

رحتُ أهيم بلا وجهة في لندن، ألعن الحياة التي اخترتها، الولد الذي وافقتُ على أن أرزق به، الزوجة التي بدتْ أنها فقدت الاهتمام بي. دخلتُ أول حانة استوقفتني، بالقرب من محطة قطار أنفاق سريع، وتجرّعتُ أربع كؤوس من الويسكي. مع إقفال الحانة عند الحادية عشرة، فتّشت عن أحد تلك المتاجر التي تظل مفتوحة الليل بطوله، ابتعتُ المزيد من الويسكي. جلستُ على مقعد في ساحة وواصلت الشراب. دنا مني رهط من الشبان، وطلبوا إليّ تقاسم زجاجة المشروب. عندما رفضت، هاجموني. وصلت الشرطة، وتمّ سوقنا جميعاً إلى مركز الشرطة.

أُطلق سراحي بعد أن أدليت بإفادتي. لم أتقدّم بأي شكوى، قائلاً إنه لم يكن سوى سوء تفاهم سخيف؛ في النهاية، لم أشأ أن أقضي شهوراً أَمْثُلُ في محاكم مختلفة، بصفتي ضحية اعتداء. كنت لا أزال في غاية الثمالة عندما كنتُ أهمّ بالرحيل، فتعثّرت ووقعت منبطحاً على طاولة مكتب محقّق. غضب المحقّق، لكن بدل أن يوقفني فوراً لإهانة شرطي، رمى بي إلى الشارع.

هناك، وقف واحد من المعتدين عليّ، وشكرني على وضع حدّ للقضية. أشار إلى أنني كنت ملطّخاً بالوحل والدم، واقترح عليّ تبديل ملابسي قبل العودة إلى المنزل. بدل أن أتابع طريقي، طلبتُ أن يسدي إليَّ خدمة بإصغائه إليّ، لأنني يائس وفي حاجة إلى من أتحدّث معه.

على مدى ساعة، أصغى بصمتٍ إلى ويلاتي. لم أكُن أتحدث إليه بالمعنى الفعلي، بل أُحدّث نفسي: شابٌ، الحياة كلها أمامه، سيرة مهنية لامعة مُمكنة، وعائلة تتمتّع بالمعارف اللازمة لتفتح أمامه كل الأبواب. لكنه يبدو الآن كمتسوّل، ثَمِل، تَعِب، مُكتئب مفلس. وكلّ ذلك بسبب امرأة لم تولني أي انتباه.

مع وصول قصّتي إلى ختامها، غدت نظرتي إلى وضعي أوضح: حياةٌ اخترتها إيماناً مني بأن الحب ينتصر على كل شيءگ. ليس ذلك صحيحاً. أحياناً يرمي بنا الحب إلى الهاوية، ولزيادة الطين بلّة، يرمي معنا مَن نحبّهم. في حالتي، كنت ماضياً في تدمير حياتي وحياة أثينا وفايورل معي.

في تلك اللحظة، قلتُ لنفسي مرة ثانية أنني رجل، ولست الصبي الذي وُلد وفي فمه ملعقة من فضة، وأنني سأواجه بوقار كل التحدّيات التي مَثَلَتْ أمامي. كانت أثينا نائمة، والطفل بين ذراعيها. استحممتُ، خرجتُ لأرمي بثيابي المتّسخة في القمامة، استلقيتُ على السرير، وشعرت بصحوة غريبة.

في اليوم التالي، أخبرت أثينا أنني سأطلّقها. سألتني عن السبب فقلت:

«Ù„أنني أحبكِ. لأنني أحب فايورل. ولأن كلّ ما فعلته هو إلقاء اللوم عليكما في تخلّيَّ عن حلمي بأن أصبح مهندساً. لو انتظرنا قليلاً، لكانت الحال مختلفة، لكنك كنت تفكرين في مخطّطاتك منفردة، ونسيتِ أن تُشركيني فيها».

لم تقل أثينا شيئاً، كما لو أنها كانت تتوقّع حصول ذلك، أو كما لو أنها كانت، بلا شعور، تحثّني على ردٍّ كهذا.

كان قلبي يقطر دماً، أَمِلْتُ أن ترجوَني لأبقى. لكنها بدت هادئة ومُستكينة، قلقها الوحيد أنّ الطفل قد سمع حديثنا. عندئذٍ بالذات، أيقنتُ أنها لم تحبّني يوماً، وأنني كنت مجرد أداة لتحقيق حلمها المجنون في أن تنجب طفلاً وهي في التاسعة عشرة من العمر.

أخبرتُها أن بإمكانها الاحتفاظ بالمنزل والأثاث. لكنها لم تأبه. كانت ستمكث مع والديها لفترة، ثم تبحث عن عمل وتستأجر شقة خاصة. سألتْ إن كان بوسعي تأمين العون المادي لفايورل، فوافقتُ على الفور.

نهضتُ، قبّلتها قبلة أخيرة مطوّلة، وكنت مصرّاً على احتفاظها بالمنزل. لكنها كرّرت عزمها على الذهاب إلى منزل والديها ما إن توضّب كامل أمتعتها. مكثتُ في فندق رخيص. وكنت كل ليلة أنتظر أن تتصل بي، تسألني العودة وبدء حياة جديدة. كنت حتى على استعداد لمتابعة الحياة القديمة لو اقتضى الأمر، لأن الفراق جعلني أدرك أن ما من شيء أو من أحد في العالم أهمّ من زوجتي وولدي.

بعد أسبوع، تلقّيت الاتصال أخيراً. لكن كل ما قالته كان أنّها أخذت أمتعتها كلّها ولن تعود. بعد أسبوعين من ذلك، علمتُ أنها استأجرت عُلّية في «Ø¨Ø§Ø³Øª رود»ØŒ حيث كان عليها أن تحمل طفلها صاعدة ثلاثة طوابق كل يوم. بعد ثلاثة أشهر، وقّعنا أوراق الطلاق النهائية.

رحلت عائلتي الحقيقية إلى الأبد. والعائلة التي ولدتني، استقبلتني بسرور.

بعد انفصالي عن أثينا والمعاناة التي تلت، كنت أسأل نفسي: هل اتخذتُ قراراً سيئاً، غير مسؤول، كمن قرأوا الكثير من قصص الحب في مراهقتهم، وأرادوا يائسين محاكاة قصة روميو وجوليت. عندما تضاءَل الألم، والوقت هو العلاج الوحيد لذلك، وجدتُ أنّ الحياة أتاحت لي لقاء المرأة الوحيدة التي سأتمكّن من حبّها يوماً. كل ثانية قضيتها إلى جانبها كانت تستحق العناء، وإن سنحت لي الفرصة، وعلى الرغم من كلّ ما حدث، سأفعل الأمر ثانية.

لكنّ الوقت، فضلاً عن أنه بَلْسَمَ الجراح كلّها، علّمني أمراً غريباً أيضاً وهو أنّ من الممكن أن نحب أكثر من شخص في حياتنا. تزوّجتُ ثانية. أنا سعيد للغاية مع زوجتي الجديدة، ولا أستطيع تصوّر العيش من دونها. لكن هذا لا يعني أن أتنصَّل من تجاربي الماضية برمّتها، ما دمتُ حريصاً على عدم المقارنة بين حياتيّ. لا يُمكنكَ قياس الحب بالطريقة التي تقيس فيها طول الطريق أو ارتفاع مبنى.

بقي شيء شديد الأهمية من علاقتي بأثينا: ابننا، حلمها العظيم، الذي تكلّمت عنه بكل صراحة قبل أن نقرّر الزواج. لدي ابن آخر من زوجتي الثانية، وأنا أكثر استعداداً لمطبّات الأبوّة، مما كنت عليه منذ اثنتي عشرة سنة.

ذات مرة، عندما ذهبت لأحضر فايورل لقضاء نهاية الأسبوع معي، قرّرت سؤالها عن ردّة فعلها الشديدة الهدوء عندما أبلغتها قراري بالانفصال عنها.

أجابت: «ØªØ¹Ù„ّمت أن أتعذّب في صمت طوال حياتي».

حينها فقط، لفّت ذراعيها من حولي وذرفت كلّ الدموع التي أرادت ذرفها ذاك اليوم.

الفصل التالي سيعرض في 28/02/2007

أعزّائي القرّاء،

بما أنه ليس في إمكاني التحدّث بلغتكم، طلبت من شركة المطبوعات للتوزيع والنشر، الناشر باللغة العربية، أن تترجم لي كل تعليقاتكم القيّمة على روايتي الجديدة. ملاحظاتكم وآراؤكم تعني لي الكثير.

مع حبّي،

باولو كويليو

אנדראה מקיין, בת 32, שחקנית תיאטרון

“איש אינו יכול לעשות מניפולציה לאיש. במערכת יחסים שני הצדדים יודעים מה הם עושים, גם אם אחד מהם יתלונן אחר כך שהשני עשה בו שימוש.”

כך × ×”×’×” אתנה לומר, אבל היא פעלה בדרך ההפוכה. זאת כיוון שרגשותיי עשו בה שימוש והפעילו עליה מניפולציות ללא כל התחשבות. והדברים רציניים אף יותר כשאנו מדברות על כישוף. בסופו של חשבון היא היתה המורה שלי, זו שהיתה אחראית להעביר לי סודות קדושים, לעורר את הכוח הבלתי מוכר שיש בכולנו. כשאנו מעזים לצאת אל הים הלא מוכר ×”×–×”, אנו נותנים אמון עיוור במי שמדריך אותנו – מתוך אמונה שהם יודעים יותר מאיתנו.

ובכן, אני יכולה להבטיח: הם אינם יודעים יותר מאיתנו. לא אתנה, לא אדה, ולא האנשים שהכרתי בגללן. היא אמרה לי שהיא לומדת ככל שהיא מלמדת. ואף כי בתחילה סירבתי להאמין, מאוחר יותר היתה לי האפשרות להשתכנע שייתכן שכך הוא הדבר, ובסוף גיליתי שהיתה זו עוד אחת מהדרכים לגרום לנו להוריד את ההגנות שלנו כדי שנתמסר לקסם שלה.

אנשים שמצויים בחיפוש רוחני אינם חושבים: הם רוצים תוצאות. הם רוצים להרגיש שהם בעלי עוצמה הרחק מן ההמונים חסרי השם. הם רוצים להיות מיוחדים.

אתנה שיחקה ברגשות הזולת באורח מעורר אימה.

נדמה לי שבעברה היא העריצה באורח עמוק את תרזה הקדושה מלִיזְיוּ. הדת הקתולית אינה מעניינת אותי, אבל לפי מה ששמעתי היתה לתרזה מין קירבה מיסטית ופיזית עם אלוהים. באחת הפעמים אמרה אתנה שהיתה רוצה שגורלה יהיה כגורלה של תרזה: אם כך, היה עליה להיכנס למנזר, להקדיש את חייה להתבוננות או לשרות העניים. היא היתה מועילה הרבה יותר לעולם אילו עשתה כן. וזה היה הרבה פחות מסוכן מאשר לגרום לאנשים, באמצעות מוזיקה ופולחנים, להגיע למין שיכרון שבו אנו יכולים ליצור קשר עם המיטב שבנו, אבל גם עם הדברים הרעים ביותר שיש בנו.

חיפשתי אותה מתוך רצון לקבל תשובה לשאלת משמעותם של ×—×™×™ – אף ×›×™ בפגישתנו הראשונה הסתרתי זאת. כנראה קלטתי מלכתחילה שאתנה לא היתה מעוניינת בכך במיוחד. היא רצתה לחיות, לרקוד, לעשות אהבה, לנסוע, לאסוף סביבה אנשים כדי להראות כמה היא חכמה, להפגין את המתנות שקיבלה משמים, להתגרות בשכנים. לנצל את כל הדברים הארציים ביותר שיש בנו, גם אם דאגה להוסיף לדברים שכבה של לכה רוחנית.

בכל פעם שנפגשנו, לפולחני כישוף או כדי ללכת לבר, חשתי בעוצמה שלה. יכולתי כמעט לגעת בה, עד כדי כך היא באה לידי ביטוי. בתחילה הוקסמתי, רציתי להיות כמוה. אבל יום אחד, כשהיינו בבר, היא החלה לדבר על “הפולחן השלישי” שכולל מיניות. היא עשתה זאת לעיני החבר שלי. התירוץ שלה ×”×™×” שהיא מלמדת אותי, אבל לדעתי היתה מטרתה לפתות את הגבר שאהבתי.

ובסופו של דבר היא הצליחה בכך, כמובן.

אין זה ראוי לדבר סרה במי שעזבו את העולם הזה אל המישור של גרמי השמים. לא לי היתה אתנה חייבת דין וחשבון, אלא לכול אותם כוחות שבמקום לתעל אותם לטובת המין האנושי או להגעה שלה עצמה לרמה רוחנית גבוהה יותר, היא עשתה בהם שימוש לטובתה הפרטית.

וגרוע מכך: כל מה שהתחלנו ביחד היה יכול להצליח, אלמלא הדחף האקסביציוניסטי שלה. די היה אילו פעלה באורח דיסקרטי יותר, והיום היינו משלימות ביחד את המשימה שהוטלה עלינו. אבל היא לא היתה מסוגלת לשלוט בעצמה. היא חשבה שהאמת שייכת לה, שהיא יכולה לעבור כל גבול תוך שהיא משתמשת רק בכוח הפיתוי שלה.

ומה היתה התוצאה? נותרתי לבד. ואינני יכולה לנטוש את העבודה באמצע – ×™×”×™×” עלי ללכת עד הסוף, גם אם לעתים ארגיש שאני חלשה, גם אם כמעט תמיד ארגיש שידי רפות.

לא מפתיע אותי שחייה הסתיימו כפי שהסתיימו: היא חייתה בפלירט עם הסכנה. אומרים שאנשים מוחצנים אומללים יותר מאנשים מופנמים, ושהם צריכים לפצות על כך דרך הפגנה שנועדה להראות כמה הם מאושרים, שמחים ומרוצים מהחיים. לפחות במקרה שלה היתה הקביעה הזו נכונה לחלוטין.

אתנה היתה מודעת לכריזמה שלה, וגרמה סבל לכול מי שאהב אותה.

ואני בתוכם.

הפרק הבא יעלה לאויר ביום :02.23.07

קורא/ת יקר/ה

מכיוון שאיני דובר את שפתך ביקשתי מהמו“ל שלי בארץ לתרגם את דבריך עבורי. מחשבותיך על ספרי מאד חשובות לי.

באהבה,

פאולו קואלו

Before these statements left my desk and followed the fate I eventually chose for them, I considered using them as the basis for a traditional, painstakingly researched biography, recounting a true story. And so I read various biographies, thinking this would help me, only to realise that the biographer’s view of his subject inevitably influences the results of his research. Since it wasn’t my intention to impose my own opinions on the reader, but to set down the story of the ‘Witch of Portobello’ as seen by its main protagonists, I soon abandoned the idea of writing a straight biography and decided that the best approach would be simply to transcribe what people had told me.

Heron Ryan, 44, journalist

No one lights a lamp in order to hide it behind the door: the purpose of light is to create more light, to open people’s eyes, to reveal the marvels around.

No one sacrifices the most important thing she possesses: love.

No one places her dreams in the hands of those who might destroy them.

No one, that is, but Athena.
drugs penis enlargement
prices medication penis enlargement pills
generic viagra now
quality buy propecia
buy viagra prices now
store buy phentermine
top buy viagra
tabs medication buy cialis
pharmacy cheap viagra
buy meridia top treatment
cheap viagra site
online viagra medication top
shipping online viagra
generic cialis prices
generic viagra prices
reduceri pe net parfumuri
gaseste sentimente
incaltaminte numai acum reduceri
cleaner test
purchase snow
pocket pc shop home

A long time after Athena’s death, her former teacher asked me to go with her to the town of Prestonpans in Scotland. There, taking advantage of certain ancient feudal powers which were due to be abolished the following month, the town had granted official pardons to 81 people – and their cats – who were executed in the sixteenth and seventeenth centuries for practising witchcraft.

According to the official spokeswoman for the Barons Courts of Prestoungrange & Dolphinstoun: ‘Most of those persons condemned…were convicted on the basis of spectral evidence – that is to say, prosecuting witnesses declared that they felt the presence of evil spirits or heard spirit voices.’

There’s no point now in going into all the excesses committed by the Inquisition, with its torture chambers and its bonfires lit by hatred and vengeance; however, on our way to Prestonpans, Edda said several times that there was something about that gesture which she found unacceptable: the town and the 14th Baron of Prestoungrange & Dolphinstoun were ‘granting pardons’ to people who had been brutally executed.

‘Here we are in the twenty-first century, and yet the descendants of the real criminals, those who killed the innocent victims, still feel they have the right to grant pardons. Do you know what I mean, Heron?’

I did. A new witch-hunt is starting to gain ground. This time the weapon isn’t the red-hot iron, but irony and repression. Anyone who happens to discover a gift and dares to speak of their abilities is usually regarded with distrust. Generally speaking, their husband, wife, father or child, or whoever, instead of feeling proud, forbids all mention of the matter, fearful of exposing their family to ridicule.

Before I met Athena, I thought all such gifts were a dishonest way of exploiting people’s despair. My trip to Transylvania to make a documentary on vampires was also a way of proving how easily people are deceived. Certain superstitions, however absurd they may seem, remain in the human imagination and are often used by unscrupulous people. When I visited Dracula’s castle, which has been reconstructed merely to give tourists the feeling that they’re in a special place, I was approached by a government official, who implied that I would receive a ‘significant’ (to use his word) gift when the film was shown on the BBC. In the mind of that official, I was helping to propagate the myth, and thus deserved a generous reward. One of the guides said that the number of visitors increased each year, and that any mention of the place would prove positive, even a programme saying that the castle was a fake, that Vlad Dracula was a historical figure who had nothing to do with the myth, and that it was all merely a product of the wild imaginings of one Irishman (Editor’s note: Bram Stoker), who had never even visited the region.

I knew then that, however rigorous I was with the facts, I was unwittingly collaborating with the lie; even if the idea behind my script was to demythologise the place, people would believe what they wanted to believe; the guide was right, I would simply be helping to generate more publicity. I immediately abandoned the project, even though I’d already spent quite a lot of money on the trip and on my research.

And yet my journey to Transylvania was to have a huge impact on my life, for I met Athena there when she was trying to track down her mother. Destiny – mysterious, implacable Destiny – brought us face to face in the insignificant foyer of a still more insignificant hotel. I was witness to her first conversation with Deidre – or Edda, as she likes to be called. I watched, as if I were a spectator of my own life, as my heart struggled vainly not to allow itself to be seduced by a woman who didn’t belong to my world. I applauded when reason lost the battle, and all I could do was surrender and accept that I was in love.

That love led me to see things I’d never imagined could exist – rituals, materialisations, trances. Believing that I was blinded by love, I doubted everything, but doubt, far from paralysing me, pushed me in the direction of oceans whose very existence I couldn’t admit. It was this same energy which, in difficult times, helped me to confront the cynicism of journalist colleagues and to write about Athena and her work. And since that love remains alive, the energy remains, even though Athena is dead, even though all I want now is to forget what I saw and learned. I could only navigate that world while hand in hand with Athena.

These were her gardens, her rivers, her mountains. Now that she’s gone, I need everything to return as quickly as possible to how it used to be. I’m going to concentrate more on traffic problems, Britain’s foreign policy, on how we administer taxes. I want to go back to thinking that the world of magic is merely a clever trick, that people are superstitious, that anything science cannot explain has no right to exist.

When the meetings in Portobello started to get out of control, we had endless arguments about how she was behaving, although I’m glad now that she didn’t listen to me. If there is any possible consolation in the tragedy of losing someone we love very much, it’s the necessary hope that perhaps it was for the best.

I wake and fall asleep with that certainty; it’s best that Athena left when she did rather than descend into the infernos of this world. She would never have regained her peace of mind after the events that earned her the nickname ‘the witch of Portobello’. The rest of her life would have been a bitter clash between her personal dreams and collective reality. Knowing her as I did, she would have battled on to the end, wasting her energy and her joy on trying to prove something that no one, absolutely no one, was prepared to believe.

Who knows, perhaps she sought death the way a shipwreck victim seeks an island. She must have stood late at night in many a Tube station, waiting for muggers who never came. She must have walked through the most dangerous parts of London in search of a murderer who never appeared, or perhaps tried to provoke the anger of the physically strong, who refused to get angry.

Until, finally, she managed to get herself brutally murdered. But, then, how many of us will be saved the pain of seeing the most important things in our lives disappearing from one moment to the next? I don’t just mean people, but our ideas and dreams too: we might survive a day, a week, a few years, but we’re all condemned to lose. Our body remains alive, yet, sooner or later, our soul will receive the mortal blow. The perfect crime – for we don’t know who murdered our joy, what their motives were or where the guilty parties are to be found.

Are they aware of what they’ve done, those nameless guilty parties? I doubt it, because they, too – the depressed, the arrogant, the impotent and the powerful – are the victims of the reality they created.

They don’t understand and would be incapable of understanding Athena’s world. Yes, that’s the best way to think of it – Athena’s world. I’m finally coming to accept that I was only a temporary inhabitant, there as a favour, like someone who finds themselves in a beautiful mansion, eating exquisite food, aware that this is only a party, that the mansion belongs to someone else, that the food was bought by someone else, and that the time will come when the lights will go out, the owners will go to bed, the servants will return to their quarters, the door will close, and we’ll be out in the street again, waiting for a taxi or a bus to restore us to the mediocrity of our everyday lives.

I’m going back, or, rather, part of me is going back to that world where only what we can see, touch and explain makes sense. I want to get back to the world of speeding tickets, people arguing with bank cashiers, eternal complaints about the weather, to horror films and Formula 1 racing. This is the universe I’ll have to live with for the rest of my days. I’ll get married, have children, and the past will become a distant memory, which will, in the end, make me ask myself: How could I have been so blind? How could I have been so ingenuous?

I also know that, at night, another part of me will remain wandering in space, in contact with things as real as the pack of cigarettes and the glass of gin before me now. My soul will dance with Athena’s soul; I’ll be with her while I sleep; I’ll wake up sweating and go into the kitchen for a glass of water. I’ll understand that in order to combat ghosts you must use weapons that form no part of reality. Then, following the advice of my grandmother, I’ll place an open pair of scissors on my bedside table to snip off the end of the dream.

The next day, I’ll look at the scissors with a touch of regret, but I must adapt to living in the world again or risk going mad.

Next text will be online on: 28.02.07

Any message about any chapter can be left in the “readers’ corner” post.

Ezt a helyet azoknak tartjuk fönn, akik elolvasták a könyvet, és szeretnék közzétenni az észrevételeiket. Minden kritika fölkerül erre az oldalra, a pozití­vak és a negatí­vak egyaránt, kizárólag a kifejezetten agresszí­v hangvételűeket vagyunk kénytelenek törölni. A véleménynyilvání­tás hasznos és fontos, de szigorúak leszünk: ide csak az í­rhat, aki elolvasta A portobellói boszorkány cí­mű regényt. Aki még nem olvasta a könyvet, az a képernyÅ‘ jobb oldalán található listára kattintva több nyelven is elolvashatja az elsÅ‘ néhány fejezetet.

Bár természetesen lehetÅ‘ség van továbbra is angol nyelven társalogni, a moderátor vállalta, hogy a magyar nyelvű bejegyzéseket is lefordí­tja Paulo Coelho számára. így A portobellói boszorkány magyar olvasói mostantól az anyanyelvükön is eljuttathatják hozzá véleményüket, észrevételeiket.

Mindenkit szeretettel ölel
Paula Braconnot

Питер Шерни, 47 лет, генеральный директор филиала Банка (название удалено) в Холланд-Парк, Лондон

Я принял Афину на работу исключительно потому, что ее отец был одним из самых уважаемых клиентов нашего банка – в конце концов, не зря же говорится, что рука руку моет. Она показалась мне человеком горячим и вспыльчивым, и я поставил ее на чисто канцелярскую должность, требующую совсем иных черт характера, ибо втайне надеялся – Афина вскоре уволится, а я чистой совестью смогу сказать ее отцу, что вот, мол, пытался ей помочь, да не вышло.

Мой опыт руководителя научил меня распознавать душевное состояние подчиненных, аже если те не произносят ни слова. Из курса лекций по менеджменту я усвоил: хочешь избавиться от подчиненного – любым способом сделай так, чтобы он сорвался и нагрубил тебе, и тогда получишь законный предлог для увольнения.

Я сделал все возможное, чтобы Афину можно было уволить, что называется, за дело. Поскольку с голоду она не умерла бы и без этих денег, то с течением времени поняла бы, что совершенно не обязательно вставать рано, завозить ребенка к бабушке, целый день заниматься монотонной работой, возвращаться домой, по пути забирая сына, идти в супермаркет, кормить сына и укладывать его спать, а наутро все начинать сначала, тратя по три часа на дорогу общественным транспортом. Без всего этого можно преспокойно обойтись, а своему времени найти гораздо лучшее применение. Она становилась все более раздражительной, и я гордился: избранная мною стратегия должна была привести к успеху. Афина жаловалась, что не высыпается – хозяин ее квартиры по ночам заводит громкую музыку.

И вдруг что-то изменилось. Сначала – в самой Афине. Потом – во всем агентстве.

Как я заметил эти перемены? Ну, видите ли, всякий коллектив напоминает оркестр: хороший руководитель подобен дирижеру, который слышит, какой инструмент не настроен или фальшивит, какой выбивается из слаженного ансамбля, а какой – покорно вторит остальным. Афина вела свою партию без малейшего воодушевления, как-то отстраненно и никогда не делилась с коллегами печалями и радостями, давая понять, что ее жизнь за порогом конторы сводится к воспитанию сына. Но с некоторых пор она сделалась общительней и приветливей, и рассказывала всем, кто хотел слушать, что нашла способ омоложения.

Слово, конечно, волшебное – «Ð¾Ð¼Ð¾Ð»Ð¾Ð¶ÐµÐ½Ð¸Ðµ». Если учесть, что произносит его женщина, которой едва минул 21 год, звучит диковато, но люди верят и просят раскрыть секрет.

Круг служебных обязанностей Афины не изменился, но работать она стала лучше. Коллеги, прежде ограничивавшиеся только «Ð·Ð´Ñ€Ð°Ð²ÑÑ‚вуй» и «Ð´Ð¾ свиданья», стали предлагать ей вместе пообедать, а возвращались с перерыва в неизменно хорошем настроении. Продуктивность отдела сделала прямо-таки огромный скачок.

Я знаю, что страсть – заразительна, и потому сразу заподозрил, что в жизни Афины произошла какая-то очень важная встреча. Спросил ее, так ли это, и она подтвердила мою догадку, добавив, что никогда раньше не принимала приглашения клиентов, но в этом случае отказаться было невозможно. Ð’ обычной ситуации ее немедленно уволили бы, ибо по нашим правилам личные отношения категорически запрещены. Но тут дело обстояло иначе: к этому времени я заметил, что она «Ð·Ð°Ñ€Ð°Ð·Ð¸Ð»Ð°» едва ли не всех сослуживцев – многие встречались с нею после работы, а по крайней мере двое или трое бывали у нее дома.

Вырисовывалась довольно опасная ситуация – юная стажерка, не имевшая ни малейшего опыта работы, существо то застенчивое, то вспыльчивое, превратилась в неформального лидера моих сотрудников. Уволить ее – скажут, что я приревновал, и я потеряю свой авторитет. Оставить? Через несколько месяцев я вполне могу лишиться рычагов управления.

Я решил выждать, ничего не предпринимая. Тем временем «ÑÐ½ÐµÑ€Ð³ÐµÑ‚ика» (терпеть не могу это слово, которое ничего конкретного не означает, если речь не идет об электричестве) агентства заметно усилилась. Исчезли жалобы и нарекания; благодаря рекомендациям старых клиентов стали появляться новые. Служащие пребывали в прекрасном настроении, и, хотя работы прибавилось едва ли не вдвое, нанимать новых сотрудников не пришлось – все справлялись со своими обязанностями.

Однажды я получил письмо от своих начальников. Мне предстояло отправиться в Барселону и там провести нечто вроде семинара, объясняя свои новые методы работы. По словам боссов, я сумел увеличить прибыль, а расходы – снизить, а именно и только это, говорилось в письме, интересует бизнесменов во всем мире.

Что еще за новые методы?

Хорошо хоть — я отлично помнил, с чего все началось, и потому вызвал к себе в кабинет Афину. Начал с того, что похвалил ее за хорошую работу, и она благодарно улыбнулась в ответ.

— Ну а как поживает ваш друг? Я всегда был уверен, что тот, кто получает любовь, тот и дает любовь. Чем он занимается? – осторожно продолжал я.

— Работает в Скотланд-Ярде.

В подробности я предпочел не вдаваться. Однако разговор следовало как-то продолжить, а времени у меня было в обрез.

— Я заметил, что вы сильно изменились, и…

— Сильно изменилось все агентство?

Как отвечать на такое? С одной стороны, я наделяю ее слишком большим могуществом, а с другой – если не подтвердить ее правоту, я не получу ответа на свои вопросы.

— Да, перемены очевидны. И я подумываю о том, чтобы повысить вас в должности.

— Мне нужно ездить по свету. А сейчас я хочу ненадолго покинуть Лондон… раздвинуть горизонты.

Ездить? Она хочет уехать сейчас, когда все стало налаживаться? А, впрочем, не это ли – желанный выход, который я планировал?

— Я смогу помогать банку, если у меня будет более ответственная работа, — продолжала она.

Я понял: Афина предоставляет мне блистательный шанс. Как это я сам не подумал об этом раньше? Устроить так, чтобы она «ÐµÐ·Ð´Ð¸Ð»Ð°» — значит удалить ее отсюда, вернуть себе главенствующее положение, причем застраховав себя от неприятностей, связанных с ее увольнением. Однако надо было как следует поразмыслить над этим, потому что, прежде чем помочь банку, она должна помочь мне. Мои боссы заметили, что мы стали работать лучше, и теперь нужно удержаться на этом уровне, иначе я рискую потерять престиж и ухудшить свое положение. Я понимаю, почему многие мои коллеги не стремятся лезть из кожи вон, чтобы повысить продуктивность. Если им это не удастся, их сочтут людьми некомпетентными, и все на этом. А если удастся, им придется постоянно повышать показатели, и эта гонка кончится инфарктом.

И следующий шаг я сделал очень осторожно: не стоит пугать человека, прежде чем не вызнаешь у него нужный тебе секрет. Лучше притвориться, что соглашаешься на его просьбу.

— Я постараюсь доложить о вашем желании по начальству. Мне предстоит встреча в Барселоне, и я вызвал вас, кстати, по этому поводу. Можно ли считать, что мы стали работать продуктивней с тех пор, как у наших сотрудников улучшились отношения с вами?

— Скорее – с самими собой. Так будет точнее.

— Ну да. Но причина этого улучшения – вы, не так ли?

— Ð’Ñ‹ сами знаете, что так.

— Может быть, вы проштудировали какое-нибудь неизвестное мне руководство по менеджменту?

— Я таких книг не читаю. И мне хотелось бы, чтобы вы пообещали внимательно отнестись к моей просьбе.

Я вспомнил о ее возлюбленном из Скотланд-Ярда: а если пообещаю и не исполню, не будет ли у меня неприятностей? А, может быть, это он обучил ее какой-нибудь «Ñ‚онкой технологии», позволяющей добиваться немыслимых результатов?

— Я могу рассказать вам абсолютно все, даже если вы не выполните свое обещание. Но не уверена, что вы достигнете успеха, если не стаете делать то, чему я вас обучу.

— Ð’Ñ‹ об этой «Ñ‚ехнике омоложения»?

— Да.

— Разве не достаточно знать это в теории?

— Может быть, и достаточно. К человеку, который обучил меня ей, попали всего лишь несколько листков бумаги.

Я остался очень доволен, что не пришлось принимать решения, которые были бы вне моей компетенции и шли бы в разрез с моими принципами. Впрочем, должен признать, что был у меня и личный интерес в этой истории, ибо я мечтал, так сказать, перезарядить свои батареи. Итак, я пообещал, что сделаю все возможное, Афина же принялась рассказывать о долгом эзотерическом танце, цель которого – постижение Вершины (или Оси, сейчас уж не помню). Часа не хватило, и я попросил ее продолжить завтра, а пока мы с нею вместе подготовили доклад руководству банка. На каком-то этапе нашего разговора она сказала с улыбкой:

— Ð’Ñ‹ не бойтесь сообщить что-нибудь близкое к тому, о чем мы говорили. Я думаю, что члены правления – такие же люди, как мы с вами, люди из мяса и костей, и должны интересоваться необычными, не укладывающимися в привычные рамки вещами.

Тут Афина попала, что называется, пальцем в небо: в Англии традиции ставят куда выше, чем новации. Но отчего бы и не рискнуть, если опасность не грозит моей работе? И, хотя все это казалось мне заведомым абсурдом, следовало резюмировать все и изложить в общепонятной форме. И этого достаточно.

*

Ð’ Барселоне, прежде чем начать свой доклад, я все утро твердил себе: «Ð¼Ð¾Ð¹» процесс дал результат, а все прочее – не в счет. Ð’ свое время я прочел несколько учебников и уяснил: для того, чтобы внедрить новую идею с максимальным успехом, необходимо правильно построить свою лекцию – так, чтобы с первых слов захватить аудиторию. И потому первая фраза, которую услышали высокопоставленные сотрудники, собравшиеся в конференц-зале фешенебельного отеля, принадлежала апостолу Павлу: «Ð“осподь таит самое важное от премудрых, ибо те не разумеют и простого, и открывает его простодушным».

Как только я произнес эти слова, слушатели, целыми днями анализировавшие графики и диаграммы, замолкли. Я решил, что уже уволен, но все же продолжил. Во-первых, потому что глубоко изучил тему, знал, о чем говорю, и заслуживал доверия. Во-вторых, потому, что я, хоть и вынужден был обходить молчанием огромное влияние Афины на весь процесс, говорил чистую правду.

#– Мне удалось установить, что для правильной мотивации необходимо нечто большее, нежели тренинги на наших курсах и семинарах, сколь бы полезны они ни были. Ð’ каждом из нас таится нечто непознанное и неведомое, так что если выявить его, можно творить настоящие чудеса.

#Каждый из нас трудится по какой-то причине: надо кормить семью, надо зарабатывать деньги на существование, оправдать свое бытие, добиться своей частицы власти. На этом пути встречаются скучные этапы, но весь секрет заключается в том, чтобы преобразовать их во встречу с самим собой или с чем-то более возвышенным.

#Например: далеко не всегда поиски прекрасного связаны с какой-то практической целью, но мы, тем не менее, продолжаем их, словно ничего важнее нет на свете. Птицы учатся петь, хотя это не поможет им добыть корм, спастись от хищников, отогнать паразитов. Если верить Дарвину, птицы поют потому лишь, что это – единственный способ привлечь партнера и продолжить род.

Менеджер из Женевы прервал мою речь, потребовав держаться ближе к сути дела. Однако генеральный директор попросил меня продолжать и тем самым ободрил.

#– По мнению Дарвина, написавшего книгу, которая преобразила развитие всего человечества, все, кто может пробудить в себе страсти, повторяют то, что происходило в доисторические времена, когда ритуалы и обряды привлечения самки были необходимым условием выживания и дальнейшего развития рода человеческого. А существует ли разница между эволюцией человека и банковского агентства? Никакой – оба подчиняются одним и тем же законам: выживает и развивается сильнейший.

Тут мне пришлось упомянуть, что эта идея получила развитие благодаря спонтанному сотрудничеству с одной из моих подчиненных – Шерин Халиль.

#– Шерин, которой нравится называть себя Афиной, сумела привнести в служебную деятельность новый тип отношений, а иначе говоря – страсть. Именно ее, страсть, мы никогда не берем в расчет при составлении наших бизнес-планов, сокращении издержек и повышении рентабельности. Мои подчиненные начали использовать музыку в виде стимула для лучшего обслуживания клиентов.

Меня опять перебили замечанием, что это давным-давно придумано и используется в супермаркетах. Есть мелодии, которые побуждают покупателей набирать побольше товара.

#– Да нет же, я ведь не сказал, что с помощью музыки мы меняем атмосферу нашего банка. Дело в том, что сотрудники начинают жить по-другому после того, как Афина научила их перед началом рабочего дня заниматься танцами. Не могу точно определить, какой механизм при этом приводится в действие – как управляющий, я отвечаю только за результаты, а не за сам процесс. Сам я не танцевал ни разу. Однако понял, что благодаря этому танцу все мои сотрудники прочнее и крепче связываются с тем, что делают.

#С рождения нас сопровождает присловье «Ð’ремя – деньги». Каждый из нас точно знает, что такое деньги, но кто возьмется определить значение понятия «Ð²Ñ€ÐµÐ¼Ñ»? Сутки состоят из двадцати четырех часов и астрономического числа мгновений. Мы должны осознать и прочувствовать каждое из них и уметь применить их к тому, что делаем, даже если мы всего лишь созерцаем течение жизни. Если сбавим скорость, все на свете обретет большую длительность. Разумеется, это относится и к мытью посуды, и к подбиванию баланса, и к погашению кредитов, но почему бы одновременно с этим не думать о чем-то приятном, не радоваться уже тому обстоятельству, что Ñ‚Ñ‹ – жив?

Менеджер смотрел на меня удивленно. Я не сомневался – ему хотелось бы, чтобы я продолжил детально излагать все, чему научился, однако остальные беспокойно заерзали.

— Прекрасно понимаю, что вы хотели сказать, — заметил он. – Знаю, что ваши подчиненные работают теперь с большим воодушевлением, ибо по крайней мере на одно мгновение вступают в контакт с самими собой. И хотелось бы поздравить вас с тем, что вы оказались столь гибким руководителем и внедрили такие нетрадиционные формы обучения, которые дали великолепные результаты. Однако раз уж вы упомянули о времени, напомню вам о регламенте: у вас остается пять минут, чтобы завершить выступление. И скажите, можно ли будет выработать список основных пунктов, чтобы внедрить эти принципы и в других агентствах, отделениях и филиалах?

Он был прав. Все это могло помочь моей карьере, а могло бы и погубить ее. Так что я решил сформулировать суть того, что было написано мною вместе с Афиной.

— Основываясь на личных наблюдениях, мы с Шерин Халиль сумели обозначить основные положения, которые мне хотелось бы обсудить со всеми, кого они заинтересуют. Итак:

А. Ð’ каждом из нас таится неведомая и обычно остающаяся неведомой нам самим способность, которая может стать нашей союзницей. Ее невозможно измерить, взвесить или оценить иным способом, а потому ее и не берут в расчет, но я обращаюсь сейчас к людям и уверен, что они меня понимают – пусть хотя бы на теоретическом уровне.

B. в агентстве, которым я руковожу, подобная энергия может высвобождаться благодаря танцу в ритме мелодии, зародившейся, если не ошибаюсь, где-то в пустынях Азии. Впрочем, происхождение совершенно не важно, если только люди могут при помощи тела выразить стремления души. Понимаю, что слово «Ð´ÑƒÑˆÐ°» может быть неправильно понято, а потому предлагаю заменить его на слово «Ð¸Ð½Ñ‚уиция». Если же и оно не годится, давайте скажем «Ð¿ÐµÑ€Ð²Ð¸Ñ‡Ð½Ñ‹Ðµ эмоции» — это будет самым научным определением, хотя охватывает менее широкий круг понятий, нежели предыдущие термины.

С. Я побуждаю своих подчиненных к тому, чтобы перед уходом на службу они вместо гимнастики или аэробики танцевали в течение часа (самое малое). Это стимулирует дух и плоть тех, кто начинает день, возбуждая в них творческий, креативный импульс, а аккумулированная ими энергия потом воплощается в служебную деятельность.

D. Служащие и клиенты банка живут в одном и том же мире: реальностью становится не более чем цепь электростимулов в нашем мозгу. То, что, как нам кажется, мы «Ð²Ð¸Ð´Ð¸Ð¼», есть воздействие импульсов энергии на совершенно темную зону мозга. Следовательно, мы можем изменить реальность, если обретем синтонность, то есть настроимся на ту же волну. По неведомым мне причинам радость – заразительна, точно так же, как воодушевление и любовь. Или как печаль, подавленность, ненависть – все, что может быть интуитивно воспринято клиентами и сослуживцами. Для того чтобы улучшить работу, необходимо создать механизмы, которые будут удерживать позитивные стимулы.

— Эзотерика какая-то, — сказала дама из канадского агентства паевых фондов.

Я немного смешался – значит, никого не сумел убедить? Сделал вид, что пропустил эту реплику мимо ушей и, собрав всю свою творческую энергию, нашел концовку, выдержанную в техническом ключе:

— Банк должен ассигновать определенные средства на изучение этих механизмов, которые могут повысить наши прибыли.

Этот финал казался мне более или менее удовлетворительным – до такой степени, что я решил не использовать две остававшиеся у меня минуты. По окончании этого утомительного семинара, уже вечером, генеральный директор пригласил меня поужинать вместе и сделал это на виду у моих коллег – так, словно намеревался показать всем, что поддерживает меня в моих начинаниях. Прежде такой возможности мне не представлялось, и теперь я хотел использовать ее наилучшим образом: говорил о расширении зоны охвата, об инвестициях, о рынке акций. Однако он прервал меня – его интересовало лишь то, чему я выучился у Афины.

А под конец, к моему удивлению, он перевел разговор на личные дела:

— Я знаю, что вы имели в виду, когда упомянули о времени. Ð’ начале года, на рождественских каникулах, я решил посидеть в саду возле дома. Достал из почтового ящика газету – ничего интересного: лишь то, что, по мнению журналистов, мы должны знать, о чем обязаны иметь представление и к чему должны относиться так или эдак.

Захотелось позвонить кому-нибудь из моей команды, но я счел эту мысль абсурдной – ведь все уже были в кругу семьи. Я пообедал с женой, детьми и внуками, вздремнул, а когда в два часа дня проснулся, понял, что впереди еще три дня полного безделья. Как ни приятно мне было общаться с близкими, вскоре я начал чувствовать собственную никчемность.

На следующий день, благо свободного времени было в избытке, я прошел медицинское обследование, которое, к счастью, не обнаружило у меня ничего серьезного. Потом отправился к зубному врачу, но и тот сказал, что у меня все в порядке. Потом опять был обед в кругу семьи и послеобеденный сон до двух часов. И снова, проснувшись, я понял, что мне решительно не на чем сосредоточить внимание.

Я даже слегка испугался – разве не должен я что-то делать? Впрочем, если бы потребовалось придумать себе занятие, то я бы с этим справился довольно легко: заменить перегоревшие лампочки, сгрести опавшие листья в саду, подумать о развитии кое-каких проектов, упорядочить компьютерные файлы… Да мало ли что?! Ð’ эту минуту я вспомнил о том, что казалось мне делом чрезвычайной важности – бросить в почтовый ящик, находящийся примерно в километре от моего загородного дома, забытую на столе поздравительную открытку.

И вдруг сам удивился: а почему надо отправлять ее непременно сегодня? Разве нельзя остаться дома и вообще ничего не делать?

Вереница мыслей пронеслась в моей голове. Вспомнились приятели, озабоченные событиями, которые еще не случились, знакомые, заполняющие каждое мгновение своей жизни делами и заботами, мне кажущимися совершенной ерундой, вспомнились долгие и бессмысленные телефонные разговоры. Вспомнились мои директора, придумывающие себе работу, чтобы оправдать свои должности, вспомнились их подчиненные, которые, не получив задания на день, терзаются страхом – не значит ли это, что от них нет больше прока и пользы? Вспомнилось, как страдает моя жена из-за того, что наш сын развелся, а сын – из-за того, что наш внук нахватал двоек в школе, а сам этот внук – из-за того, что причиняет огорчения родителям. При этом все мы знаем, что отметки не так уж важны.

И ради того, чтобы не трогаться с места, я выдержал долгую и ожесточенную борьбу с самим собой. И мало-помалу снедавшая меня жажда деятельности сменилась созерцательным настроением. Вот тогда я начал слышать голос своей души – или интуиции, или «Ð¿ÐµÑ€Ð²Ð¸Ñ‡Ð½Ñ‹Ñ… эмоций», смотря по тому, во что вы верите. И эта часть меня безумно хочет высказаться, но я вечно занят и мне не до нее.

В моем случае не танец, а полнейшее безмолвие, отсутствие малейшего звука, тишина и неподвижность помогли мне вступить в контакт с самим собой. Можете мне не верить, но я нашел ключ к решению многих проблем, не дававших мне покоя, хотя именно в те минуты, когда я сидел здесь, они отодвинулись в какую-то дальнюю даль. Я не увидел Господа, но отчетливо осознал, какие решения следует принять.

Прежде чем уплатить по счету, генеральный предложил мне направить Афину в Дубай, где наш банк открывал свое отделение, и риски были значительны. Как первоклассный менеджер, он понял, что я уже усвоил все, что требовалось, и теперь эта сотрудница могла бы принести больше пользы в другом месте. Сам того не зная, он помог мне выполнить мое обещание.

Вернувшись в Лондон, я тотчас предложил Афине новую должность, и она согласилась без колебаний. Сказала, что свободно говорит по-арабски (я знал о ее происхождении). Но работать ей предстоит не с местными, а с иностранцами, ответил я и поблагодарил ее за помощь. Она не проявила ни малейшего интереса к моей барселонской лекции и спросила только, когда ей надо быть готовой к отъезду.

Я и сейчас не знаю, соответствует ли действительности ее рассказ о женихе из Скотланд-Ярда. Будь это так, ее убийцу давно бы уже схватили – ибо я не верю ни единому слову из того, что понаписали газеты насчет этого преступления. Я очень хорошо разбираюсь в финансовом строительстве, я могу даже позволить себе роскошь сказать, что танец помогает банковским клеркам работать лучше, но никогда не пойму, почему лучшая в мире полиция одних убийц хватает, а других оставляет на свободе.

Впрочем, сейчас это уже не имеет значения.

Не удалось установить, имеется ли в виду высказывание апостола Матфея «…славлю тебя, Отче, Господи неба и земли, что Ñ‚Ñ‹ утаил сие от мудрых и разумных и открыл то младенцам» (Мф.11-25) или стих из Первого Послания к коринфянам апостола Павла: «ÐÐ¾ Бог избрал немудрое мира, чтобы посрамить мудрых, и немощное мира избрал Бог, чтобы посрамить сильное» (Кор.1-17) (прим.ред.)
«ÐŸÑ€Ð¾Ð¸ÑÑ…ождение видов» (1871), где показывается, что человек совершил естественную эволюцию от одного из видов обезьян — Прим. ред.

Следующая глава будет опубликована: 26.02.07

“Дорогие читатели, так как я не говорю на Вашем языке, то я попросил Издателя перевести мне Ваши послания. Ваши мысли о моей новой книге очень важны для меня.
С Любовью.”

Пауло Коэльо